Review: My Baby – Acoustic. Blues. Club.
My Baby – Acoustic. Blues. Club.
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Independent
Release: 2024
Tekst: Fons Delemarre
De beluistering en beoordeling van het album ‘Acoustic. Blues. Club’. van My Baby heeft mij een nogal wat hoofdbrekens gekost. Uiteindelijk kom ik uit bij twee invalshoeken.
Negatief is wat mij betreft een gegeven dat voor vrijwel alle live-albums geldt. Namelijk dat je héél veel mist op zo’n album. Je hoort de muziek, dat is zeker. Maar de kwaliteit van de opnames is -vergeleken met studioalbums- niet echt optimaal. Ook niet in het geval van My Baby, een band die studiotechnisch en wat betreft inkleuring van de productie, zo nu en dan graag lekker uitpakt. Daarnaast mis je bijna al het andere dat het de moeite waard maakt aanwezig te zijn bij een optreden van een band als My Baby. De niet geringe uitstraling van de band, bijvoorbeeld. Met z’n drieën staan ze er gewoon en je komt onvermijdelijk in de ban van hun uitstraling. Met name door de schier eindeloze hoeveelheid energie van de band. Behalve dat er veel te horen is als een band live speelt optreedt, is er daar ook veel te zien. Kortom je moet er fysiek bij zijn een optreden, om een band in haar volledige kwaliteit te kunnen ervaren. Een mooie zaal, goed gezelschap en een koele versnapering, het hoort allemaal bij de belevenis die een live-optreden is. Ook van My Baby!
Dan even naar een paar tracks op ‘Acoustic’. Blues. Club.’ Fraai is de opener In The Club/You Haunt Me. Het is My Baby’s eigen parafrase op Robert Johnson’s Come On In My Kitchen, opgenomen in 1936. Opvallend is het stukje spoken word van, denk ik, Daniel de Vries (NZ). In A Case of You pakt zangeres Cato van Dijk flink uit met haar zang, ook omdat sobere begeleiding van gitaar met veel delay de enige muzikale ondersteuning is.
Mary Morgan laat horen hoe de akoestische gospel-boogie van My Baby klinkt. Mad Mountain Thyme kennen we van andere albums van My Baby. Deze puur akoestische versie is met name aardig door de zang van de frontvrouw. Wat een strot kan Cato van Dijk opzetten! Singing In Chains is een soulballad Stax-style, maar dan vrijwel helemaal gestript en al zeker geen vette blazers. Wél een fraaie tweede stem! Out On Gin kennen we in verschillende versies van diverse albums van de band. Hier is de hoofdrol weggelegd voor de leadzang. Ook het kenmerkende gitaargeluid van My Baby (veel delay en galm) klinkt lekker door. The Nightshift klinkt als soepele soul. De effectieve percussie bestaat uit één woodblock.
Positief én het allerbelangrijkste aan dit album vind ik dat beluistering ertoe leidt, dat ik de onweerstaanbare roep hoor zo snel mogelijk een echt concert van My Baby te bezoeken. Want een live-album is en blijft niet meer dan een registratie van de real thing: MY BABY LIVE. Hou hun tourschema in de gaten en laat je overrompelen door My Baby Live! Akoestisch, semi-akoestisch of full blast, het is allemaal even mooi als je erbij bent. Mis het niet!
In februari en maart is het overigens een beetje ver reizen, want dan toert de band in Nieuw-Zeeland.
Ik beluisterde ‘Acoustic. Blues. Club.’ in eerste instantie op Spotify. Toen het album klaar was, werd ik aangenaam verrast door de vervolgkeuze van Spotify: een paar tracks van ‘My Baby Loves Voodoo!’, een album dat bij mij een beetje uit het zicht geraakt was. Ten onrechte, zo blijkt. Er is vorig jaar zelfs een ’Deluxe Remastered Anniversary Edition’ van uitgekomen. Een aantal nummers op ‘My Baby Loves Voodoo!’ -en dan met name de wat minder woeste en lawaaiige delen- past naadloos bij de tracks op dit akoestische muzikale avontuur van My Baby. Out Of Gin – One Taker 2013 blijkt de voorbode geweest van de versie op ‘Acoustic. Blues. Club.’. Sommige zaken werken hun schaduw ver vooruit…
Tracks:
01. In The Club / You Haunt Me
02. A Case Of You
03. Mary Morgan
04. Mad Mountain Thyme
05. Singing In Chains
06. Out On Gin
07. The Nightshift
08. Seeing Red
09. Good Gin Blues
10. Nothing’s Gonna Change
Website: https://www.mybabywashere.com/