Review: Israel Nash – Ozarker
Israel Nash – Ozarker
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Loose Music
Release: 2023
Tekst: Ella-Milou Quist
Het lijkt erop dat de Amerikaanse singer-songwriter en gitarist Israel Nash mikt op een groter publiek met zijn nieuwste plaat ‘Ozarker’. Zijn welbekende Americana en Heartland rock bouwt hij hier op met een romig laagje poprock, afgetopt met een licht jaren tachtig pop glazuurtje.
Toch klinkt het album ook weer verrassend vertrouwd en doet denken aan zijn doorbraak album ‘Barn Doors And Concrete Floors’ uit 2011, alleen met minder melancholie en minder akoestische gitaar. Ook de uitgestrekte experimentele soundscapes en psychedelica zoals op ‘Rain Plans’ (2013) en ‘Silver Season’ (2015) of de hippie georiënteerde liedjes zoals op ‘Lifted’ (2018), zijn ver te zoeken.
Hoewel, een synthesizer hier en daar en een hippie-boodschap schuwt Nash natuurlijk nooit, dus nu ook niet. ‘Ozarker’ klinkt zelfs weer totaal anders dan ‘Topaz’ (2021), waarop Israel ook al veel meer teruggreep naar zijn roots, maar dit mixte met een flinke dosis country en soul (Inclusief blazers).
Nu zijn nieuwste release minder experimenteel klinkt en meer down to earth is, zou je kunnen zeggen dat ‘Ozarker’ voor Nash juist experimenteler is dan ooit. De ene oorwurm na de andere volgt; alle nummers blijven goed hangen en zing je binnen no time mee. Iets waar de singer-songwriter voorheen lak aan leek te hebben, maar nu toch zwicht voor een breder publiek en grotere podia en festivals. Niet iets om hem kwalijk te nemen en jammer is het ook niet, want hij verliest nooit zijn roots en authenticiteit uit het oog. Gelukkig. Hij blijft onze bescheiden, verlegen, liefdevolle hippie, gewoon zoals hij altijd al is geweest. Zijn muziek verandert net iedere keer genoeg om het spannend en interessant te houden, maar hij blijft wel bij zijn leest. Je zult hem nooit kunnen betichten van een ‘Taylor Swiftje’.
Het begint al bij opener Can’t Stop die met lichte synthesizer-partijen en Nash’ typische gitaarsound en vocalen, langzaamaan bijgestaan door steeds meer instrumenten en geluiden (piano, jaren tachtig drumbeat, percussie), toewerkt naar een climax. Het refrein knalt uit de speakers en blijft door de sterke melodielijnen, tekst en achtergrondkoortjes behoorlijk in je hoofd hangen. Het is een energieke song die echt de toon zet voor de rest van de plaat. Hetzelfde timbre wordt nog even vastgehouden in het net iets rustigere Roman Candle, maar ook dit is een onmiskenbare oorwurm, allemaal in de positieve zin van het woord. Het is heerlijk hoe alleen al op deze twee nummers alles samenkomt en alles klopt; de melodie- en zanglijnen, de instrumenten, de arrangementen en composities. Dat blijft overigens het hele album zo. Op de titeltrack is dat al niet anders. Er wordt zelfs nog een schepje bovenop gedaan door een ‘Sha la la’ refrein a la Bruce Springsteen toe te voegen. Op de één of andere manier is dat bij Israel Nash, net als bij Bruce, niet corny, maar werkt het juist heel goed.
Het daarop volgende Pieces gaat echt door merg en been alleen al vanwege Nash’ zangstijl, emotie en rauwe soulvolle stem, maar ook vanwege de melancholische melodielijn en licht overstuurde, bijna tergende gitaarpartij. Dit is een nummer met een hoog ‘Barn Doors And Concrete Floors’ gehalte. Fantastisch!
Going Back is een gitaar gedreven song met een flinke dosis rock ’n roll. Afgewisseld met een optimistische piano (Sam Powell), synths en met een uitstekende ritmesectie (in dit geval van Seth Kauffman op bas en Kevin Ratterman op drums en percussie), maakt dat dit weer een goede meezinger is. De synths geven het nummer een onheilspellend einde. Ook het daarop volgende Firedance is echt een gitaarnummer; niet alleen hoor je Nash en zijn vaste pedal steel gitarist Eric Swanson, maar speelt ook Curtis Roush, overigens op het hele album te horen, de sterren van de hemel. Het samenspel van dit trio is werkelijk fenomenaal. Ze vullen elkaar perfect aan en dat geeft dit lied een extra dimensie. Ook hier maken synths en piano de boel weer helemaal af.
