Rockcolumn: Crazy Horse – The Horse
De columns zijn verhalen over ‘de mens achter de ‘popster’
Tekst: Tom Wouters
Crazy Horse – The Horse
De dag dat Neil Young voor zijn tweede soloalbum een groep zocht, recruteerde hij drie man van de The Rockets (gitarist Whitten, bassist Talbot en drummer Molina) om ‘Everybody Knows This Is Nowhere’ op te nemen. Een vierde Rockets bandlid, violist Bobby Notkoff, mocht op één nummer meedoen, Runnin’ Dry (Requiem For The Rockets), en leverde een hartverscheurende vioolsolo af. Wat Young in The Rockets aansprak was de rudimentaire speelstijl van de ritmesectie (Talbot, Molina en Whitten), die perfect paste bij zijn ruige gitaarstijl. Zo ontstond de onnavolgbare rommelrock sound waarop Young gedurende zijn lange carrière steeds weer teruggreep.
Maar Young zette Crazy Horse vaak in de wachtkamer en maakte muziek en albums met andere muzikanten en bands. Geen probleem. The Horse maakte in een samenstelling met Jack Nitzsche (keyboards) en Nils Lofgren (gitaar) een prachtig debuutalbum met het door Danny Whitten geschreven I Don’t Want To Talk About It, dat jaren later door Rod Stewart de hitlijsten in werd gezongen. Tijdens de opnamen van het album tekende zich echter onheil af voor Crazy Horse: Ry Cooder moest op een gegeven moment inspringen, omdat Danny Whitten’s heroïneverslaving escaleerde. Dat was ook de reden dat Whitten werd ontslagen.
Ondertussen recruteerde Neil Young Whitten juist om toe te treden tot een nieuwe begeleidingsband, The Stray Gators. Zijn slechte, door de heroïne aangetaste, gitaarspel resulteerde echter weer in een geforceerd vertrek. Young probeerde Whitten nog op de rails te krijgen door hem op zijn ranch te laten wonen en één op één met hem te repeteren. Maar ook Young moest erkennen dat Whitten te ver heen was. Whitten vertrok naar huis in Los Angeles met een paar honderd dollar van Young in zijn zak. Slechts uren na zijn aankomst in LA stierf Danny Whitten door een overdosis alcohol en valium. Whitten’s dood raakte Neil Young diep in zijn ziel en toen ook Bruce Berry, Young’s gitaar roadie bij Crosby, Stills, Nash & Young aan de gevolgen van een heroïneverslaving stierf, zat Young mentaal aan de grond.
Midden 1973 belde hij zijn overgebleven Crazy Horse-maatjes (Talbot en Molina) om samen met Nils Lofgren en pedalsteelgitarist Ben Keith een album op te nemen ter nagedachtenis aan Whitten en Berry. Dat werd ‘Tonight’s The Night’, het misschien wel meest duistere, rudimentaire rockalbum aller tijden.
In 1975 vonden Talbot en Molina een vaste vervanger voor Danny Whitten in de vorm van Frank “Poncho” Sampedro, een vriend van Talbot. Hij bleek de perfecte vervanger voor Whitten te zijn. Billy Talbot: “It was great. We were all soaring. Neil loved it. We all loved it. It was the first time we heard the Horse since Danny Whitten died.” Sampedro zou The Horse’s ritmegitarist blijven tot 2018.
Eind zeventiger jaren Young en The Horse were flyin’. In de tachtiger jaren bleef Young vreemd gaan, hoewel The Horse op de achtergrond altijd aanwezig was om met Young op tournee te gaan en te repeteren in Young’s huisstudio. Er liggen nog uren onuitgebracht materiaal van Young en Crazy Horse in de archieven.
De negentiger jaren waren de hoogtijdagen voor Young en The Horse; twaalf jaar lang werd er intensief getourd en opgenomen, resulterend in albums als ‘Ragged Glory’, ‘Weld’ (live), ‘Sleeps With Angels’, ‘Broken Arrow’, ‘Year Of The Horse’ (live), ‘Are You Passionate?’ en ‘Greendale’. Daarna verween The Horse weer lange tijd uit beeld.
Pas in 2012 riep Young de band weer bij elkaar om ‘Psychedelic Pill’ op te nemen. Ondertussen dacht Young een soort van Crazy Horse-kopie te hebben gevonden in de band Promise of the Real van Willie Nelson’s zoon Lukas.
Voor Frank Sampedro was het mooi geweest, hij vertrok met pensioen naar Hawaï. Toch was dat niet het einde van The Horse, want in 2019 roept Young de band weer bij elkaar en herenigt The Horse met een opmerkelijke herintreder: Nils Lofgren. Young en de band nemen het album ‘Colorado’ op en eens te meer blijkt dat Young and Crazy Horse een absoluut unieke sound creëren; losse, schijnbaar achteloos geïmproviseerde rommelrock.
En er wordt weer regelmatig getoerd. Young en The Horse, inmiddels allemaal dikke zeventigers, keep on rockin’.
