Rockcolumn: The Count Bishops – Zweetdruppels Aan Het Plafond
De columns zijn verhalen over ‘de mens achter de ‘popster’
Tekst: Tom Wouters
The Count Bishops – Zweetdruppels Aan Het Plafond
Zomer 1977. De op het laatste moment geboekte vakantie naar Londen heeft me in een veel te duur hotel in het centrum van de stad doen belanden. In Time Out heb ik gelezen dat ’s avonds een van de leukste pubrock bands van Engeland, The Bishops, in Dingwalls speelt.
Als ik het hotel verlaat, trekt de livreier voor het hotel zijn witte handschoenen uit en fluit op zijn vingers. Om de hoek verschijnt een taxi. Chalk Farm Road ligt kennelijk te ver uit de route, de chauffeur mompelt iets onverstaanbaars en schudt met zijn hoofd. De livreier doet of zijn neus bloedt. Mopperend neem ik de Underground.
Dingwalls is afgeladen vol. Vanaf de eerste minuut van het optreden van The Bishops swingt de hele tent als een trein. Onder leiding van frontman Zenon de Fleur volgt de ene rythm and blues-kraker na de ander. Zweet spat in het rond, condens druipt van het plafond, bier gutst uit de glazen. Train, Train, You Really Got Me en I Need You brengen de zaal op het kookpunt.
Na afloop, als de rust enigszins is teruggekeerd, blijk ik met het lelijkste meisje uit het publiek te hebben gedanst. Aardig is ze wel.
Om tien voor drie die nacht wacht ik op Chalk Farm Road vergeefs op een taxi. Er rest me weinig anders dan een anderhalf uur lange wandeling door nachtelijk Londen. Die hele nachtelijke wandeling lang knalt de pubrock van The Bishops door mijn hoofd.
Twee jaar later spelen er nog steeds pubrock bands in Dingwalls. Dr. Feelgood, Kilburn and the Highroads, Red Beans and Rice……, alleen The Bishops spelen niet meer. Dat jaar is rythm guitarist en bandleader Zenon de Fleur overleden aan de gevolgen van een verkeersongeval.
Nu, bijna 20 jaar later, knalt de vrolijke pubrock van The (Count) Bishops door de speakers in mijn huiskamer. Muziek die de essentie van rock and roll belichaamt: dampende pubrock, gespeeld met veel plezier in een overvolle, bloedhete kroeg. Als de band Train, Train inzet krijg ik kippenvel, net als toen in Dingwalls.