Lost In America brengt wat rust in het geheel en heeft een fijne melancholische cadans door een sterke eighties drumbeat en dito synths. Natuurlijk weer vergezeld van die heerlijke pedal steel (die je overigens op iedere song hoort), mooie achtergrondkoortjes, het prettige akoestische snarenwerk van Nash en het expressieve spel van Roush op elektrische gitaar. Zelfs al is het nummer weemoedig, nog weten de Amerikaanse singer-songwriter en zijn band er een oorwurm van te maken. Ook Midnight Hour begint met jaren tachtig drumpartijen en synthesizers, al gauw bijgestaan door Israel’s befaamde mondharmonica en akoestische gitaar. De fijne licks en riffs van Roush en de schitterende toetsenpartijen van Powell maken het plaatje compleet. Deze mix van geluiden en genres (Americana, jaren tachtig pop, rock) voelt tegelijkertijd vertrouwd alsook vernieuwend. Nash’ rauwe keelgeluid schuurt hier ook weer briljant overheen. Wat heeft die man toch een mooie tekstbeleving en een buitengewoon doorleefd randje.
Op het een-na-laatste liedje, Travel On, komt alles samen; de band, de verschillende genres en stijlen, de zang en achtergrondkoortjes. Het is de perfecte mix. Het is een complete song die alle facetten van wie en wat Israel Nash is, laat horen. Het is eigenlijk een heerlijke uitsmijter, ware het niet dat er nog één nummer op de plaat staat: Shadowland. Net als je denkt dat je dé afsluiter al gehad hebt, wordt er nog een schep(je) bovenop gedaan. Shadowland is pas echt een spetterend slot. De tamelijk rustige melancholische opbouw wordt algauw doorbroken door Nash die een extra tandje bij zet en daardoor nog rauwer en doorleefder klinkt dan anders. Hij zingt alsof zijn leven er vanaf hangt. Hij werkt toe naar een grootse climax. Als vervolgens hij, Swanson en Roush daar nog eens overheen gaan met een meerstemmige gitaarpartij, is het einde zoek. Deze climax blaast je werkelijk omver. De noodzaak om dit lied eruit te persen is overduidelijk voelbaar; het gaat met zo’n kracht en geweld, daar is niet aan te ontkomen. Waanzinnig! Het had niet beter gekund.
In eerste instantie is het goed mogelijk dat je meerdere luisterbeurten nodig hebt om ‘Ozarker’ echt op waarde te kunnen schatten. Dat ligt voornamelijk aan de populairdere, gelikte sound die je niet per se gewend bent van de Amerikaanse zanger. Als je eenmaal over die ‘shock’ heen bent, zul je beamen dat dit album begint als een ruwe edelsteen en uitgroeit tot een prachtig geslepen diamant van onschatbare waarde.
Het is wat mij betreft zo klaar als een klontje dat ‘Ozarker’ met afstand het beste album is van Israel Nash tot nu toe. En dat terwijl de beste man al geen enkele slechte of zelfs mindere plaat heeft gemaakt. Al zijn werk is om door een ringetje te halen, maar dit is er echt één voor in de boeken. Alles aan ‘Ozarker’ klopt tot in detail; zowel de ijzersterke arrangementen en composities van de liedjes, als de mix & mastering en productie. Het is allemaal zeer weldoordacht en er is niets aan het toeval overgelaten. De band is bizar goed op elkaar ingespeeld en vult Israel perfect aan. Ze haalt het beste in de singer-songwriter naar boven en Nash haalt op zijn beurt het beste naar boven in de band. De wisselwerking tussen hen is magisch. Ik hoop dat deze samenwerking nog heel lang voortduurt. Het staat als een huis.
Je kunt met recht zeggen dat de verwachtingen hoog gespannen zijn en dat ‘Ozarker’ Israel Nash wel definitief op de kaart zou moeten zetten. Hij verdient het om opgepikt te worden door het grote(re) publiek. Hopelijk staan de beste popzalen binnenkort in de rij om hem te boeken en levert het hem ook nog eens een prominente plek op, op de grote festivals. Israel heeft die gunfactor. Al wordt het voor ons trouwe fans dan wel een ding om hem nog van zo dichtbij te zien. Doelend op de vaak intieme shows die hij geeft. Maar dat nemen we (met alle liefde) voor lief.
Tracks:
01. Can’t Stop
02. Roman Candle
03. Ozarker
04. Pieces
05. Going Back
06. Firedance
07. Lost In America
08. Midnight Hour
09. Travel On
10. Shadowland
De band bestaat uit:
Israel Nash – vocalen, akoestische en elektrische gitaar, mondharmonica
Eric Swanson – pedal steel, elektrische gitaar, vocalen, synths
Curtis Roush – elektrische gitaar
Patrick Hallahan – drums, percussie
Seth Kauffman – bas
Kevin Ratterman – synths, elektrische gitaar, drums, percussie
Sam Powell – piano, toetsen
Leslie Stevens – vocalen
Website: https://israelnash.com/