Review: Parker Barrow – Hold The Mash (EP)
Parker Barrow – Hold The Mash (EP)
Format: CD – Digital / Label: Eag Music
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Dit vind ik leuk! De naam Parker Barrow is afgeleid van Bonnie Parker en Clyde Barrow, oftewel Bonnie & Clyde, de fameuze bankrovers tijdens de Amerikaanse Great Depression in de jaren ’30 van de vorige eeuw. En deze Parker Barrow hebben nu een EP uitgebracht met vijf nummers waaronder de al eerder verschenen singles en de nieuwste single.
De bezetting van Parker Barrow wordt gevormd door:
– Megan Kane leading vocals en zij is getrouwd met:
– Alex Bender op gitaar
– Dylan Turner op drums
– Eric Safka op orgel en keyboards
Het openingsnummer is de eerste single die eerder dit jaar al is uit- gebracht Make It. Een stevige binnenkomer met enorme vocale uithalen en veel snerpende background vocals alsof er een hele meidengroep staat te zingen! Het rockt, het swingt en het gaat er om dat er mogelijkheden zijn die alleen nog maar benut hoeven te worden, dus Make It! Een fijne gitaarsolo waarna de vocalen hervat worden. Het lijkt een beetje op Joan Jett & the Blackhearts, net zo “gemeen” gezongen. “Can’t you read my body language – Read my body language, or do ya just wanna hear me say it – Just wanna hear me say it, give me something to put my faith in – Something to put my faith in, … why don’t we just Make It!
Glass Eyes Cryin’, een mooie stamper met als strekking dat “The lies falling from your lips…” Nou, dan weet je het wel! Wegwezen! En al die smoezen en redenen waarom het anders was dan bedoeld, die smoezen kent ze al lang. “I’m walking out your door and you can’t change my mind.” “Oh my, I’m so tired of you glass eyes cryin.’” In dezelfde stijl als het eerste nummer, veel uithalende vocalen.
Het volgende nummer is de tweede single die dit jaar al is verschenen Novocaine. En met zo’n titel kan het niet anders dan dat het gewoon door rommelt in de relationele sfeer om het maar even netjes te zeggen. Tegen de verwachting in van het vorige nummer is niet zij maar is hij vertrokken en daarmee een grote leegte in haar leven achterlatend… Poeh! En toen? Huilie, huilie, maar de titel kan en heeft waarschijnlijk betrekking op een film met dezelfde titel waarin een van de personages ongevoelig is voor pijn. Diezelfde eigenschap openbaart zich in dit nummer bij Megan Kane. Hij kwam wel nog eens aan, het was gezellig, “we had our fun”, maar jij spoot me een naald met Novocaine in mijn aderen waardoor het me verder koud laat wanneer je weer weggaat. Novocaine dus.
Gitarist Alex Bender vertrouwt ons in een bio toe dat Olivia Lane zijn favoriete nummer is. Veel gitaarwerk dus in dit nummer. Heel mooi. Het verhaaltje begint onschuldig. Twee geliefden ontdekken het geheim van de liefde. “Two souls becoming one.” En vanaf dat moment kunnen ze niet meer zonder elkaar. Ze zijn elkaars zuurstof om te kunnen leven en dat is uiteindelijk het enige wat er nodig is! Heel mooi en gevoelig gezongen, in verhouding tenminste tot de vorige nummers, een eenvoudige akoestische begeleiding op gitaar die even later een solo ten beste geeft samen met een elektrische gitaar. Ik kan met het gevoel van Alex wel voorstellen bij dit nummer.
Het laatste nummer op deze EP is gelijk de nieuwste single die uitgebracht wordt, of inmiddels misschien al uitgebracht is The Healer. Nee, niet dat nummer van John Lee Hooker met Carlos Santana. Een geheel eigen nummer van Parker Barrow, qua stijl heel erg lijkend op het eerste nummer op deze EP. Er doet een fanatiek ram melende keyboards mee in een korte solo en dan gaat het weer onverminderd voort in massale background vocals en de nodige instrumentatie met opnieuw de keyboards in een hoofdrol. “They call me The Healer, I can, I can, I can, I can.”
Zo, dat was dat. Ondanks slechts vijf nummer is het “veel” wat er op je af komt. Ik vroeg me tijdens het luisteren af hoe deze nummers zouden klinken in een unplugged uitvoering waar dan natuurlijk het vocale volume bescheidener moet zijn. Dat zou ik wel eens willen meemaken.
Voor de goede orde: De stroom aan nieuwe albums houdt niet op. Gelukkig maar. En in die hele stroom zitten goede en ook slechte albums en af en toe, best wel vaak eigenlijk, een absolute schoonheid van een album. In dat hele totaal moet ik alles wat ik van een album gehoord heb beoordelen aan het eind van elke recensie. Vandaar dat ik op het idee kwam van een unplugged uitvoering.
De nummers zijn hartstikke goed, zingen kan Megan, de gitaren zijn lekker maar waarom alles zó hard en gemeen? Deze nummers hebben het in zich om met veel meer gevoel en veel minder “vijandigheid” gezongen te worden.
En daarom kan ik niet zoveel met deze EP. Het zal niet verbazen dat ik Olivia Lane als favoriet uit kies en dat doe ik vooral omdat met dát nummer al voor een groot deel bewezen wordt wat ik hiervoor heb geopperd.
Parker Barrow komt uit Nashville en de band wordt gekenmerkt als “Southern” rockers en dat bijvoeglijke naamwoord “Southern” is niet op z’n plaats. Parker Barrow zijn gewoon rockers. Helemaal niets mis mee, maar geen “Southern rockers”.
Tracks:
01. Make It
02. Glass Eyes Crying
03. Novocaine
04. Olivia Lane
05. The Healer
Website: https://www.weareparkerbarrow.com/