Review: Tedeschi Trucks Band And Leon Russell – Mad Dogs Englishmen Revisited (Live At Lockn’)
Tedeschi Trucks Band And Leon Russell – Mad Dogs Englishmen Revisited (Live At Lockn’)
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Concord Records – Fantasy Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Ik heb het album al een tijdje in huis en nog steeds stond er geen recensie van op Bluestown Music. Dat moest natuurlijk zo snel mogelijk rechtgezet worden. Om meerdere redenen.
Ten eerste: Het door Joe Cocker en Leon Russell in 1970 (!) georganiseerde live-spektakel was toen al baanbrekend. Een aantal nummers uit die shows werden échte hits die je ook nu nog vaak hoort, al was het maar in live optredens van verschillende bands.
Ten Tweede: De Tedeschi Trucks Band (TTB) is een band die regelmatig een brug slaat naar een glorieus verleden en dan bedoel ik niet alleen maar hun in 2021 uitgebrachte revisited uitvoering van het legendarische Derek & The Dominos album Layla. Juist de TTB doet dit vaker, denk maar hun nummer I Want More dat in live optredens vaak over gaat in Soul Sacrifice van Santana en dan ook nog meestal aan het éind van de show! Overdonderende smasher!!! Ook wordt I Want More vaak gecombineerd met Les Brers In A Minor van de Allman Brothers Band. Over bruggen gesproken. Derek doet dat al vanaf het begin van zijn carrière, denk aan Afro Blue van Mongo Santamaria, maar beroemd geworden door John Coltrane. Derek is in staat dit nummer op zijn live dubbelalbum Roadsongs uit te werken tot een free form jazz van ruim 14 minuten! Derek houdt ook van raga’s en gelukkig houdt hij dat vol in de re- centere optredens van de TTB. Denk maar aan de raga-intro die na een opbouw leidt tot Midnight In Harlem. En zo zijn er meer voorbeelden. Ook Sugaree van de Grateful Dead wordt niet vergeten te bewerken.
De ook op dit album ‘Mad Dogs & Englishmen’ aanwezige Warren Haynes heeft daar een uitstekend handje van, denk maar aan zijn album ‘Dub Side Of The Mule’ met bewerkte muziek van Pink Floyd en een heel album met muziek én medewerking van Toots Hibbert van Toots & The Maytals. Als je een vrije geest houdt, houd je vrijheid van muziek maken!
En zo komen we met al die brugverbindingen van verleden naar het heden weer terug bij waar deze recensie over gaat: De TTB met hun uitvoering van ‘Mad Dogs & Englishmen’, uitgevoerd op het LOCKN-festival in 2015, het LOCKN-festival trouwens waar ook de Layla Revisited is opgenomen in 2019! ‘Mad Dogs & Englishmen’. Voor zover nog in leven deed bijna iedereen mee, zelfs Leon Russell was er gelukkig bij. Hij overleed een jaar ná het festival. Maar naast Leon Russell ook Rita Coolidge (!), Chris Stainton en Claudia Lennear deden mee. Natuurlijk waren de hoofdrollen voor Derek Trucks en Susan Tedeschi en hun vaste bandleden. Dat zou al genoeg zijn geweest maar veel andere artiesten vonden dit buitenkansje passen in touragenda en deden ook mee, waaronder Chris Robinson, Dave Mason, Anders Osborne en Doyle Bramhall II.
Why wait any longer? Knallen maar!
De opener The Letter spettert gelijk alle kanten op een stampende en stuwende Susan Tedeschi met drums en piano laat met haar bekende uithalen het nummer vlammen zoals alleen zij dat kan. Heerlijk passende background vocals en dan valt Derek Trucks in. Perfect swingende solo met opvolgende dito blazers. Dit is mijn favoriet, omdat het me ook verplaatst in hoe het er bij hun “eigen” live optredens aan toe gaat. Pure energie!!!
