Review: The Reverend Shawn Amos – Harlem (25th Anniversary Edition)
The Reverend Shawn Amos – Harlem (25th Anniversary Edition)
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: East Iris Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Het is 25 jaar geleden dat het album ‘Harlem’ uitkwam, een album van Reverend Shawn Amos. Een album, zoals wel vaker in het leven van een artiest, met een lange aanloop. In het begin van z’n carrière in de muziekbusiness hield Shawn zich vooral bezig met het samenstellen van verzamelalbums waardoor zijn interesse in de muziek in het algemeen toenam en hij voorzichtig begon met het schrijven van eigen nummers. En, lang verhaal kort, dat resulteerde in 2000 in het uitbrengen van Harlem, een titel die ontstond nadat hij een museum bezocht waar op dat moment een expositie was ingericht die gewijd was aan de “Harlem Renaissance”.
Het album werd toen in een kleine oplage uitgebracht en toen dat aantal verkocht was, raakte het album in de vergetelheid, terwijl we weten dat er altijd een latente vraag bestaat naar zulke albums. Zeker als de makers zelf er dierbare herinneringen aan hebben. Dat maakt de kans dat die twee gegevens “bij elkaar” komen een stuk groter met als gevolg dat er nog maar een klein zetje nodig was om het album Harlem opnieuw uit te brengen en dat is nu in september (2025) gebeurd, opgepoetst en wel plus 2 bonus nummers!
Dát eindresultaat ligt nu bij mij klaar om beluisterd te worden en daarom zoals jullie van mij gewend zijn, de credits:
– Shawn Amos – vocals, gitaren, harmonica en banjo (2)
– Patrick Milligan – banjo, gitaren en vocals (2)
– Ben Peeler – lap steel, mandolin en dobro
– Roger Len Smith – bas en vocals (8)
– Robert Jolly – drums
– Chris Anderson – piano en op (4) gitaar
– John Thomas – orgel en piano
– Gia Ciambotti – vocals
– Derf Reklaw – congas (4)
– Mark Olson – harmonica (1) en vocals (4)
– Frank “Poncho” Sampredo (van Neil Young’s Crazy Horse) – gitaar (3)
– Jeremy Parzen – electrische gitaar (10)
– Charlie George – snare (10)
– The 3 J’s (?) – vocals (7)
Een waar sterrenensemble. Tijd om te beluisteren wat ‘Harlem’ ons anno 2025 te bieden heeft.
Het openingsnummer Independence Day is gelijk een beetje aangezet. Het speelt zich af in 1921. Iedereen onwennig omdat de “war is over” en “we’re strangers in this place”. We konden het niet geloven tot iedereen het ons vertelde “in our face”. “The waris over!” “America was never America to me!”, “We’re going up to The Promised Land!” Mooi nummer, sterk en overtuigend gezongen met een fijne pedal steel er tussendoor. Met overtuiging gezongen bedoel ik dan dat de zanger overtuigend weet over te brengen dat hij écht in de straat staat en hij te horen krijgt dat de “war is over!”. Mooi.
In de burgeroorlog staken de Noordelijken de Mississippi bij Vicksburg om terug binnen de verdedigingslinies van Vicksburg. Dat leidde tot een succesvol beleg wat daarop weer leidde tot de overgave door de Zuidelijken. – Zo geeft Bluestownmusic.nl ook nog onverwacht geschiedenisles en dat zo maar helemaal gratis naast al die prachtige muziek die er op Bluestownmusic.nl te genieten is. Vicksburg dus. Een begin met banjo, niemand is er de afgelopen 40 dagen gesneuveld. Waar leidt dat toe? Meer banjo. Overgave! Moet ik me daar voor schamen? Ik dacht het niet. Weer banjo. En that’s it. Gezamenlijk gezang op het land, de akker met gerammel van de
ketenen van de gevangenen en na de inleiding komt het refrein terug maar nu nadrukkelijker, instrumentatie neemt toe en dan begint een bijzondere uitvoering van Neil Young’s Southern Man waar Neil zich ook niet voor geschaamd zou hebben, al was het al door de scheurende gitaar van Frank “Poncho” Sampredo! Lekker hoor. Uit volle borst “Southern Man” en verder. Ik ben bevoordeeld omdat wel zo ongeveer alles van Neil in mijn verzameling zit, inclusief bootlegs die Neil tegenwoordig uit-
brengt als “Archives”. Een meer dan krachtige uitvoering met zeer aanwezig gitaarspel terwijl de “arbeiders” onverstoorbaar door zingen! Heel apart en heel mooi!
Alweer een stukje geschiedenis in Blackface dit keer. Omdat vroeger, “héél” vroeger “gekleurde” artiesten niet in het theater mochten optreden, ontstond er rond 1830 een vorm van theatrale make-up waarbij blanke artiesten een zwarte make-up op kregen zodanig dat ze er uitzagen als een gekleurde medemens, vaak ook nog met overdadig aangezette rode lippen! Achteraf vraag je je af hoe “ze” het hebben verzonnen of was toen al een soort van jaloers op de gekleurde medemens, die vaak
beter kon zingen omdat ie meer gevoel in de stem legde, soepel in de heupen was en in de sport harder kon lopen? Wilde men zich zodanig associëren met die positieve eigenschappen dat men het er voor over had om zich dan maar een Blackface aan te smeren… Het onderdrukte, armere deel van de samenleving gebruikte op enig moment ook de Blackface om daarmee duidelijker tot uiting te brengen hoe zeer ze onderdrukt werden! Music, maestro, please! Alweer die lekkere banjo, wat een fijn instrument is dat toch! Ondanks een toch bedroevend onderwerp. “Laugh at yourself, that you want it!, Laugh at yoursel, because I don’t need it!” “Brother, brother, you don’t know me, but I look a lot like you” And “Brother, brother, you don’t owe me, because I wear my Blackface too.” Bijtende tegenoverstelling tussen het echte en het gemaakte “zwart”! Dat stemt tot nadenken, inmiddels ook in onze tijd weer meer dan actueel! Indrukwekkend betoog!
