Review: Hozier – Unreal Unearth: Unending
Hozier – Unreal Unearth: Unending
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Rubyworks – Island Records
Release: 2024
Tekst: Ella-Milou Quist
Op het nippertje van 2024 bracht Hozier het album ‘Unreal Unearth: Unending’ uit, een verzameling nummers van de sessies achter zijn hit-album ‘Unreal Unearth’ uit 2023. Het album bevat alle liedjes die rond die desbetreffende plaat zijn uitgebracht van 2022 tot en met 2024, inclusief de zestien originele tracks, plus tien nummers die nog nooit eerder op CD en LP zijn verschenen (wel via de bekende streaming diensten), waaronder de wereldhit Too Sweet.
‘Unreal Unearth’ is een moderne interpretatie van Dante’s Inferno, waarbij elk nummer een laag van de hel vertegenwoordigd. Als je de eerder uitgebrachte EP’s ‘Unheard’ en ‘Unaired’ naast het complete album legt, was het voor Hozier een kwestie van kill your darlings omdat de plaat anders te lang werd. Waar het eerst nog de bedoeling was deze EP’s alleen online via streamingdiensten uit te brengen, heeft de Ierse zanger toch besloten dat het werk te goed was om op de planken te laten liggen en heeft hij alles alsnog samengevoegd op één album. Een slimme zet, want ook deze nummers doen het erg goed bij de fans en het grote publiek.
Wie naar ‘Unreal Unearth: Unending’ tracht te gaan luisteren en denkt iets in de richting van debuutplaat ‘Hozier’ en tweede langspeler ‘Wasteland Baby!’ voorgeschoteld te krijgen, komt bedrogen uit. De Ierse singer-songwriter vindt zichzelf steeds opnieuw uit. Je hoorde al een groot verschil tussen de beide eerste albums, maar met de heruitgave van het derde album ‘Unreal Unearth’ is het verschil dermate groot dat je hoogstwaarschijnlijk eerst even moet wennen aan dit nieuwe geluid.
‘Unreal Unearth: Unending’ opent met de krachtpatser Nobody’s Soldier. Een stevig nummer met een flinke dosis soul die je meteen het album inzuigt. Samen met het gospelkoor zingt Hozier de sterren van de hemel en laat horen waarom we ook alweer zoveel van deze man houden. Die waanzinnige stem, zijn uitmuntende songwriting skills en het fingerspitzengefühl voor sterke arrangementen en composities. Een betere opener voor dit prachtige drieluik bestaat er niet. Het daaropvolgende July is een stuk ingetogener, maar houdt het soul-geluid nog even vast, hetzij gecombineerd met moderne synths. Een mooi sfeervol nummer dat vooral gedragen wordt door de vocalen. Het prachtige That You Are raakt een gevoelige snaar met z’n stemmige karakter. De hoofdrol is weggelegd voor de akoestische gitaar, fraai begeleidt door strijkers en de mooie vocalen van Hozier en de Syrisch-Amerikaanse muzikante Bedouine. Ook Swan Upon Leda is een wonderschone melancholische song met orkest, piano, akoestische gitaar en uiteraard Hozier’s fantastische vocalen, die eventjes tijdens het refrein een climax bereiken a la Take Me To Church, maar die niet verder uitbouwt. Maar wat een juweeltje. Het niet eerder uitgebrachte Hymn To Virgil is er wel eentje van het kaliber Take Me To Church qua zang en kracht, maar niet catchy genoeg om goed te blijven hangen qua tekst en melodie. Hoewel de tekst overigens prachtig is als je er goed naar luistert, maar het heeft niet die hit-potentie. Too Sweet daarentegen is wel een dikke hit geworden, terwijl hij gek genoeg alleen op EP is uitgebracht en dus geen plekje heeft veroverd op ‘Unreal Unearth’. Waarom dit liedje het dan toch zo goed doet, komt niet alleen door de catchy melodie- en zanglijn en tekst maar ook omdat we vanuit een verbitterd en moegestreden perspectief het verhaal horen. Het is een lied over afwijzing, iets wat Hozier gewoonlijk niet beschrijft en zingt. Dat maakt dit nummer des te interessanter.