De langzame blues Darling Be Home Soon wordt ook gezongen door Susan met Doyle Bramhall II prominent op gitaar met steeds heel bescheiden Derek op slide daaronder. Ook weer heerlijke background vocals, bijna gospelachtig! Het nummer eindigt met weer een indrukwekkende solo van Derek terwijl beide drummers het ritme ijzersterk vast houden. Ook een nummer dat al door menigeen op de plaat is gezet. Aan de piano-intro mét blazers kan het bijna niet anders dan dat Leon Russell gaat zingen. Dat klopt: Dixie Lullaby. Ook hier valt Derek weer in met een dit keer korte solo, gevolgd door piano die aanleiding geeft het instrumentale tussenstuk een hoger tempo te geven. De alweer (!) geweldige background vocals begeleiden Leon Russell naar het einde van dit swingende nummer.
Sticks And Stones mét Chris Robertson en weer waan je met een gospel in een houten Amerikaanse kerk waar op zondag de hele congregatie swingt dat het een lieve lust is! Oef! Sticks And Stones staat vaak op de playlist van de TTB bij live optredens. Een lekker snel nummer, mooie, scheurende solo op trombone, gevolgd door een net zo snelle piano. Bijna niet bij te houden tempo! Leon Russell meldt zich weer om een vocale bijdrage te leveren in Girl From The North Country, het al “honderden” jaren onverwoestbare nummer van Dylan. Alles valt stil, maar dan ook écht stil. Alleen de piano en Leon waarna Claudia Lennear prachtig uithalend invalt en even later
verder in een samenzang mét Leon Russell. Een heel mooi, gedragen “stil” nummer. Absoluut niet te horen dat Claudia ook al “op leeftijd” is, wat een uithalen.
Susan Tedeschi komt terug in een favoriet live nummer van de TTB, Let’s Go Get Stoned en dat doet ze vocaal samen met Mike Mattison die ook in hun live optredens zo’n heerlijke, ietwat rauwe vocale bijdrage levert. Lekker stampend nummer, zeer geschikt nummer om live uit te voeren omdat het altijd sfeer maakt, mocht die er eventueel nog niet zijn, waarover in deze overdonderende show met zo’n keur artiesten helemaal niets te klagen is. Blazers doen er nog even riedeltje bij dan sluit Susan af met een enorme uithaal.
En dan Chris Robertson, Anders Osborne en Dave Mason met elkaar afwisselende vocalen in Feelin’ Alright, ook geschreven door Dave Mason. Nagenoeg geen verschil te merken met de uitvoering in 1970. Dezelfde vocalen, stuwende instrumenten, lang genoeg uithalende background vocals. Het enige verschil is dan de solo van Derek. Een nummer van ruim 7 minuten dus het laat zich raden dat de solo van Derek overgaat in een reusachtige opzwepende jam, even onderbroken door een rustige piano enrustiger Derek die langzaamaan steeds sneller wordt, de back-ground vocals zich weer melden en de jam weer onverminderd voortgezet wordt en voor je je het beseft zijn de ruim 7 minuten voorbij. Feest!
Een titel die me vroeger al intrigeerde She Came In Through The Bathroom Window…, Warren Haynes meer dan toepasselijk op vocals en Anders Osborne op een heldere gitaarsolo. Een mooi nummer met de gitaar op de voorgrond, waarna Warren het weer overneemt met de alom aanwezige background vocals. En wat ik me dan altijd afvraag bij zo’n titel is: de bathroom window zit toch vaak aan de buitenkant van het huis en meestal niet op de begane grond, dus, hoe komt zo’n kind dáár naar
binnen en mocht dat blijkbaar al lukken, waarom? en wat komt ze dan doen? Maar voordat ik me daar nog meer kopzorgen overmaak begint Rita Coolidge feilloos aan klassieker van Leonard Cohen Bird On The Wire. Rita was in 2015 ook al 70 maar no crack in her voice! Een mooie gedragen uitvoering met een goed aanwezige drums,
gaandeweg het nummer nemen de background vocals in volume toe waartussen Rita zich moeiteloos staande houdt. Ook heel mooi.