Mean As You waarin Shawn vast stelt dat “I never met anyone, that means so much to me and is as Mean As You”. Zo, daar kun je dan mee doen. Geen geschiedenisles dit keer, of toch wel, een les van/voor het leven…
Inside/Out, redelijk melodieus en harmonieus begin, countryrock, mooie dragende keyboards. Duidelijk een twijfelgevalletje van Inside/Out met meer op de voorgrond tredende keyboards én aanvullende vocalen door Gia Ciambotti. Lekker écht nummer! En nog steeds de keyboards, nu aangevuld met gitaarspel. Ook Shawn Amos kan góed zingen! Bij alle twijfels is het uiteindelijk toch zeker: “You’re Inside/Out of me!”
Mark Olson zit vast in een Vicious Circle. Ook country kan aangenaam zijn om naar te luisteren bewijst dit nummer. Harmony samenzang, pedal steel, zachte drums en dat alles moet Mark uit die vervelende Vicious Circle halen. Background vocals die meer en meer op de voorgrond treden zonder dat echt duidelijk wordt of het Mark gelukt is uit die Vicious Circle te komen. Maar het nummer zelf is goed te pruimen!
Een lekker stevig begin van Fire Down Below. “I won’t be fooled by you, so, take me out to the Fire Down Below. Kletterende drums, zachte banjo, min of meer hulp zoekende zang. Met alle fijne dingen in het leven zoals flowers blooming, Christmas en meer, schijnt er nog steeds een Fire Down Below te zijn. Een zaak voor de Vrijwillige Brandweer?
Goin’ East, lijkt leuk, maar als je die lijn doortrekt over zo’n 40.000 kilometers kom je toch weer in the West uit. Harmonica in de hoofdrol om het gevoel te geven dat je op reis bent, Goin’ East. Mooi als een avonturier gezongen, zoals ik al eerder zei is Shawn Amos in staat zodanig zijn stem te gebruiken dat het lijkt alsof het écht gebeurt en jij er bij bent. Da’s ook een kwaliteit! Tussenstuk in een rustiger volume gezongen, met een mooie slide waarna het tegen het eind van het nummer weer onverminderd verder gaat op weg, inderdaad naar dat einde met een herhalend “My love”. Ik denk dus dat zijn “love” zo maar eens in het oosten van het land zou kunnen wonen. Misschien wel in Raalte…
Op het oorspronkelijke album zou Angel In Black het laatste nummer zijn, beginnend met het gekraak als van een oude vinyl-plaat. Er is sprake van een ontmoeting met een Angel In Black die aan het eind van dit korte nummer ook weer terug moet.
In de heruitgave van het album ‘Harlem’ krijgen we 2 bonustracks.
De eerste is een akoestische uitvoering van Independence Day. Leuk, maar feitelijk niet meer dan dat. Wel heel mooi en zorgvuldig gezongen. De tweede bonustrack is Southern Man in een live uitvoering met grote gelijkenissen met de andere uitvoering op dit album. Iets eerder wordt er over gegaan op Southern Man zelf. Omdat er verschillende zangstemmen door elkaar zingen geeft dat nog beter de desolate omstandigheden weer dan in de studio versie. Er komt zelfs wat beter gitaarjanken aan te pas waar onze Neil ook van die lange uithalen van produceert, ook wat dat betreft wel een goed nummer!
Voor de conclusie beperk ik me toch tot de oorspronkelijke 12 nummers omdat die met elkaar een min of meer samenhangend geheel vormen. Natuurlijk is dit niet zo maar even een album. Allereerst de noodzaak om waar het de geschiedenis betreft daar meer over te weten voordat je die nummers gaat beluisteren. Ik hoop dat mijn bijdrage daar ondersteunend is geweest om de context van de teksten te “pakken”.
De andere nummers zijn meer in de richting van de “gewone” blues en samenvattend vind ik het een heel bijzonder album. Een album dat niet misstaat in onze verzameling mochten we ons bewust willen worden van de soms minder fraaie geschiedenis die voor ons ligt, terwijl de recente gebeurtenissen in de wereld ook zo hun schaduw vooruit werpen… Ja, dat is geen kattepis. Maar als je eerlijk bent, onmisbaar!
Daarom beveel ik dit album van harte aan. Mochten er onder jullie bezoekers van Bluestownmusic.nl zijn die al lang hoopten op een heruitgave van dit album dan is datgeduld bij deze beloond. Dát er altijd vraag is gebleven naar dit album kan alleen maar duiden op de kwaliteit ervan en is alleen al aanbeveling voldoende!!!
Het album is verkrijgbaar via Bandcamp.
Tracks:
01. Independence Day
02. Vicksburg
03. Southern Man
04. Blackface
05. Mean As You
06. Inside/Out
07. Vicious Circle
08. Fire Down Below
09. Goin’ East
10. Angel In Black
11. Independence Day (Acoustic 2022)
12. Southern Man (Live Brooklyn 2004)
Website: https://www.shawnamos.com/home