Wildflower And Barley heeft met z’n ingetogen percussie, Hammond en funky baslijnen echt een seventies soul feel en sound, maar is hier gemixt met een soft-rock geluid uit dezelfde tijd. Wederom een interessant geluid. De vocalen van Allison Russel en Hozier kleuren hier prachtig samen. Het is sowieso opvallend dat de Ier de vocalen van de verschillende zangeressen waarmee hij voor deze productie samenwerkte, heel erg versterkt en het beste in hen naar boven haalt. Niet zo gek natuurlijk, want hij heeft nou eenmaal een gouden strot.
Die gouden strot krijgt vooral ruim baan in Empire Now. Zoals ik in een eerdere recensie al schreef, heeft dit nummer dezelfde impact, grootsheid, kracht en intrigerende werking als Take Me To Church. Het is zo’n waanzinnig intense song die je tot in het diepst van je ziel raakt en die nog lang nagalmt in je hoofd en lijf. Het is een fenomenale song. Het tegenovergestelde van al dat Empire Now belichaamt, is het veel lichtere en luchtigere Fare Well met z’n hoopvolle, levendige gitaarspel en melodielijn. Een lied dat veel lijkt op het werk dat we al kennen van Hozier, maar daarom niet minder goed of mooi is. Through Me (The Flood) is net als Hymn To Virgil nog niet eerder uitgebracht. Het is een onheilspellende song met powervolle vocalen, een grimmig hammondorgel, intense strijkers en een krachtig gospelkoor. Een mooie afsluiter van de liedjes die ‘Unearth Unreal’ niet gehaald hebben. Ergens moet de Ierse singer-songwriter spijt hebben gehad van het feit dat hij deze tien nummers geen plekje heeft gegund op deze derde plaat. En gelukkig maar, want het zijn stuk voor stuk liedjes die de moeite van het beluisteren waard zijn. Het was een doodzonde geweest als deze allemaal op de plank waren blijven liggen.
Het ‘Unreal Unearth’ gedeelte van het album start met De Selby Part I en II, waarbij deel één op integere en ingetogen wijze wordt gebracht; met onheilspellende geluiden, melancholische strijkers, akoestische gitaar en uiteraard Hozier’s waanzinnige vocalen. Het wordt deels in het Engels en deels in het Iers gezongen en werkt met de komst van synths naar een kleine climax toe die uiteindelijk overgaat in De Selby Part II. De synths worden verder uitgebouwd en vergezeld van een drumbeat, een voltallige band die er een soultintje aan geeft en gospel zangers die Hozier’s krachtige vocalen naar een nog hoger niveau tillen. Een fraai intro. Het daarop volgende First Time is eerlijk gezegd betrekkelijk saai. Het is een kabbelend liedje dat best achterwege gelaten had kunnen worden, of vervangen had kunnen worden door één van de nummers die het album niet haalden. Tekstueel gezien is het wel interessant en hoort het echt bij het verhaal dat Hozier vertelt. Gelukkig maakt hij het daarna ruimschoots goed met de knaller Francesca. Een gitaarrock gedreven song met een uiterst aanstekelijk refrein en fantastische zanglijnen. I, Carrion (Icarian) is, na het gitaargeweld van Francesca, een luisterrijk, ingetogen liedje waarbij de stem van de Ierse zanger prachtig omlijst wordt door akoestisch gitaarspel en strijkers. Eat Your Young heeft een lugubere tekst, maar is mooi verpakt in een seventies soul sound. Op Damage Gets Done, hoor je de goede samenzang van Hozier met de Americana en folkrock singer-songwriter Brandi Carlile. Ze versterken en verrijken elkaar. De duetten die op deze trilogie staan, zijn echt verbluffend goed.
Carlile doet overigens bij tijd en wijlen denken aan Lady Gaga. Het is bijna jammer dat het Gaga niet is want ze had zeker niet misstaan in dit duet. Misschien een idee voor de toekomst.
