Review: Amanda Shires – Nobody’s Girl
Amanda Shires – Nobody’s Girl
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: ATO Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
‘Nobody’s Girl’ heet het nieuwe album van singer/songwriter Amanda Shires en die titel is natuurlijk hartstikke dubbel. In de eerste plaats Nobody’s Girl omdat ze een sterke vrouw is en dus is ze van zichzelf. Tegelijkertijd heeft Amanda er net de moeilijke scheiding van haar huwelijk met Jason Isbell op zitten, is dus weer “single” en dus is Amanda ook in “romantische” zin Nobody’s Girl! ’t Is me allemaal wat. De hele scheiding duurde ongeveer net zo lang als het hele huwelijk waar dan in die korte tijd van zo’n twee jaar wel nog even een dochtertje geboren is. Knap! Ja, een scheiding van twee artiesten met elk hun eigen carrière, pro- beer dan maar eens de agenda’s gelijk te zetten om de scheiding te regelen. Maar… het is gelukt. Jason schijnt “het geluk” inmiddels al weer gevonden te hebben, Amanda nog niet, dus heb je tijd over om een nieuw album op te nemen. Dat mag vooral geen “break up”-album heten maar dat is het natuurlijk wel gewoon. Best bizar dat we daar al een eigen zelfstandig naamwoord voor hebben…! Amanda dook dus de studio in, RCA Studio B in Nashville, Tennessee en dat deed ze samen met producer Lawrence Rothman die ook haar vorige album ‘Take It Like A Man’ uit 2022 had geproduceerd.
Dit album ‘Nobody’s Girl’ is verschenen op ATO Records en er zijn al drie singles van dit album uitgebracht: A Way It Goes, Piece Of Mind en Lately.
Ze begon nummers te schrijven, had er een stuk of 40 klaar en zegt dan in haar bio bij dit album een hele belangrijke zin die voor mij als recensent ook de essentie van het schrijven van een recensie perfect weergeeft: “In the end you decide, what is the story that you feel comfortable telling?”. Dat is namelijk precies datgene wat de recensent moet zien te ontdekken, wat weet ik van de artiest, vorige albums, vaste bandleden, en wat wil de artiest met dit album zeggen, bereiken, duidelijk maken, enz. Dat is dé uitdaging voor de recensent om “dát” te pakken. Als je het gevoel hebt dat je dat gevonden hebt rolt er bijna als vanzelf een mooie recensie uit waarvan de bezoekers van Bluestownmusic.nl begrijpen dat wat de recensent probeert te vertellen, datgene is wat ook de bedoeling is van de artiest!
Zo, de Story hebben we gehad. Een werkbeschrijving van “Hoe schrijf je een recensie?” ook, dus hoog tijd om na al dat praten te gaan luisteren naar het album ‘Nobody’s Girl’ van Amanda Shires.
Allereerst de bezetting:
– Amanda Shires – vocals, fiddle, tenor guitar, ukelele
– Fred Eltringham en Julian Doro – drums
– Dominic Davis – bass
– Peter Levin – keyboards
– Zach Setchfield en Lawrence Rothman – guitar
Omdat het album in twee sessies is opgenomen, de eerste sessie in Nashville met bovenstaande artiesten, werd de tweede sessie opgenomen in Los Angeles met de volgende bezetting:
– Amanda Shires – vocals, fiddle, tenor guitar, ukelele
– Lawrence Rothman – guitar
– Jay Bellerose – drums
– Pino Palladino en Jimbo Hart – bass
– Joe Kennedy – piano en guitar
De nummers van beide sessies staan in willekeurige volgorde op het album om tot een goede mix te komen. Het album ‘Nobody’s Girl’ bevat uit 13 nummers en begint met een kort intro: Intro/Invocation van net iets meer dan 1 minuut. Instrumentaal, rustig golvende drums en gitaar met een opkomende piano en viool. Gaat vloeiend over in A Way It Goes, de als eerste uitgebrachte single van dit album. Een verdrietig verhaal waarin “hij” haar verlaat. Mooie melodie, mooie instrumentatie, A Way It Goes, of zoals iemand vaak tegen mij zei “’t Is wat ’t is!”. Dóórgaan meid! Sterk nummer!
