Review: Fernando Noronha – Ain’t No Hiding From The Blues
Fernando Noronha – Ain’t No Hiding From The Blues
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Worldhaus Music
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Eén ding is heel zeker: Als je een recensie maakt voor Bluestownmusic.nl dan kan er geen sprake zijn van verstoppen voor de blues. Ook al zou je dat, om welke reden dan ook, willen, dat kan niet eens! In tegendeel! Waarom zou je? De enige reden die ik kan bedenken om je te verstoppen zou kunnen zijn dat je met ‘Ain’t No Hiding From The Blues’ een waardeloos album hebt afgeleverd, maar dan nog, elk album verdient een eerlijke recensie, dus, kom maar op!
‘Ain’t No Hiding From The Blues’ is het 9e album van Fernando Noronha. Een album dat is uitgebracht op Worldhaus Music en elf nummers bevat.
Fernando schetst op dit album min of meer een rondreis door zijn 30-jarige carrière in de muziek-business. Die rondreis heeft ook fysiek plaatsgevonden tijdens de productie van dit album want grofweg is het album te verdelen in een Braziliaans deel en een Californisch deel, dat dan als geografische plekken waar de opnamen hebben plaatsgevonden met een enkel uitstapje.
De eerste vier nummers zijn in Porto Alegre, Brazilië opgenomen met als bezetting de Black Soul Band, bestaande uit:
– Fernando Noronha op elektrische gitaar en vocals
– Luciano Leães op Hammond B3 en piano
– Edu Meirelles op bas
– Ronie Martinez op drums en percussie.
En dan zijn er nog een aantal gastmuzikanten uitgenodigd:
– Big Gilson op elektrische gitaar
– Angelo Metz op gitaar en vocals
– Ronaldo Pereira op alt saxofoon
– Bruno Rosa do Nascimento op trompet
Dan is er één nummer ergens in het zuiden van Californië opgenomen Hoochie Coochie Man en dat nummer wordt gespeeld door:
– Fernando Noronha op elektrische gitaar en vocals
– Kim Wilson op harmonica
– Martin Holland op bas
– Jerry Angel op drums
Daarna gaat Fernando verder noordwaarts naar de Flour Power Recording Lab in Los Angeles, om de overige nummers van het album vol te spelen.
En dan hoop ik de bezettingen correct te hebben weergegeven want de bio is er niet helemaal duidelijk over en aanvullende informatie heb ik niet kunnen vinden… Mocht ik het ergens fout hebben: Excuus!
Wat wél helemaal duidelijk is, is de tracklist en daar gaan we nu aan beginnen met het eerste nummer When You Get Love. When You Get Love, hold it in your hand, hold it tight, almost day and night!” Een waardevol advies van Fernando. Weest’r zunig op! En hôlt’r vast! Een mooie, felle inswinger met vooral scherp gitaarspel, dito drums en ondersteunende keyboards. Een lekker doorswingend, bijna funky nummer dat na afloop applaus krijgt waardoor de indruk ontstaat dat het nummer live in de studio is opgenomen mét een beetje publiek er bij.
Beginnen met handclaps is nooit verkeerd, geeft gelijk sfeer. In dit geval aan Broken, waarin Fernando een korte solo laat horen met een zeer aanwezig swingende keyboards eronder! En weer een mooie, heldere solo! “Is it you, or is it me? – There’s something Broken here. En dat na toch al weer 7 jaar! “Where do we go from here?” Zou dat nog een happy end krijgen? Ook de keyboards is een mooie solo gegund waarna het lekker instrumentaal met de gitaar verder gaat. En ja, “Stormy weather,” maar dan nog… Ik ben bang dat het er bij blijft dat er “Something’s Broken here!” Perfect fris gitaarwerk. Top!
Een lekker roffelend begin aan Hey Now met afgeknepen gitaar en duwende keyboards geven Fernando alle reden z’n stinkende best te doen haar te overtuigen van zijn onmetelijke liefde voor haar “No one but you!” Gelijk een snelle solo er achteraan, gevolgd door een heerlijke solo op keyboards met een rustig begeleidende bas en drums min of meer op de achtergrond. “Hey Now, o baby, Hey Now, I hope you understand, I wanna be your man.” waarna de laatste tonen voor de drums zijn. Ook mooi!
