Tricklebolt – Straight into the Blue
Format: CD – Vinyl – Digital / Label: Eigen Beheer / Minds of Music
Release: 20 februari 2020
Tekst: Martijn Wesseling
Lezers die recensies van mijn hand hebben gelezen, op deze site of op Blues Magazine, weten dat ik het vaderlandse product een warm hart toedraag. Ons land is klein, maar puilt uit van het muzikaal talent. We hebben ontzettend veel interessante muzikanten en bands.
Regelmatig sta ik in de (kleine) zalen te genieten van het muzikaal talent uit Nederland. Mijn muzieksmaak is breed, maar voor goede rock (vooral live) heb ik toch wel een zwak. Met bands als Navarone, DeWolff, The Grand East en Donnerwetter hebben we ook niks te klagen over sterke en diverse rock bands. Na het beluisteren van dit tweede album hoort Tricklebolt wat mij betreft ook in dat rijtje.
Met hun debuut album leverde de band al een erg mooi visite kaartje af. De invloeden op die plaat waren overduidelijk afkomstig uit de jaren zeventig. Bij het beluisteren kruipen namen als Led Zeppelin en Deep Purple omhoog. Tegelijkertijd moest ik ook denken aan Metallica, in het wat stevigere werk. Het stemgeluid, maar ook een enkele keer de sound, doet dan weer denken aan landgenoten Golden Earring. Dit debuut resulteerde in lovende recensies, mooie supportshows en optredens op allerlei festivals.
De tweede plaat is diverser. Dat wil zeggen, ze laten invloeden vanuit andere decennia en andere muziekstijlen toe. Of zoals gitarist Tim Kampman het zelf zegt: “Onze afspeellijsten zijn inmiddels veel diverser geworden en gevuld met méér dan alleen rock en andere (goeie) ouwe meuk ” (persbericht) .
Als ik het beluister valt me op dat er meer psychedelica en bluesrock naar boven komt. Al schuren ze in de eerste single Backbite eerder tegen de metal, waarbij vergelijkingen met bands als Iron Maiden naar boven komen. Een heerlijk swingend en erg fijn rock nummer. In de tweede single, Atlantis, komt de psychedelica naar voren. Het is aan te raden dit nummer te beluisteren met bijbehorende clip, om de psychedelische trip kracht bij te zetten. Deze bevat jaren ’80 aerobics, Neptunus en een onderwater scene aan tafel (waar bellen uit een bellenblazer gebruikt worden om te doen alsof het onderwater is).
De psychedelica komt ook naar voren in het tweeluik, waarmee de heren de plaat beëindigen. Maar in I’ve Seen Skies Pt 1 en Pt 2 tappen ze ook uit een heel ander vaatje. Ze lijken hier vooral naar de spacey stoner rock van bands als Monster Magnet te hebben geluisterd. Een heerlijk slepend en groovend instrumentaal einde.
Tot aan die laatste spacende noten is het een heerlijk album, waarin de jaren zeventig rock nog steeds de kern is. Heerlijk scheurende gitaren, een gillende Hammond en op het fijne nummer Sunday zelfs een mondharmonica. Deze laatste zou bespeeld zijn door de producer en mixer, Sebastiaan van Bijlevelt ( ook bekend van zijn werk met Electric Company, Black Bottle Riot, Donnerwetter en Storksky). Dit alles is ook wat losser, minder gepolijst, opgenomen. Hierdoor klinkt het iets meer, zoals het live zou klinken.
Kortom zoals ik al aangaf hebben we wederom niks te klagen en leveren deze heren uit Salland een puike tweede plaat af. Na de voorprogramma’s mogen ze nu wel de podiums vullen als hoofdact.
Tracklist
01. Get Aboard
02. Air Balloon
03. Atlantis
04. Sunday
05. Freshly Mown Grass
06. Bonaire
07. My Woman
08. Straight into the Blue
09. Backbite
10. I’ve Seen Skies Pt. 1
11. I’ve Seen Skies Pt. 2
Website: Tricklebolt
28.02 – Hedon, Zwolle (release party)