Een verre soort vocale echo begint aan Maybe I waarin Amanda be- denkt wat ze allemaal aan gezellige dingen met “hem” zou kunnen doen. Minimale begeleiding. “Maybe you”, ja, ook zoiets. Waarom alleen Maybe I? Rustig nummer, toch een pedal steel? En toch maar druk maken om Maybe I om tenslotte ook een stuk verantwoordelijkheid bij hem neer te leggen “Maybe you!”. Mooi, best wel romantisch nummer!
The Details opent met een weerbericht van Amanda, met grote country-uithalen gezongen dat het toevallig wel om The Details gaat waar het in een relatie op aan komt.
Ook weer een mooie begeleiding en ook weer de prachtige viool van Amanda. Een mooi opgebouwd nummer met een goed verhaal. Gaat het nummer soms over van Jason Isbell? Mooie, zwaar aangezette piano als begin van Living, een winterse sfeer oproepende melodie, heel mooi zoals de piano doorgaat als er iets meer ritme in komt en Amanda weer de viool bespeelt, wat ze overigens veel doet, en goed doet, dus dat is verrijking van de nummers. Living als nummer is meer een beschrijving van een alledaags tafereel, maar mooi opgebouwd, mooi uitgevoerd en eindigend in een gesproken woord alsof het uit een ouderwetse grammofoon komt…
Iedereen heeft wel eens een mindere dag, het loopt niet, je voelt je gewoon geen 100%. Niets aan de hand. Morgen is er weer een dag. Lose It For A While, gewoon er aan toegeven to Lose It For A While. Mooie, eenvoudige begeleiding op akoestische gitaar waar heel langzaam de viool weer bij komt. Sterk. En dan… komt er een vrij
bombastisch vervolg, zware drums, zeurende keyboards, een op de achtergrond schreeuwende Amanda… Ik neem aan dat dit alles bedoeld is om aan te geven welk gevoel je bekruipt áls je het Lose It For A While, als je de grip kwijt bent, vooralsnog geen happy end…
De volgende single van het album is Piece Of Mind, een lekker stevig nummer, strakke drums, waarin Amanda op zoek is naar een Piece Of Mind, “wherever you are tonight.” Mooi gedubd gezongen en weer met de nodige vocale uithalen! Ze hoopt dat hij het “keeps it between the lines”… Dit vind ik iets minder. Straatgeluiden (Moondog?), openen verder melodieus Streetlights And Stars. Een ontmoeting op straat waar ze “hem” ontmoet in de schaduw van de Streetlights And Stars. Een beetje pedal steel bij de strak aanhoudende drums, een beetje Dolly Parton alike gezongen maar gelukkig is daar ok weer haar fabelachtige vioolspel! Heel rustig en zacht eindigend. Mooi.
De derde single van dit album Lately met een “Amerikaanse sound” aan het begin, zeker als Amanda zingt dat ze aan het luisteren was naar Billy Jo (Spears?), komt er een sax bij en wordt het geheel weer steviger op weg naar een instrumentaal tussenstuk, opgevolgd door de vocals van Amanda. Bij uitstek een nummer en dus ook als single geschikt voor de Amerikaanse markt.
Strijker(s!) beginnen aan Friend Zone, gecombineerd met piano. Ze sliep met haar make-up nog op en bijna alle kleren nog aan en Amanda vraagt zich af hoe het er mee staat, weer komt Billy Jo voorbij… en ze wil maar al te graag een vriend zijn in een Friend Zone. Veel strijkers die nog in volume toenemen aan het eind van het nummer.
