Rockcolumn: Sinéad O’Connor – Artistieke Moed
De columns zijn verhalen over ‘de mens achter de ‘popster’
Tekst: Tom Wouters
Sinéad O’Connor – Artistieke Moed
Op 16 oktober 1992 was heel muziekliefhebbend Amerika live getuige van een van de meest memorabele botsingen tussen een publiek en een artiest; een botsing die het aartsconservatisme van een groot deel van de Amerikaanse bevolking blootlegde. Pijnlijker nog was het feit dat het publiek in dit geval bestond uit fans van een muzikant, die dertig jaar eerder de spreekbuis was van de zestiger jaren protestbeweging, die zich juist tegen het conservatieve Amerika richtte.
Eén van de artiesten die waren uitgenodigd om Bob Dylan’s 30th Anniversary Concert Celebration in Madison Square Garden in New York luister bij te zetten, was de Ierse zangeres Sinéad O’Connor. De reden waarom het publiek in Madison Square Garden zich zo massaal en fel tegen haar keerde, lag in het feit dat Sinéad O’Connor twee weken daarvoor in de nation wide, live uitgezonden Saturday Night Live show was opgetreden als muzikale gast. Ze zong er, onaangekondigd, een a capella versie van Bob Marley’s song War, als protest tegen het wereldwijde sexuele geweld tegen kinderen in de Katholieke kerk, waarin ze Marley’s anti-racisme herinterpreteerde naar anti child abuse. Aan het eind van haar optreden liet ze op camera een foto zien van de toenmalige paus Johannes Paulus II die ze, terwijl ze het woord evil zong, vervolgens verscheurde.
Het was een keihard en voor velen schokkend statement tegen de (sexuele) kindermishandeling in, en in naam van, de Rooms-Katholieke Kerk. Een integer statement bovendien, Sinéad O’Connor was zelf slachtoffer van kindermishandeling in het tijdens haar jeugd feitelijk door de Rooms-Katholieke kerk geregeerde Ierland.
O’Connor’s optreden in Saturday Night Live leverde een storm van kritiek op in heel Amerika en (dus?) ook bij het Dylan-publiek in Madison Square Garden. Terwijl ze het podium opkwam om, zoals gepland, Dylan’s I Believe In You te zingen, werd ze zo luid en massaal uitgejouwd, dat ze besloot een geïmproviseerde en keihard in de microfoon geschreeuwde vertolking van War op te voeren, die eindigde met het woord child abuse. Daarna keek ze secondenlang het publiek strak aan, alvorens huilend het podium te verlaten.
De Amerikaanse muziekindustrie toonde zich daarna van zijn meest conservatieve kant. Op het door Columbia Records uitgebrachte dubbelalbum van de show is van Sinéad O’Connor’s optreden geen spoor te bekennen. Ook in het uitgebreide booklet bij het album is de naam Sinéad O’Connor of een hint naar haar performance op geen enkele wijze terug te vinden. En dat, hoewel het optreden van het publiek en de sterke reactie van Sinéad O’Connor daarop, zowel het hoogtepunt als het dieptepunt van de show vormde.
Website: https://www.sineadoconnor.com/
