Rockcolumn: Roger Chapman – Chappo
De columns zijn verhalen over ‘de mens achter de ‘popster’
Tekst: Tom Wouters
Roger Chapman – Chappo
Het is juni 1970. In Rotterdam vindt het Nederlandse equivalent van het Woodstock-festival plaats. Op dag 1 ben ik, door een paarse waas van LSD, getuige van het optreden van de Britse band Family. De band wordt aangevoerd door een zanger met een eigenaardige, theatrale vibratostem en een maniakaal podiumoptreden. Ik kan mijn ogen niet geloven als hij microfoonstandaards en tamboerijnen door de lucht het publiek in slingert. Die dag maakt Roger Chapman een verpletterende indruk op mij.
Zijn stage act komt voort uit zijn jeugd. Hij groeide op in armoedige omstandigheden in Leicester (VK). “My upbringing was very, very poor. No home life at all.I was shunted around from place to place and eventually raised by my grandparents.”
Op 15-jarige leeftijd begon hij een stage als schilder en decorateur, die hij na korte tijd afbrak. Hij probeerde het als staalarbeider, maar werd al snel ontslagen. De jonge Roger Chapman had moeite om meerderen als autoriteit te accepteren. “My stage performance stems from pure manic frustration.It’s anarchy.”
Met Family werd Chapman internationaal bekend als zanger. De band bracht zeven succesvolle albums uit, maar in 1973 was het einde oefening. Alle langspelers behaalden hoge hitnoteringen in Groot-Brittannië. In de VS werd hen de grote doorbraak echter niet gegund na een tegenvallende Amerikaanse tournee in 1969.
Met het succes kwam onvermijdelijk de druk van de muziekbusiness om commercieel aantrekkelijke muziek te maken. “They [music business] never stopped to manipulate me.”
In 1979 begon Chapman een solocarrière en nam zijn eerste soloalbum ‘Chappo’ op. Met zijn begeleidingsband The Shortlist toerde hij uitgebreid door Europa en werd hij wereldberoemd in Duitsland. Verschillende nummers van het Chappo-album, zoals Moth To A Flame en Who Pulled the Nite Down, bleven een integraal onderdeel van zijn live-optredens.
Die live-optredens waren pure rythm and blues-celebrations, waarbij Chapman werd ondersteund door een geweldige band. Het album ‘Live in Hamburg’ is nog steeds een van de beste live-albums in de rockmuziek, met een spetterende versie van Let’s Spend The Night Together van de Stones.
In de jaren tachtig toerde Chapman uitgebreid in Duitsland, Nederland, België en Frankrijk en af en toe in het Verenigd Koninkrijk. In 1982 speelde hij in de Stokvishal in Arnhem, Nederland. En opnieuw was ik verbijsterd door zijn pure, opwindende stage performance. Samen met The Shortlist speelde hij bijna tot de totale uitputting. Uren later vonden we elkaar in een lokale pub. De manische Chappo bleek een vriendelijke, goedaardige man te zijn.