Strange Dreams is meer een bluesrock-melodie, met meer gitaarvariatie, background vocals en Amanda heeft Strange Dreams. Vlot nummer waar de hoge stem van Amanda sterk bij afsteekt, voor een bluesrock tenminste, eigenlijk is het een country-stem in een bluesrock-nummer. Met veel echo’s. Wel lekker gitaarwerk!
Can’t Hold Your Breath is een zuivere country-song in een stevig gedrumd jasje. Sprekend zingen, een beetje pedal steel. Ook hier weer de nodige vocalen waarin ze bezweert dat het onmogelijk is om Can’t Hold Your Breath for the rest of your life. Een vol muziekstuk. Mooie gitaar-uithalen aan het eind, met veel orkestratie er achter.
Een diepe geheimzinnige piano met viool beginnen aan Not Feeling Anything. No guilt, no remorse, ze is Not Feeling Anything. Ze vult de dag met huishoudelijke karweitjes zoals de was en wat schoonmaak… Not Feeling Anything.
Elke keer als je een album aan het beluisteren bent probeer je “onderweg” al een soort samenvatting, een conclusie, op te bouwen. Zo ook uiteraard bij dit album ‘Nobody’s Girl’ van Amanda Shires. En nu heb ik het hele album gehoord en is de vraag wat zich als samenvatting, als conclusie heeft opgebouwd na 13 nummers.
Er zitten hele mooie, goede nummers bij, mijn favorieten zijn A Way It Goes en Streetlights And Stars, maar het belangrijkste dat er bij mij naar binnen kroop was het idee dat het allemaal haastig in elkaar is gezet, onbeleefd gezegd, om maar snel af te leiden van de scheidingsperikelen. Tekstueel vind ik de nummers zeker niet sterk, soms zelfs gezocht/gemaakt waardoor er geen “rust” ontstaat in het geheel.
Ergens in een bio lees ik ook dat ze er voor moest zorgen dat er voldoende “country” op het album zou komen. Dat is zeker gelukt. Als ik het goed inschat zal dit album dan ook wél een groot succes worden in Amerika, ook als opvolger van haar vorige album ‘Take It Like A Man‘, dat ik wél heel erg goed vind en waarin ze in staat is veel
meer échte dramatiek over te brengen dan bij ‘Nobody’s Girl’. In diezelfde verhouding lijkt het ook net alsof ze er op ‘Nobody’s Girl’ niet helemaal 100% bij is met haar gedachten. Heel begrijpelijk natuurlijk, maar ja, in vergelijking met ‘Take It Like A Man’ vind ik het gewoon een stuk minder.
Het klopt allemaal best, muzikanten spelen gewoon hartstikke goed, de viool van Amanda doet wonderen, tilt zwakkere nummers naar een grotere hoogte, maar het komt te weinig “binnen”, een beetje plichtmatig allemaal. Ik kan het helemaal mis hebben maar ik stel me voor dat de bezoekers van Bluestownmusic.nl net zo’n gevoel als ik overhouden aan ‘Nobody’s Girl’ van Amanda Shires.
En ja, als recensent van Bluestownmusic.nl heb ik makkelijk praten. Als je ziet wat er aan albums binnen komt in onze oren dan wordt je al snel een beetje verwend, maar dat wordt je dan ook alleen maar door de verbluffende kwaliteit die je af en toe, en best vaak!, te horen krijgt. Zonder Amanda Shires te kort te doen verwijs ik dan maar even naar het album ‘Weather The Storm’ van Marisa Yeaman. Als je naar dát album luistert zal iedereen begrijpen wat ik bedoel met mijn matige waardering voor ‘Nobody’s Girl’ van Amanda Shires!
Tracks:
01. Intro/Invocation
02. A Way It Goes
03. Maybe I
04. The Details
05. Living
06. Lose It For A While
07. Piece Of Mind
08. Streetlights And Stars
09. Lately
10. Friend Zone
11. Strange Dreams
12. Can’t Hold On Your Breath
13. Not Feeling Anything
Website: https://amandashiresmusic.com/