Review: Guy Bélanger – Postcards From London
Guy Bélanger – Postcards From London
Format: CD – Digital / Label: Session 5 – Disques Bros Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Guy Bélanger, een Canadees uit de omgeving van Quebec, al meer dan 50 jaar succesvol actief in de muziekbusiness, trok, gewapend met z’n harmonica, in het begin van z’n carrière op met de eveneens uit Quebec afkomstige bluesman Bob Walsh om samen de Southern blues te spelen en verder te ontdekken. Hij heeft ook een tijdje in de Delta Blues Band gespeeld. In de beginjaren vooral geïnspireerd door bluesgrootheden als Muddy Waters, Big Mama Thornton, James Cotton en Koko Taylor (zie de recensie van haar prachtige album ‘Crown Jewels’ op Bluestownmusic.nl). Overal opgetreden, waaronder al 18 edities van het beroemde Montreal International Jazz Festival! Ook heeft Guy meerdere soundtracks voor film geschreven en uiteraard is de beste man op veelvuldig onderscheiden. Oftewel: De man kan er wel wat van!
En daarom mogen we sinds kort zijn 10e studio album bewonderen ‘Postcards From London’, opgenomen in de Abbey Roadstudios in Londen! Waar overigens nog steeds de piano staat die gebruikt is bij de opnames van Penny Lane en With A Little Help From My Friends – Penny Lane trouwens met een naar mijn smaak betere B-side Strawberry Fields Forever.
Naast een aantal anderen kent het album de volgende deelnemers:
Rob MacDonald – guitar
Alec McElcheran – bass en vocals op Think It Over
Dan Legault – drums
Eric Longsworth – cello
Tommy Gauthier – violin
Mélissa (..) Lavergne – percussion
Marc LeClerc – saxophone
Yves Frulla – piano.
Er doen nog meer leuke mensen mee op dit album, waar nodig vermeld ik dat bij de afzonderlijke nummers.
Toen het album gereed was kreeg Guy een mooie taart aangeboden met daarop een afbeelding van de hoes van ‘Postcards From London’. Dit alles om de 50-jarige muziekcarrière te vieren van onze harmonica-held!
Why wait? Knal er maar gewoon op los! Uptown Up, gelijk een lekker stevig begin van dit album. Een nummer van Maceo Parker. Sterke keyboards, ritmische bas en drums waarna Guy begint op z’n mondharmonica. Funky stuff. Mooie gitaar riffs met heel klein Guy op de achtergrond en dan komt de keyboards weer opzetten. Bluesy in de beste traditie. Een mooi thematisch nummer met veel herhalingen. Aan het eind nog een heerlijke saxsolo! Geweldig mooi instrumentaal nummer. Als dit album van Guy Bélanger al zó begint, wat staat ons dan nog meer moois te wachten. Je hoeft niet lang te wachten: Think It Over waarin Alec McElcheran z’n vocale kwaliteiten etaleert, gebacked door zangeressen. Bedenk goed welke richting je inslaat in je leven. Ben je je wel helemaal zeker dat dit de goede road is? Whenever what road you go, I’m your friend. Daar kun je mee verder. Eindigend in een massale harmonica-solo.
Op een album met de titel Postcards from London kan een nummer met de titel London Fog natuurlijk niet ontbreken. Een eigen nummer van Guy. Met een hele donkere bas, een zwemmende keyboards en dan ook nog Guy die binnen komt op harmonica. Perfect! Je ziet een zwart/wit thriller als The Third Man voor je waarin Orson Welles spooky door de straten van mistig in dit geval Wenen loopt. Het is duidelijk: Hij wil en mag niet worden gezien. Dit heerlijke, heerlijke nummer zou uitstekend als soundtrack voor zo’n scene kunnen dienen. Verderop in het nummer prachtig gitaarspel, gecombineerd met Guy’s harmonica en weer heel mooi op de achtergrond de keyboards. Ik zei het al: Perfect!
Risicovol, The Long And Winding Road, een variatie op een Beatles-nummer. Er zijn erg veel artiesten die vinden dat ze een nummer van de Beatles op hun repertoire moeten hebben staan. Een tingelende piano en een teveel op het origineel lijkende Guy op z’n harmonica, maken het er niet beter op. Net als het origineel: vrij zeurderig. Oftewel: Dat heeft zo’n jongen toch niet nodig?