Een echte roadblues, Highway 61, met een toepasselijke dobro (?) in een eerste solo. De Highway 61, met zo’n 2.300 km lengte de op één na langste snelweg in Amerika (de US Route 20 gaat van kust tot kust over een afstand van 5.400 km! – daar kunnen wij ons in dit kleine kikkerlandje amper een voorstelling van maken!), volgt voor een groot deel de loop van de rivier de Mississippi en doorsnijdt een aantal staten. Hij wordt meestal beschreven in noordelijke richting maar Fernando gaat van noord naar zuid in dit nummer en bezingt daarbij wat hij onderweg allemaal meemaakt. Met name in het zuidelijke deel krijgt de U61 de bijnaam Blues Highway. Lijkt me logisch. Fernando zingt het lekker ontspannen en je merkt nauwelijks dat je al zoveel kilometers hebt afgelegd…
Hoochie Coochie Man, waarschijnlijk een van de meest gecoverde nummers ooit maar wat wil je? Gelijk een zwaar zuigende harmonica en een ruig door Fernando gezongen tekst. Lekker stampend ritme. Oorspronkelijk gold de naam als kenmerk van een man die in de 19e eeuw in staat was een sensuele “hoochie coochie” dans op de dansvloer te leggen, een soort buikdans voor mannen. Pas later, vanaf Muddy Waters, kreeg het nummer de blueslading en werd “dezelfde” man zelfverzekerd en sexueel aantrekkelijk met veel “power”. Er zijn zelfs versies met een zodanige context dat de Hoochie Coochie Man opgevat kan worden als een pooier, of een man met veel vrouwelijke “fans”… * Doorhalen wat niet van toepassing is… En zoals Fernando zingt moet hij wel “woest aantrekkelijk” zijn… Maar wel een écht lekker nummer in een hele puike uitvoering met verschillende solo’s! Top!
Altijd verdriet als “she’s gone away, my baby’s gone away for good,” En waar belandt je dan? In een Sea Of Blues waarmee de vlot begonnen melodie gelijk in een lagere snelheid over gaat die echter weer in snelheid toeneemt als Fernando ziet dat er hoop ligt “on the wings of rock ‘n’ roll.” Perfect gitaarwerk, droevig én hoopvol! Zelden zo’n gevarieerd nummer gehoord met zoveel wisselingen in de melodie die elk hun eigen onderwerp aan tekst inbrengen. Heel knap gevonden dit Sea Of Blues dat er uit swingt met een monotone maar sterke keyboards, gitaar en drums! Top!
De albumtitel Ain’t No Hiding From The Blues, klassiek ingezet met een droog stampende drums en rammelende gitaar en Fernando het in meerdere opzichten met mij eens is dat er Ain’t No Hiding From The Blues! En dan past daar het best een lekkere gitaarsolo bij.
I Want You So Bad, een beetje als Ian Dury gezongen met “Hit me baby, hit me on the floor. Inderdaad “smerig” gezongen. Een hoekige melodie met overheersende keyboards en drums met scherpe gitaarrandjes. Hoekig, funky maar daardoor heb je het idee dat het nummer nooit op gang komt en dat het nummer telkens opnieuw moet beginnen. Wel weer een lekkere gitaar maar als geheel een tegenvaller… En zo’n moeilijke melodie alleen maar om duidelijk te maken dat I Want You So Bad? Dat had wel iets vloeiender gemogen…
Het ligt soms dicht bij elkaar, Heaven And Hell. Een lekker snelle melodie, mooie bas, razendsnelle gitaar. Voorspelbare tekst die van het ene uiterste naar het andere uiterste overgaat. Gezamenlijk gezongen, saxofoon erbij, snelle gitaarsolo en de “trein” dendert onvermoeibaar door. Lekker ontspannen en dansbaar nummer!
One Of A Kind geeft vrij baan aan de gastmuzikanten in een lekker midtempo. Een beetje stampend zoals ZZ Top omdat ook het gitaarwerk daar aan doet denken. Een lekker stampende swinger met heerlijk veel schurend en scheurend gitaarwerk. “Shake it up, shake it down, I wanna do it till the break of day…”
Mooi.
Of een album wordt afgesloten met een regelrechte uitsmijter óf juist met een langzame blues en dat laatste is hier het geval met Without You. Het heeft een psychedelisch sfeertje door overheersende keyboards, tikkende drums en daarbinnen jankende gitaar. En bij dat alles probeert Fernando duidelijk te maken dat hij “your lovin’ man is” en dat er geen leven is Without You. En dat ze dat dan toch maar even weet! Zwaar, gedragen, nummer en in die “drukte” een mooi bluesnummer.
En dan zit dit album ‘Ain’t No Hiding From The Blues’ van Fernando Noronha er op. Het concept van een reis door de carrière van Fernando is goed uitgebeeld, zeker als je weet dat het album op de verschillende plaatsen is opgenomen. Het is gewoon een heel degelijk album waarin vooral het gitaarwerk uitstekend is en hier en daar de teksten verrassend goed gevonden zijn.
De nummers waar ik het meeste van genoten heb zijn Broken, Hey Now, Highway 61, Hoochie Coochie Man, Sea Of Blues en One Of A Kind om ook daarmee maar aan te geven dat het een lekker album is!
Tracks:
1. When You Get Love
2. Broken
3. Hey Now
4. Highway 61
5. Hoochie Coochie Man
6. Sea Of Blues
7. Ain’t No Hiding From The Blues
8. I Want You So Bad
9. Heaven And Hell
10. One Of A Kind
11. Without You