Review: Dool – The Shape Of Fluidity
Dool – The Shape Of Fluidity
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Prophecy
Release datum: 19 april 2024
Tekst: Ella-Milou Quist
De verwachtingen voor het nieuwe album van DOOL waren hooggespannen. De media-aandacht was aanzienlijk, de vooraankondigingen van de plaat waren al in volle gang nog ver voor het gereleased werd en de concertagenda van de groep liep langzaamaan steeds voller. Vlak na de release stroomden de aanvragen voor optredens echt binnen, niet alleen op festivals en in popzalen in Nederland, maar ook in het buitenland. Na twee succesvolle albums met lovende kritieken, kunnen we wel stellen dat DOOL echt naam begint te maken. Na dit derde album, ‘The Shape Of Fluidity’ is de band niet meer weg te denken uit de alternatieve scene en zou zomaar, naast Within Temptation, één van onze grootste exportproducten kunnen worden.
Het thema van het album plaatst het concept van identiteit tegen de achtergrond van een wereld die voortdurend in beweging is, en gaat over verandering. Fysieke verandering, psychologische verandering en de steeds veranderende wereld om ons heen. Hoe blijven we onszelf in een wereld die zo agressief en veeleisend is tegenover het individu? We moeten zo vloeibaar zijn als water om door deze oceaan van mogelijkheden en onzekerheden te navigeren en vrede te sluiten met chaos en vergankelijkheid.
Op een persoonlijker niveau vertelt de plaat het verhaal van leadzanger Raven van Dorst, die als intersekse persoon geboren werd en als baby door artsen, naar eigen zeggen, genitaal werd verminkt. Op dat moment werd besloten dat Raven als meisje door het leven moest gaan. Dit heeft geleid tot een leven vol ziel- en zelfonderzoek, het bestrijden van taboes en het doorbreken van grenzen, om pas onlangs terug te vorderen wat hen werd ontnomen en uiteindelijk hun hermafrodiete aard te omarmen. Vooral dit persoonlijke stukje is een thema dat er niet om liegt; het is zwaar, heftig, verdrietig en maakt boos. Maar tegelijkertijd maakt het ook strijdlustig. DOOL, en Raven in het bijzonder, zal hiermee een voorbeeld zijn voor mensen die door een soortgelijke identiteitscrisis gaan. Ze kunnen er hoop, kracht en positiviteit uit putten.
De plaat opent met het intense Venus In Flames. Na een dromerig begin met psychedelische gitaar en fraaie zanglijnen van Raven, hoor je aan de drums al waar het naartoe gaat. Er volgt een explosie van stuwende drumpartijen en krachtig, uitgesponnen gitaarwerk van Raven, Nick Polak en Omar Iskandr. Hiermee krijgt het nummer nog meer lagen en schippert tussen psychedelische klanken met post-rockritmes en stonermetal. Vervolgens gaat het weer even terug naar de dromerige kant met een cleane gitaar, fraaie harmonische achtergrondkoortjes en melodieuze gothrock. Het zet meteen de toon voor de rest van de plaat: het is een zeer gelaagd en dynamisch album barstensvol contrasten, emoties, expressiviteit en kracht. Wat een imposante opener!
Op het daarop volgende Self-Dissect wordt goed duidelijk dat drummer Vincent Kreyder (The Bleak Vision, Sun Of The Sleepless) ) een waardige vervanger blijkt voor zijn voorganger Micha Haring. Zijn diversiteit; van roffels tot percussie, metal- en hardrock drumpartijen, maakt dat hij uitstekend past bij DOOL. Hoewel Micha en bassist JB van der Wal een uitzonderlijk goede combinatie waren en samen een retestrakke ritmesectie vormden, valt er over Kreyder ook niet veel te klagen, alleen misschien dat de chemie tussen hem en Van der Wal nog een beetje moet groeien. Maar dat komt, naarmate ze meer meters maken samen, helemaal goed. Vincent heeft gelukkig een bak aan ervaring en krijgt daarmee die behoorlijke schoenen van Haring echt wel gevuld. Overigens is Self-Dissect een waanzinnig progrock nummer met uitgestrekte gitaar- en zangpartijen en een uitermate krachtig en groots refrein. De drie gitaristen vormen een fantastische muur van geluid, zonder dat ze elkaar overstemmen of in de weg zitten en vullen elkaar juist goed aan.
