Review: Dea Velata – Dea Velata
Dea Velata – Dea Velata
Format: CD – Digital / Label: Independent
Release: 2024
Tekst: Ella-Milou Quist
Dea Velata is het kindje van de New Yorkse gitarist Gabby Abularach, die als getrainde klassieke en jazzgitarist, ook een andere kant heeft en in rock- en metal bands als Cro Mags en Voodoocult speelde. Tevens is hij te horen op diverse platen van Carlos Santana, Everlast, Korn en John Spencer’s Blues Explosion. Zijn geheime liefde ligt echter in de kunst van de oudheid. Gabby specialiseerde zich in de loop der jaren steeds meer in flamenco gitaar en onderzocht oude Griekse en Romeinse muziek. In 2017 ontmoette hij de Italiaanse dichter en beeldend kunstenaar Stefano Losi, die ook in New York woont en toen net een poëtisch werk in Imperial Latin had gepubliceerd. Samen begonnen ze te componeren en ontstonden er steeds meer liedjes die uiteindelijk een album vormden. De Britse sopraan Angela Hicks, die zich ook aangetrokken voelt tot oude muziek, sloot zich bij het duo aan. Ook zij heeft al een behoorlijke carrière als zangeres achter de rug; ze maakte haar operadebuut in het Teatro alla Scala di Milano onder leiding van Thomas Guthrie en trad vervolgens op in onder andere Wigmore Hall in Londen, het Paleis van Versailles, het Wiener Konzerthaus, de Berliner Philharmonie en de Berliner Staatsoper. Ze maakte ook haar opwachting op het grote witte doek naast Emma Stone, Rachel Weisz en Oscar-winnaar Olivia Coleman in de film The Favourite uit 2018.
Uiteindelijk is door deze bijzondere samenwerking het gelijknamige debuutalbum ‘Dea Velata’ ontstaan.
Abularach is overigens niet de enige gitarist met een voorliefde voor oude muziek; de meest bekende gitarist is misschien wel Richie Blackmore van Deep Purple en Rainbow, die nu lieflijke middeleeuwse en renaissance muziek maakt met zijn vrouw Candice Night in de groep Blackmore’s Night.
Overigens klinkt Dea Velata totaal niet als Blackmore’s Night, want de beide groepen putten uit heel andere oude muzikale bronnen. Zoals gezegd spitst Dea Velata zich toe op oude Griekse en Romeinse muziek en mengt dit met symfonische metal. Hierdoor krijg je een heel eigengereid geluid die nog niet eerder in deze combinatie gemaakt is. Je moet dus zeker niet denken aan symfonische (gothic)metal bands als Nightwish, Epica of Within Temptation. Het is weer totaal iets anders. Je moet eerder denken aan het muziekensemble Pantagruel gemixt met één van bovengenoemde acts.
Het gaat van lieflijke, bezwerende en zachte melodie- en zanglijnen naar krachtige, heavy erupties met veel zware gitaar riffs en licks. Het is een heel aparte gewaarwording en je moet er echt van houden. Het is niet een band waar je gemakkelijk instapt, je moet de muziek echt leren duiden en dan pas kun je er iets van vinden. Apart van elkaar is dat veel makkelijker omdat je oren maar aan één soort muziek hoeven te wennen. Maar deze unieke en authentieke combinatie van Griekse en Romeinse renaissance muziek met die heavy gitaren zorgt dat je echt meerdere luisterbeurten nodig hebt om het überhaupt mooi te vinden. Eerlijkheid gebied te zeggen dat je er eerder een haat-liefde verhouding mee zal hebben. Wel moet gezegd worden dat Hicks een wonderschone stem heeft die heel goed past bij de oude muziek, maar misschien wat minder bij het zware geluid. Haar stem is te bekoorlijk en betoverend en de echt grote uithalen, die het beste passen bij symfonische metal, blijven uit. Ze is veel te gracieus en niet zozeer vuig en krachtig. Wel maken strijkers, percussie en fluit het helemaal af en passen, samen met het akoestische gitaarspel van Gabby, perfect bij haar stem. Ze ondersteunen haar mooie vocalen en vullen haar goed aan.
Het snarenwerk van Abularach, zowel de akoestische als de elektrische stukken, zitten uitzonderlijk goed in elkaar. Hij is een uitmuntende gitarist die moeiteloos zijn vingers over de snaren laat glijden. Een zeer veelzijdige gitarist die je werkelijk alles kunt laten spelen en dat dan ook met verve doet. Voeg daarbij ook zijn sterke songwritingskills, die hij samen met Stefano Losi, naar een nog hoger niveau tilt. Samen componeren ze zeer sterke arrangementen en composities en mooie luisterrijke stukken. Maar of je deze genres nou echt op deze manier met elkaar moet mengen, daar ben ik nog niet over uit. Vooralsnog zou ik ze liever apart van elkaar horen. Intrigerend is het overigens wel.
Tracks:
01. PHEBEVS FVROR
02. OBITVS
03. AMO
04. DAEMON
05. IMBER ARIDVS
06. HIATVS
07. KORE
08. VVLTVS
09. IMBER
10. EVANESCENS VESTALIS