Review: The Stage Animals – Burning Riff & Riot Blues
The Stage Animals – Burning Riff & Riot Blues
Format: CD (EP) – Digital / Label: Independent
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Een best wel lange titel voor een EP met drie nummers van de Nederlands/Britse band The Stage Animals, bestaande uit:
– Victoria Rekatsinas op vocals en gitaar
– Damien Hughes op gitaar
– Alfred van Sprang op Hammond
– Hans van der Mispel op bas
– René Bouwman op drums
En veel valt er (nog) niet te vertellen dus gelijk maar beginnen met een eigenwijze, of op eigen wijze, vorm gegeven versie van Shadow Play van mijn veel te vroeg overleden held Rory Gallagher. Een beetje “terug gehouden” gezongen door Victoria met aanvullende backing vocals van de overige bandleden. Af en toe lekker gillend gezongen en niet minder scherp gitaarwerk in een toch een beetje hoekige melodie. Live opgenomen in de studio komt het een beetje mat over. Van mij mag het iets feller.
Bones In The Closet van Jim Suhler en Monkey Beat klinkt al overtuigender in een strak aangehouden ritme. Als het ware ná een uitnodiging van Victoria komt er een lekkere, scheurende en scherpe gitaarsolo die lekker lang duurt. Wat overheerst is een welgemeend overkomend samenspel tussen Victoria en de rest van de band. Dit vind ik wel goed! En vanuit de groep geredeneerd, terecht dat er voor dit nummer is gekozen. Hier voelen ze zich merkbaar goed bij!
Op voorhand mijn favoriet! Het nu volgende nummer… Als je je als band wilt presenteren met wat je in huis hebt doe dat dan vooral met een nummer van ruim tien minuten. Mogelijkheden te over om iedereen te laten shinen en dat is precies wat de Stage Animals doen in dit nummer. Victoria zou ook maar zo I’d Rather Go Blind kunnen zingen en daarmee een onvergetelijke indruk achter laten. Dat doet ze niet minder in Call It Stormy Monday van T-Bone Walker, vooral bekend door “mijn” Allman Brothers Band maar vergeet ook Alexis Korner niet op ‘The Party Album’. Een nummer dat zó verschrikkelijk goed is dat je er weinig aan kunt verknallen, maar dan komt het er op aan of “jouw” uitvoering zich weet te onderscheiden van de veelheid van uitvoerenden die er zijn!
Over de vocale kwaliteiten van Victoria heb ik het al gehad. Helemaal puik, zeker in dit langzame nummer waar het er op aan komt de woorden goed en zuiver over de volle lengte van de melodie voor het voetlicht te brengen. Met vlag en wimpel dus. Een heerlijk ontspannen maar niet minder strak in het ritme spelende bas en drums. Verderop in het nummer doet Victoria er het zwijgen toe en denkt Alfred: Dit is mijn kans! En terwijl de gitaar afwisselend begeleidt dan wel soleert, swingt Alfred er bescheiden op los, waarna het weer de beurt is aan Victoria voor haar vocalen. Puik gitaarspel, heel fijn afwisselend qua toonzetting! Zó moet je Call It Stormy Monday brengen. De kunst zit ‘m in de beheersing. Geen toeters en bellen. Gewoon zoals het oorspronkelijk geschreven is. Daarmee bewijs je T-Bone Walker de eer die hem toe komt en bewijs je jezelf als band een grote dienst door op de juiste manier indruk te willen maken met dit geweldige nummer.
Compliment daarvoor!
Drie nummers dus. ’t Is niet veel. Na een, volgens mij schuchter begin met een Rory Gallagher-nummer waar volgens mij meer vuur en vlam uit te halen is, komen de Stage Animals op stoom om deze EP af te sluiten met een waarlijk visitekaartje!!!
Zoals gezegd: Drie nummers is niet veel maar mijn kinderhand is goed gevuld! De oude baas is alweer terug naar Spanje maar ik zou willen besluiten met: Vol verwachting klopt mijn hart!
De studio in. Dit smaakt naar meer. Véél meer!
Tracks:
01. Shadow Play
02. Bones In The Closet
03. Call It Stormy Monday
Website: https://stageanimals.nl/