Who We Are is weer zo’n nummer waarvan je kippenvel krijgt door de intense hoge noten van de Ierse zanger. Al zou hij een boodschappenlijstje inzingen, dan nog is het waanzinnig. Zijn uithalen zijn werkelijk grandioos. In dit geval doet één van de (gospel) achtergrondzangeressen ook een duit in het zakje en doet zeker niet onder voor Hozier. Son Of Nyx is echt een sonische speeltuin met z’n zware, bijna ontstemde pianogeluid, strijkers en elektronische klanken. Alleen in de verte hoor je de prachtige keelklanken van achtergrondzangers en zangeressen en uiteraard Andrew John Hozier-Byrne zelf. Waar het eerst duister, onheilspellend en tragisch begint mondt het uit in een hoopvolle song. Dat hoopvolle gevoel komt ook weer terug in het soulvolle en gospel gedreven All Things End. Je zou kunnen zeggen dat we hier alle lagen van Dante’s hel overleefd hebben en weer richting het licht gekropen zijn. Toch komt zo’n ‘overwinning’ natuurlijk niet zonder slag of stoot, wat duidelijk hoorbaar is aan de tekst en melancholische klanken van To Someone From A Warm Climate (Uiscefhuaraithe) en Butchered Tongue. Beide overigens ware pareltjes. Anything But Me is de vrolijkste noot op de plaat en schippert ergens tussen folk, seventies pop en soul. Abstract (Psychopomp) is juist weer een voorbeeld van een zacht, lieflijk nummer met een powervolle presentatie in de vorm van Hozier’s sterke uithalen, overigens extra kracht bijgezet door stevige drumbeats, piano en synths. Unknown/Nth is met z’n bluesy distortion gitaar een beetje een vreemde eend in de bijt qua sound, maar past uiteindelijk perfect op de plaat vanwege z’n zachte karakter, met explosieve uitspatting qua zang en gitaar. Hozier’s vocale kundigheid komt hier weer fantastisch uit de verf. Bovendien is het een mooie opmars naar First Light, dat met z’n feeërieke begin en etherische koor nogal wat indruk maakt. Helemaal als deze sfeer langzaam vergezeld wordt door een elektrische gitaar die het een rock touch geeft en de zang van Hozier en koor naar een nog hoger niveau tilt. Een waardige afsluiter van een zeer indrukwekkend album.
Hozier’s onconventionele aanpak maakt ‘Unreal Unearth: Unending’ tot zijn meest expressieve en ambitieuze werk tot nu toe. Een onaards goede plaat waarbij alle emoties die een mens voelt, aan bod komen. Of dat nou mooi of lelijk is, Hozier schuwt niets. Het is een emotionele rollercoaster in de goede zin van het woord. Ook zijn muzikale invloeden zijn onconventioneel; hij experimenteert er lustig op los met elektronische soundscapes en een waanzinnige mix tussen soul, gospel, pop, (soft)rock, indie, blues en folk. Alle timbre’s, genres, sferen en klanken wisselen elkaar af of worden met elkaar gecombineerd en dat maakt de plaat exceptioneel dynamisch. Als je zijn uitmuntende songwriting skills; denk aan sterke arrangementen en composities en rake poëtische teksten, daarbij optelt, dan weet je dat het goed zit. Om nog maar te zwijgen over zijn schitterende warme stem en sublieme tekstbeleving.
Tracks:
CD 1
01. Nobody’s Soldier
02. July
03. That You Are
04. Swan Upon Leda
05. Hymn To Virgil
CD 2
06. Too Sweet
07. Wildflower And Barley
08. Empire Now
09. Fare Well
10. Through Me (The Flood)
CD 3
11. De Selby (Part 1)
12. De Selby (Part 2)
13. First Time
14. Francesca
15. I, Carrion (Icarian)
16. Eat Your Young
17. Damage Gets Done
18. Who We Are
19. Son Of Nyx
20. All Things End
21. To Someone From A Warm Climate (Uiscefhuaraithe)
22. Butchered Tongue
23. Anything But
24. Abstract (Psychopomp)
25. Unknown / Nth
26.First Light
Website: https://hozier.com/