De titeltrack is ook een nummer met een groots refrein en imposant snarenwerk en heeft daarnaast een bijzonder gevoelige ondertoon met fraaie, zachte zanglijnen van Raven die daar perfect bij passen. De zang en het refrein gaan werkelijk door merg en been. Echt een kippenvel moment. Het korte instrumentale Currents, slaat naadloos aan bij The Shape Of Fluidity en is meteen een sterke overgang naar Evil In You. Overigens is Evil In You met z’n stuwende, beukende drums en catchy refrein een fantastische oorwurm die het live erg goed zal doen. House Of A Thousand Dreams heeft het sinistere en onheilspellende van Nick Cave & Kylie Minogue’s Where The Wild Roses Grow, maar dan met nog meer kracht en duisternis. Meteen bij de eerste zangnoot van Raven, die hier uitermate laag zingt, krijg je al kippenvel. Dit gevoel wordt nog eens extra versterkt door strijkers en de diepe warme, bijna fluisterende, vocalen van Kim Larsen van Of The Wand & The Moon. Wat een intrigerende en intense song. In vocaal opzicht is Van Dorst weer gegroeid: niet alleen zingt die de hogere noten met gemak, maar ook de lagere tonen zijn veel beheerster dan voorheen. Daarnaast heeft die ook nog eens een heel mooie cleane zangstem. Als een kameleon past Van Dorst diens vocalen aan, aan de sfeer en klank van een liedje.
Hermagorgon is weer een nummer van het kaliber Venus In Flames en The Shape Of Fluidity. Het is groots, meeslepend, intens en krachtig en tegelijkertijd kwetsbaar. Het is wederom een gelaagde song waarop alles wat DOOL is, samenkomt. De vocalen gaan van vol en krachtig naar lieflijk. Het is zo’n nummer dat je blijft achtervolgen. Raven’s tekstbeleving is werkelijk fantastisch, dat geldt overigens voor alle liedjes van de plaat. De gitaristen spelen alle drie de sterren van de hemel en Van der Wal en Kreyder maken het geheel helemaal af met hun sterke samenspel.
Hymn For A Memory Lost is met z’n doomy metalpop geluid een aanstekelijk nummer waarbij vooral de gitaar de hoofdrol heeft en waar Raven’s zang prachtig doorheen weeft, dan weer zacht en hoog, dan weer powervol. The Hand Of Creation is een beetje een vreemde eend in de bijt. Het is een duistere, trage song waarbij Van Dorst vocaal gezien weer een ander trucje uithaalt dan op de rest van de praat. Vooral Vincent heeft hierbij een belangrijke rol met zijn stevige drumbeat. Het nummer bevat veel minder aankleding dan alle andere liedjes op de plaat, maar is met zijn doom- en postmetal geluid misschien juist wel een mooie afsluitende song.
De intrinsieke noodzaak om ‘The Shape Of Fluidity’ te maken, weerklinkt in ieder nummer. De boodschap is zo klaar als een klontje. Deze thematiek wordt nog eens extra kracht bijgezet door ijzersterke composities en arrangementen, rake teksten en kwetsbaarheid, wat weer de nodige emotie met zich meebrengt. Die kwetsbaarheid is een teken van lef, durf en moed. Daarbij komt nog dat DOOL dynamischer en diverser is dan op de beide albums hiervoor. ‘The Shape Of Fluidity’ kent vele lagen en zit verdomd goed in elkaar. Een goede zet dus om zowel JB van der Wal als Magnus Lindberg (Cult Of Luna) te vragen het album te produceren, op te nemen en te mixen en de Amerikaanse Ted Jensen (AC/DC, Muse, Ghost, Megadeth, Billy Joel, The Eagles) in de arm te nemen voor de mastering. De productie is werkelijk om door een ringetje te halen. Niets wordt aan het toeval overgelaten, alles is tot in de kleinste details uitgedacht en uitgewerkt en alles is duidelijk te horen. Het staat als een huis. Ook live heeft de band inmiddels een behoorlijke reputatie opgebouwd in binnen- en buitenland. Op ‘Live Visions Of Summerland (Live At Arminius Church Rotterdam)’ kun je horen waarom.
Met ‘The Shape Of Fluidity’ lijkt DOOL definitief haar geluid te hebben gevonden, een geluid dat minder berust op het occulte, gothic rock en new wave, zoals op ‘Here Now, There Then’ en ‘Summerland’, maar des te meer op dark-, doom- en progrock en postmetal.
De lat voor een eventueel volgende plaat ligt behoorlijk hoog nu en de verwachtingen zijn opnieuw hooggespannen. Maar gezien de groei die de groep heeft doorgemaakt en de kwaliteit die ze keer op keer levert, moet het geen enkel probleem zijn om die verwachting in te lossen.
Tracks:
01. Venus In Flames
02. Self-Dissect
03. The Shape Of Fluidity
04. Currents
05. Evil In You
06. House Of A Thousand Dreams
07. Hermagorgon
08. Hymn For A Memory Lost
09. The Hand Of Creation