Johnny Winter – Live At Park West Theater, Chicago, IL. August 24th 1978, WXRT-FM Broadcast (Remastered)
Format: CD / Label: Brainstorm Recordings
Release: 2019
Tekst: Mark Harmsma
Graag verzorg ik de recensie van een Johnny Winter opname van eind jaren ’70. Winter heeft namelijk letterlijk mijn leven veranderd. Ik was niet verder gekomen dan voornamelijk ouderwetse hardrock, ofwel powerblues, en luisterde naar AC/DC, Quo, Whitesnake, Uriah Heep, Purple, Lynyrd Skynyrd, Allman Brothers en Blackfoot. Kortom, stevige bands met veel gitaar en veel blues-invloeden. Ik besefte me in het pré-Google-tijdperk wel dat “Statesboro Blues”, “Stormy Monday” en “Crossroads” oude klassiekers moesten zijn, maar wist niet waar te beginnen en waar(naar) te zoeken.
En toen werd ergens in 1984 het Rockpalast-optreden herhaald dat het Johnny Winter trio gaf op 22-04-1979. Met open mond keken we naar deze spookachtige verschijning, die duidelijk van een andere planeet was gekomen. Het kostte me nog enkele jaren om me te beseffen dat hij zich daar gemoedstoestand-technisch nog steeds waande, maar dit terzijde.
Wat die man uithaalde op die Gibson Firebird, was ook voor mijn vader met Pink Floyd achtergrond van een geheel nieuwe dimensie en samen zouden we geen Nederlandse show van Winter meer overslaan. Ik ging me dus verdiepen in Johnny Winter, en kwam al heel snel bij Muddy terecht. Eindelijk thuis, de blues had me gegrepen.
Door naar deze uitgave: Er worden de laatste tijd de nodige Johnny Winter collectables uitgebracht, en zo is er (zojuist) een (remastered) cd versie verschenen van deze FM-broadcast show uit van 24 augustus 1978. Gezien de introductie hierboven was ik meer dan bereid om hier een recensie te schrijven die je meteen naar de platenzaak doet snellen, maar eigenlijk kan ik het legendarische aan deze opname niet ontdekken.
Leuk om te horen is dat Winter gedurende het optreden de bekentenis aflegt dat hij dikwijls probeert zijn band in de war te brengen, ook tijdens een radioshow dus. Maar die band is niet voor één gat te vangen: zo te horen hebben we ook daar Bobby T Torello al op drums, en op bas èn mondharmonica tegelijk hebben we Jon Paris.
Als bassist kan ik veel bewondering hebben voor bassisten die ook zingen, van Sting naar David Barrad (Lower 911), van Geddy Lee naar Nick Daniels (Dumpstaphunk, Neville Brothers) en van Lemmy naar Tony Hall (Dumpstaphunk, Neville Brothers).
Maar smaakvol bassen èn tegelijkertijd een vette mondharmonica-solo spelen, dat heb ik alleen Jon Paris zien doen.
De kwaliteit van deze opname is matig, in tegenstelling tot wat je van een FM show zou verwachten, en dat helpt bepaald niet. Ook de nummerkeuze is niet doorslaggevend, hoewel deze setlist in die dagen nog kon maar inmiddels bijna niet meer.
Kortom, als je deze uitgave koopt èn meer dan 3 keer achter elkaar kunt luisteren, dan behoor je tot de DIE-HARD Johnny Winter fans.
Tracks:
01. Sweet Home Chicago
02. Come On In My Kitchen
03. Mississippi Blues
04. Kind Hearted Woman
05. Me And The Devil
06. Johnny B. Goode
Website: Johnny Winter