De dames Rita Coolidge, Pamela Polland, Susan Tedeschi en Claudia Lennear vullen het podium samen met Doyle Bramhall II het podium in The Weight, ook zo’n onverwoestbaar nummer van The Band, geschreven door de onvolprezen Robbie Robertson. Alle dames krijgen netjes hun solo waarna Derek een passende solo speelt, Derek, altijd even bescheiden die iedereen graag de ruimte geeft om te excelleren en zich nooit te groot voelt om een andere gitarist de solo te gunnen die hij dan heel dienstbaar begeleidt en dat alles áltijd, áltijd zonder kapsones!!! En terecht dat Susan nog een keer als laatste een solo krijgt. Met Chris Robinson op het podium zingt John Bell Delta Lady, aangevuld met meer solisten als onderdeel van de background vocals. Ik wordt verwend want alweer een snijdende solo van Derek Trucks die aan het eind ook zorgt voor wegstervende gitaarklanken.
Ook vaak op het programma bij de TTB staat Space Captain, hier gezongen door Chris Robinson met Susan Tedeschi. Als je weet dat de TTB bestaat uit 12 leden waarvan minstens 4 zangers dan zul je begrijpen dat dit nummer met al z’n speelse intervallen met “Ooh’s” en “Aah’s” zich uitermate leent voor een in verhouding massale vocale bijdrage. Nou, dat kan geregeld worden. Derek meldt zich met een raga-achtige solo begeleid door de “Ooh’s” en Aah’s” waarna iedereen niet meer tegen te houden is om weer massaal mee te doen. Inmiddels een klassieker, met een messcherpe Derek, jammend eindigend na bijna 7 minuten.
Het kan natuurlijk altijd lánger en dan weten jullie vast wel welk nummer er nu volgt, met heimwee aan het geweldige vocale bereik samen met dé bewegingen van de eeuwige Joe Cocker, na een herkenbare intro door keyboards en gitaren, inderdaad: With A Little Help From My Friends!!! Naast Derek Trucks, Dave Mason en Doyle Bramhall II op gitaar, vocals van Chris Robinson, maar vooral heel indrukwekkend van Susan Tedeschi, heerlijk bluesy gezongen! Ruim 9 minuten, ongeveer net zo lang als het origineel wordt er besteed aan dit tijdloze nummer. Als onze kleinkinderen grootouders zijn zullen ze, ook dan nog, hun stembanden schor schreeuwen op dit nummer! Zeker Weten! Dit is een opera! Dit is totaal! En wat missen we Joe Cocker! De zo ongeveer enige artiest die in staat was een cover beter te laten klinken dan het origineel. Bij het schrijven van deze laatste woorden krijg ik écht kippenvel… Dat zegt genoeg! Onze (h)eerlijke man uit Sheffield. Prachtig! Prachtig! Oftewel, jullie kennen mij: Oef! En ik kan jullie gelijk een geheim verklappen want de Beatles hebben dit nummer eigenlijk geschreven voor alle recensenten die zo objectief mogelijk proberen nieuw uitgekomen albums, en dat zijn er héél veel, te beluisteren, te beoordelen en daar een recensie over te schrijven als een soort With A Lille Help From My Friends,
zodat jullie in staat zijn op basis daarvan een inschatting te maken of dat album van die en die artiest of band iets voor jóu is. Het gaat om jóu. Daarom doen we dit!
En natuurlijk voor die geweldige, vakkundige en inspirerende eigenaar van Bluestownmusic.nl, Harry Radstake, want het moet natuurlijk wel klikken. En dat dóet het. En daarom krijgen jullie van alle recensenten die recensies schrijven voor Bluestownmusic.nl elke keer weer en vaak zo snel als het kan, zelfs als het album nog niet eens verschenen is, want Harry zorgt er ook voor dat we vaak al eerder de bestanden krijgen, en deze recensies met de bedoeling en in de hoop dat júllie er een gids aan hebben. Goed, goed, Gerard, rustig maar want het album ‘Mad Dogs & Englishmen’ is nog niet afgelopen.
