Rockcolumn: Kevin Coyne – The Painter
De columns zijn verhalen over ‘de mens achter de ‘popster’
Tekst: Tom Wouters
Kevin Coyne – The Painter
In het begin van de jaren 70 stond radio-deejay John Peel bekend als de ontdekker van interessante en meestal onorthodoxe Britse muzikanten. Om de muziek die deze muzikanten maakten voor een groter publiek bekend te maken, richtte hij zijn eigen Dandelion label op. In 1973 organiseerde het label een Dandelion-tour en werd ook Nederland aangedaan. In het veel te grote Turfschip in Breda was ik na optredens van het duo Medicine Head en pianist Steve Miller, getuige van het optreden van een Engelse anti-ster.
Kevin Coyne kwam het podium opschuifelen gekleed in een lange winterjas; een dwergachtig mannetje met een grote akoestische gitaar en een haardos die ogenschijnlijk al maanden geen kam of haarborstel had gezien. Hij mompelde wat in de microfoon, grinnikte het publiek schaapachtig toe en begon toen een van zijn onorthodoxe bluessongs te spelen. Coyne kreunde en steunde zijn teksten in de microfoon. Veel van zijn songteksten gingen over de onrechtvaardige behandeling van psychiatrische patiënten in Engeland. En Coyne wist waar hij het over had. Na zijn kunstopleiding werkte hij drie jaar als sociaal therapeut en psychiatrisch verpleger in het Whittingham Hospital bij Preston. Het was werk dat zijn leven zou veranderen. Het thema is in veel nummers uit zijn beginperiode terug te horen, zoals in Eastbourne Ladies en House On The Hill.
Kevin Coyne maakte één album voor Dandelion Records, ‘Case History’ in 1972 met muziek, die werd omschreven als ‘a mixture of blues and music hall comedy, with a punk edge’. Toen Dandelion in 1973 geruisloos verdween, tekende hij als tweede artiest (na Mike Oldfield) voor het nieuwe Virgin-label van Richard Branson. Voor Virgin maakte hij twee prachtige albums, ‘Marjorie Razor Blade’ uit 1973, dat met Marlene zelfs een bescheiden hit bevatte, en ‘Matching Head And Feet’ uit 1975.
Nadat hij in de jaren 80 een zenuwinzinking kreeg en aan een alcoholverslaving leed, verhuisde Coyne naar het Duitse Nürnberg, waar hij zijn tijd verdeelde over zijn familie, regelmatige optredens en schrijven en schilderen. Coyne had altijd al zelf het art work voor zijn albumcovers gemaakt. Na zijn verhuizing naar Duitsland maakte hij talloze schilderijen op het grote doek. Schilderijen die door heel Europa met succes werden geëxposeerd.