Review: Jon Hines – Memphis Sun
Jon Hines – Memphis Sun
Format: CD – Digital / Label: Independent
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
ALARM! ALARM! 2x ALARM! ALARM 1: Dit album is zó fan-tás-tisch goed…! ALARM 2: Dit album duurt nog net geen 24 minuten!
Jon Hines heeft al een soloalbum gemaakt (‘Wild Things Roam’), een EP (‘A Pale Blue Dot’) met 5 heerlijke nummers, maar nu dan een album mét begeleiding. En dat is me toch een potje goed! Maar ja, elk voordeel heb ook nu weer z’n nadeel. Nog geen 24 minuten duurt de pret, als je ‘m daarna nog 2x draait heb je in totaal de lengte van een vol album te pakken, maar ja. Niet dat ik het enthousiasme daar mee zou kunnen beteugelen. Ik denk het niet.
Beginnen we met de feiten: Jon Hines zingt, speelt “swampy rock” gitaar en harmonica, op dit album neemt Kevin Fletcher echter de harmonica van Jon over, Cameron Palmer speelt drums, George Wolf martelt de snaren van de bas en zingt en George en Victoria Hines (…) zingen de background vocals op Me & The Devil.
Vanaf de eerste tonen is het in één woord overdónderend! In het openingsnummer Memphis Sun Blues wandelt Jon door Memphis… “I went to Clarksdale too, standing on the corner of BB King and Beale, my six-stringand I, hawking Lucille”. Wat een power, wat een drive, te gek voor woorden eigenlijk en toch eigenlijk vrij simpel. Is dat ook niet waar we een perfecte blues aan kunnen herkennen. Zware, zware bluesrock met een fantastische slide en meezingende harmonica. Vet goed!!!
Pats Boem Klaar!
Even op adem komen en dan snel verder naar Me & The Devil, een eigen nummer, niet te verwarren met de classic van Robert Johnson. Prachtige slide brengt je zo waar terug naar een folkgevoel met af en toe een beetje gospel, zeker als Jon zingt “Me and that devil walk side by side”, dan kan een gospel hulp bieden! Heel melodieus, een beetje gezongen zoals vroeger Roger Chapman, gevoelige, sterke background vocals met weer die heerlijke slide eronder. Je wilt het heel zeker niet maar Me & The Devil walk side by side”. Zwaar aangezet en toch rustgevend nummer met steeds maar weer die dienstbare slide! Heel mooi. Een heerlijke, subtiele intro, dikke bas, strakke drums en… Jon.
Jazzy ook nog, Until The Wheels, een echte love song, easy, smooth en Jon dát nog weer toppen met “I will love you baby Until The Wheels come off. Kristalheldere gitaarsoli op de voorgrond. “I love you baby and I always will, I love you baby Until The Wheels come off”. Toch even een APK-tje? Lekker ontspannen nummer.
Klassiek aangeslagen blues-opening in Holy Ground. Het brengt hem, niet verrassend op een bijzondere plek, vol herinneringen “where the magnolias growed” en bij al dat moois stampen drums, bas en de gitaar mét harmonica gewoon lekker swingend door. Een strakke drums en bas verzorgen een jazzy swing in Pitter Patter, Jon in verwarring? Hij kijkt uit het raam, alles is zoals het altijd was, het regent en de druppels spatten Pitter Patter op z’n raam. Een fijne jazzy melodie waar geen regendruppel aan te pas komt. Gewoon een jazzy momentopname? Dat moet het zijn.
Een hoger tempo brengt ons bij Riverside Rambler, zowaar een klopjacht door ene Johnny Law… die hem te pakken wil krijgen, wanted dead or alive. Ja, ja, het land van de onbegrensde mogelijkheden en The American Dream en dan moet je ook weten dat Jon Canadees is, maar dat hoeft een succesvolle carrière niet in de weg te staan, weten we van good old Neil Young. Lekker snel en het lijkt op een gevecht wie van de muzikanten het snelst is, ook een beetje de muziek als het om een “train” gaat en dat is waar Jon afstanden in aflegt op te ontkomen aan die Johnny Law… Heerlijke slide!
De Working Man weet als geen ander wanneer het tijd is, “Woke up this morning, guess it’s time to go and make some hay while the sun is shining, while the moonlight fades. Moving on, got to get paid.” En dan is Jon Hines vertrokken, ons in totale verbijstering achterlatend na 7 nummers en net geen 24 minuten.
Prominente hoofdrol voor de harmonica van Kevin Fletcher, een voor Jon láng nummer van net 4 minuten. Een hele fijne vette blues.
We kennen allemaal de uitdrukking “kort maar krachtig”, maar, zó krachtig! en dan zó kort? Oef! Helaas, blijer kan ik jullie niet maken. Ik herinner me dat ik vroeger de pitch van de platenspeler kon veranderen waardoor de plaat ietsje sneller of langzamer afspeelde zodat het beter paste bij het opnemen op een cassettebandje. Vervlogen tijden. Herinneringen.
Terug naar de recensie! Als je vaak hoort dat het goed is om op je hoogtepunt te stoppen dan is deze opvatting van “kort maar krachtig” absoluut op z’n plaats. Werkelijk fantastische muziek. Heerlijke bluesrock. Mooie nummers, mooie verhalen, vertolkt door hele bovenste beste muzikanten. Wie dit album in huis haalt laat de Memphis Sun heel zeker strálen dat het een lieve lust is! Woon je toevallig in een tussenwoning hebben wederzijdse buren er ook plezier aan.
Ik heb al menige recensie voor Bluestownmusic.nl mogen schrijven maar op het gebied van bluesrock is dit toch wel een absolute topper!!! Mijn favoriet: Memphis Sun Blues !
Tracks:
01. Memphis Sun Blues
02. Me & The Devil
03. Until The Wheels
04. Holy Ground
05. Pitter Patter
06. Riverside Rambler
07. Working Man
Jon brengt al z’n muziek uit in eigen beheer:
Website: https://www.jonhinesmusic.com/