Neal Schon – Universe
Format: CD – Vinyl – Digital / Label: Independent
Release: 2020
Tekst: Tom Wouters
Gitarist Neal Schon trad als 17-jarige toe tot Santana en richtte twee jaar later samen met Santana-organist Gregg Rolie de band Journey op. Schon bleef het in de Verenigde Staten zeer succesvolle Journey, behoudens een kort intermezzo met Bad English (met onder meer zanger John Waite) altijd trouw. In 2019 toerde hij nog met Neal Schon’s Journey Through Time door de States.
Nu komt Schon op de proppen met een enigszins pompeus album, ‘Universe’. Een instrumentaal album, geproduceerd door producer en slagwerker Narada Michael Walden. Een album dat slechts lijkt te zijn gemaakt om Schon’s gitaarkunsten en veelzijdigheid in een oogverblindend daglicht te stellen.
Daar waar veel muzikanten, waaronder Schon’s collega, ex-Journey-zanger Steve Perry, zoals onlangs hier besproken terugkeren naar de basis van de muziek (de song, het liefst live in de studio opgenomen), kiezen Schon en Walden voor de bekende productietechnieken. Walden legt een breed tapijt van synthesizerklanken neer waarover Schon mag soleren en trekt dan de galmkast wagenwijd open. Dat werkt in beperkte mate, zoals in het openingsnummer Something In The Heart, waarin Schon als virtuoze melodieuze gitarist excelleert. Het is een beproefd recept dat nog in een aantal andere nummers wordt toegepast (Caruso, What Has Become en I Believe).
De invloed van Walden op de sound van Universe is vooral te horen op de jazzrock nummers op het album. Walden is ex-drummer van het Mahavisnu Orchestra van gitarist John McLaughlin. Op de Mahavishnu-achtige nummers (The Universe, She’s For Real, Silent Voyage, Chrome Shuffle en Be Happy) krijgt Schon de kans zijn technische beheersing en vingervlugheid uitgebreid te etaleren, wat uiteindelijk toch vooral op een soort muzikale acrobatiek uitloopt. In Be Happy gaat dat zelfs zover dat Schon op zijn gitaar de vioolsound van Jerry Goodman imiteert.
Tot dan toe is alles nog in orde. Schon laat horen een uitstekende gitarist te zijn. Echt mis gaat het als Schon covers van bekende artiesten gaat spelen. Dat begint al met de twee Hendrix-covers, Voodoo Child en Third Stone From The Sun.
Schon speelt de nummers bijna als een getrouwe kopie van het origineel, minus de vocalen. En je kan als gitarist technisch nog zo goed zijn (misschien wel beter dan Hendrix), het klinkt nooit zo goed als Hendrix-zelf. Dat wordt nog wat erger als je als gitarist de zanglijnen speelt van songs die bij uitstek gedragen worden door de zang en de songteksten, zoals Prince’s Purple Rain en de door de stem van Steve Perry gedragen Journey-klassieker Lights.
Dieptepunt is wat dat betreft Hey Jude van The Beatles. Daar is het productionele knutselwerk van Walden goed te horen; het nummer valt met een grote klap ergens halverwege de uitvoering binnen, zodat alleen het lang uitgesponnen refrein te horen is. Iets soortgelijks gebeurt overigens bij Voodoo Chile, waar na vier minuten midden in de uitvoering de schuiven worden dichtgetrokken.
‘Universe’ is een album dat in bijna alle facetten een beetje teveel is: overgeproduceerd, teveel (15!) lang uitgesponnen nummers (gemiddelde speelduur per nummer ruim vijf minuten), vijf overbodige covers.
Het had allemaal wel een onsje minder mogen zijn.
Het album laat wel horen dat Neal Schon een uitstekende gitarist is, maar dat wisten we lang voor ‘Universe’ ook al.
Tracks:
01. Something In The Heart
02. The Eye Of God
03. The Universe
04. Caruso
05. Voodoo Child
06. Third Stone From The Sun
07. Purple Rain
08. She’s For Real
09. What Has Become
10. Lights
11. Silent Voyage
12. Chrome Shuffle
13. Be Happy
14. I Believe
15. Hey Jude
Website: Neal Schon