Review: Kara Grainger – That’s How I Got To Memphis
Kara Grainger – That’s How I Got To Memphis
Format: CD – Digital / Label: Red Parlor Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Kara Grainger, de Australische singer/songwriter en gitarist heeft al een flinke reis achter de rug als ze begint aan dit, haar 5e volledige album. Niet alleen geografisch maar ook qua labels. Ik geloof dat ze elk album en single of EP heeft uitgebracht op telkens een ander label. Maar eindelijk kon ze haar droom laten uitkomen door een album in Memphis op te nemen en dat ook nog wel in de iconische Royal Studios met Lawrence “Boo”Mitchell! Op het album ‘That’s How I Got To Memphis’ staan 9 nummers, 6 eigen en 3 covers. Men zegt dat haar gitaarspel overeenkomsten vertoont met B.B. King en de blazers zouden maar zo uit Soul Finger van de Bar-Keys weggelopen kunnen zijn. Ik ben benieuwd. Haar stem schijnt herinneringen op te roepen aan Janis Joplin en meer nog met Genya Ravan (een holocaust-overlevende! en zangeres in Goldie & the Gingerbreads, de voorloper van de door mij al eens aangehaalde “meidenband” Isis). Vanaf dat ze met haar broer Mitch op 16-jarige leeftijd de band Papa Lips had gevormd, zegt ze beïnvloed te zijn door artiesten als Etta James, Al Green, John Lee Hooker, Stevie Ray Vaughan en Little Feat.
Nou, als dat geen lekkere mix is om benieuwd te zijn naar ‘That’s How I Got To Memphis’ van Kara Grainger…
Eerst maar even de bezetting van ‘That’s How I Got To Memphis’:
– Kara Grainger – vocals, guitar
– Reverend Charles Hodges – Hammond
– Leroy Hodges en David Guy – bass
– Archie Turner – Wurlitzer
– Marcus Finnie – drums
– Lina Beach – rhythm guitar
– Marc Kranklin – trumpet
– Kirk Smothers – baritone sax
– Lannie McMillan – tenor sax
– Bobby Chase – violin en viola
– Alex Krew – cello
– Candise Marshall, Jackie Bristow, Louis Grainger, Shontella en Sharisse Norman – background vocals
De opener Texas Blues is een eerbetoon aan Stevie Ray Vaughan, Freddie King en Smokin’ Joe Kubek, alle drie afkomstig uit Texas, begint lekker slow met een mooie gevoelige zang, heerlijke slide met blazers! Als het hele album er zó uit “ziet”, dan… Toppie!!! Geweldige hoofdrol voor de gitaar van Kara met de stevige blazers!
Dan de titelsong That’s How I Got To Memphis. Een nummer van Tom T. Hall dat al door veel artiesten op de plaat is gezet. Mooi swingende keyboards, heerlijk aanwezige backgrounds vocals die Kara begeleiden en natuurlijk weer die blazers, letterlijk Stax! Top! Top! Top! Helemaal terecht dat ze de weg heeft gevonden naar Memphis. The place to be! Ook heel soulful gezongen!
Een beetje krassend, funky begin van Light Your Fire. Dat is wat Kara wil! Prominente drums, niet té maar precies goed, een lekkere slide eronder van Kara, wordt langzamer steviger en dat geldt gelukkig ook voor de slide in een solo!!! Dit is goed!!! Blues! Wake Up With You. Bluesy begin, mooi tikkende drums, mooie zwemmende keyboards en een stevige zangpartij van Kara, waarin de keyboards luider worden, Kara zingt dat ze elke dag, elke week, elke maand, elk jaar wil Wake Up With You. Mooie tekst, een schoonheid van eenvoud omdat in die simpele woorden elke dag, elke week, elke maand en elk jaar, álles gezegd wordt!! Niets aan toe te voegen!
Een strakke drive van drums en keyboards beginnen aan Mama Said. Dit is een absolute Memphis-sound zoals Booker T. & the M.G.’s! Een heerlijk stel strakke vogels! Zonder begeleiding vertellen wat Mama Said waarna het weer tijd is voor een heerlijk stuwende gitaarsolo! Ik weet niet hoe het met jullie is maar mijn oren worden enorm verwend! Haar stem klinkt zelfs een beetje als Maria Muldaur die ook zo geweldig de blues in haar stem kan laten doorklinken. Met nog een mooie, scherpe solo sterft het nummer langzaam weg. Ook top!
Het nummer van Ann Peebles uit 1976 Love Played A Game krijgt van Kara een nieuw en fris jasje met een hoofdrol voor de blazers, subtiele gitaarlicks, mooie onderbouw door de keyboards, aanvullende background vocals. Lekker funky. Doodle Loop (World Is A Little Bit Under The Weather) van Leo Nocentelli en Allen Toussaint, is weer een stevige blues en met zo’n titel is de strekking van het nummer wel duidelijk. Bijna funky rockende blazers en gitaar, ondersteund door keyboards,
met aan het eind van het nummer resoluut eindigende blazers!
Een bijna countryrock-achtig begin van Same Old River, met de na- druk op “rock”, mooie diepe gitaarsolo. Lekker vlot. Door de stuwende keyboards bijna jazzy! Mooi!
Hartstochtelijk gezongen door Kara Same Old River, different water! Dat different water staat dan voor de veranderende tijden, net als in “Same old mountain, different rocks”, met weer een mooie solo met een slide er in! Enzovoort met andere voorbeelden. Heel mooi!
Op een totale speeltijd van ruim 36 minuten zijn we aangekomen bij het laatste nummer van dit album Lessons, een rustig nummer waar de strijkers aan mee doen. Zoals zo vaak dienen alle gebeurtenissen in het leven het doel er Lessons uit te trekken. Mooie rustig aanslaande drum, rustige keyboards en melodieuze strijkers in dit nummer zonder de gitaar van Kara. Da’s wel wennen, maar het blijft een fijn nummer. Country-achtig gezongen.
Voor mijn begrippen kan ik heel kort zijn over dit album:
Oftewel: Een absolute aanrader dit album! Mooie nummers, goed gezongen met een heerlijke stem, lekkere blazers!, prachtige keyboards! Een heel fantastisch album!
Mijn favorieten Texas Blues, That’s How I Got To Memphis, Light Your Fire en Wake Up With You met een lichte voorkeur voor de titelsong!
Dikke top allemaal!!!
Van harte aanbevolen!
Tracks:
01. Texas Blues
02. That’s How I Got To Memphis
03. Light Your Fire
04. Wake Up With You
05. Mama Said
06. Love Played A Game
07. Doodle Loop (World Is A Little Bit Under The Weather)
08. Same Old River
09. Lessons
Website: https://www.karagrainger.net/