Waar ons al zoveel artiesten zijn ontvallen is het meer dan verdiend om Leon Russell de eer te gunnen het album af te sluiten met The Ballad Of Mad Dogs And Englishmen. Een geweldige artiest die menige artiest heeft geïnspireerd (ik denk aan zijn optreden met J.J. Cale in de Paradise Studios in Los Angeles in 1979) en dat nog afgezien van zijn hele rits aan hits! Deze man sluit het album in stijl af, een enthousiast publiek achterlatend. Zoals al gezegd, een jaar later zou ook deze icoon ons verlaten, op weg naar de eeuwige jachtvelden.
En dan zit het er op, een vol album van ruim 70 minuten, heerlijke, stampende, “blues”muziek dat ons terugbrengt in de tijd, de tijd die, zoals elke tijd, aan de basis heeft gestaan van alle muziek waarvan we anno nu, in 2025, dagelijks van kunnen genieten. Muziek ontwikkelt zich, de techniek levert zijn bijdrage aan steeds betere opnamemogelijkheden die ons daarnaast de mogelijkheden biedt om zoveel jaar later terug gevonden oude opnames, onder het stof in een kelder op ergens op een tape in een doos op zolder, om al die opnames op te poetsen, te restoren, zodat we ook in staat zijn die opnames te horen met onze verwende oortjes.
Goed, Susan Tedeschi en Derek Trucks verdienen een groot compliment door dit album uit 1970 “nieuw leven” in te blazen met een keur aan artiesten waarin hun eigen bandleden een beetje onderbelicht blijven. Het zij dan maar zo. Om dat te corrigeren kan ik slechts alle albums van de Tedeschi Trucks Band meer dan van harte aanbevelen!
De muziek op dit album staat, is strak en terwijl ik dit album voor de zoveelste keer aan het beluisteren was, het is tenslotte wel de Tedeschi Trucks Band!, realiseerde ik mij wat ik eigenlijk, heel verrassend het beste vind van dit album en dat zijn de background vocals. Werkelijk fantastisch, opzwepend, gospelachtig, zo je dat al zou willen, er is geen ontkomen aan! En eraan ontkomen wil je vooral niet! Oef! Heel zeker niet! Dit is volle bak er tegen aan. Georganiseerd en georkestreerd door Susan en Derek.
Ja, dat is een lekker stel. Met heel zeker een van de beste, zo niet dé beste liveband van onze tijd!
Grote klasse dus. I rest my case.
Tracks:
01. The Letter – ft. Susan Tedeschi
02. Darling Be Home Soon – ft. Susan Tedeschi & Doyle Bramhall II
03. Dixie Lullaby – ft. Doyle Bramhall II
04. Sticks and Stones – ft. Chris Robinson
05. Girl From the North Country – ft. Claudia Lennear
06. Let’s Go Get Stoned – ft. Susan Tedeschi
07. Feelin’ Alright – ft. Dave Mason & Anders Osborne
08. She Came in Through the Bathroom Window – ft. Warren Haynes & Anders Osborne
09. Bird On The Wire – ft. Rita Coolidge & Doyle Bramhall II
10. The Weight – ft. Rita Coolidge, Pamela Polland, Susan Tedeschi, Claudia Lennear & Doyle Bramhall II
11. Delta Lady – ft. John Bell
12. Space Captain – ft. Susan Tedeschi & Chris Robinson
13. With A Little Help From My Friends – ft. Chris Robinson, Susan Tedeschi, Dave Mason & Doyle Bramhall II
14. The Ballad of Mad Dogs and Englishmen
Website: https://www.tedeschitrucksband.com/