Hierna ben je wel toe aan iets anders, blijkbaar vond Guy het zelf ook niet zo geslaagd: I Need A Change. Erger nog: I Need A Change from you! En blijkbaar is de partner zelf ook toe aan een change. Een rustige blues, bluesy gezongen met langzame gitaar, harmonica en drums. “Come on board!” in White Freightliner Blues, lekker up tempo, lekker boogie, Guy in absolute topvorm! Alles zit er in, iedereen doet mee tot strijkers aan toe. Guy’s wil graag dat de highway z’n mind steelt. Grappig dat Guy als van nature Frans sprekend “highway” uitspreekt als “aiway”! Topnummer!
In The Island, een lekker lang nummer van bijna 6 minuten klinkt een “bell” met geluiden als ware het op een onbewoond eiland, in dit geval The Island. Langzaam, langzaam, veel percussie, veel geluiden, subtiel spelende Guy – wat is die man goed zeg! – een hele fijne overgang op bass met percussie en dan begint Guy zo ongeveer aan de melodie van The Island. Wat is dit goed!!! Oef! (Alweer een “Oef” van mij!). De opbouw van dit nummer, waar nu ook een heerlijke gitaar meedoet, zou je kunnen verwachten bij Santana, bijvoorbeeld op z’n thematische album Caravanserai. Voor de niet-kenners, Santana dus in z’n beste jaren en niet de Santana van de latere albums met een verzameling losse nummers. Ik zeg het vaker: Dat is het voordeel van langere nummers. Intro, opbouw, het stuk zelf, outro en jammer dat dan het nummer afgelopen is…!
Een variant op het overbekende Crossroads waarop in dit geval Rob Lutes de zang voor z’n rekening neemt. Heerlijk ontspannend nummer, bas, harmonica (!!!), en drums stellen ons voor de keuze welke weg te nemen, ze lijken allemaal op elkaar en welke weg je ook inslaat, neem alsjeblieft dit album mee in je oortjes! Lekker meer dan 7 minuten reisplezier. Alweer een Topnummer!!!Conclusie in dit nummer: “Leaving you was my only mistake” dus onderweg blijkbaar toch een verkeerde weg ingeslagen.
Don’t Fo Far, melancholie all over waaruit de vurige wens klinkt dat je niet te ver weg moet gaan, Don’t Go Far. Niet altijd gebeurt het dat de inhoud naadloos past bij de titel. Hier dus zeker wel! Heel mooi! En dan alweer het laatste nummer The End Of The Beginning, geschreven door David Ratté en Guy Bélanger. Een intro gesproken door Will Driving West, bekend uit de Montreal folkrock-scene. Ook weer een langer nummer, af en toe een vleugje Once Upon A Time In The West, maar hoofdzakelijk “Guy Bélanger”. Een steeds sterker wordende drums, zoals bij de Boléro van Ravel, waar ook Earth & Fire van geleend hebben in hun The March als afsluiter van hun lange uitvoering van ruim 18 minuten van Song Of The Marching Children. Heel mooi, heel gedragen, dreinende strijkers. Alweer een Topper!
Na een climax komt de rust weer terug, rustige orkestratie, een overheersende, herhalende Guy op harmonica waarna de melodieovergaat in een diep gespeelde gitaar-solo, het “geweld” nog een keer toeneemt om dan tenslotte heel langzaam uit te faden.
Het schrijven van een recensie is serious business maar niet zelden mag je een recensie schrijven van een album waaraan je zó veel plezier beleeft dat het pure ontspanning is.
Zo’n album heb ik nu beschreven: Guy Bélanger: ‘Postcards From London’. Wat een plaat! Wat een plezier! Wat een vakmanschap! Inderdaad: één grote misser: The Long And Winding Road, zoals gezegd: Dat heeft zo’n jongen toch niet nodig! Het zij hem vergeven. Wel vreemd natuurlijk dat blijkbaar niemand tijdens de productie van dit album heeft opgemerkt dat dát nummer toch echt uit de toon valt.
Maar… de andere nummers maken het meer dan goed. Meer dan!
Tracks:
01. Uptown Up
02. Think It Over
03. London Fog
04. The Long And Winding Road
05. I Need A Change
06. White Freightliner Blues
07. The Island
08. Crossroads
09. Don’t Go Far
10. The End Of The Beginning
Website: https://www.guybelangermusic.com/