Recensie: Curtis Salgado – Damage Control
Curtis Salgado – Damage Control
Format: CD – Digital / Label: Alligator Records
Release: 2021
Tekst: Fons Delemarre
Het is niet zeker in hoeverre het verhaal klopt dat Curtis Saldago John Belushi (Blues Brothers) op weg heeft geholpen naar fame & fortune. Zeker is wél dat er sprake is van ‘enige rancune’ tussen de heren. Zeker is ook dat Salgado in de beginperiode van Robert Cray een aantal jaren bandleader was van diens band.
Toen twee kapiteins op één schip te veel van het goede bleek, is Salgado op eigen kracht verdergegaan. En met succes, want zijn trackrecord vermeldt sinds 1991 al meer dan tien albums. Het laatste, ‘Damage Control’, is zijn vierde voor het fameuze label Alligator Records.
Opvallend was dat het vorige album, ‘Rough Cut’ (2019), zich in al haar soberheid en ingetogenheid onderscheidde van de meeste albums die Salgado eerder had gemaakt. ‘Rough Cut’ bevatte fraaie eigen versies van nummers als I Can’t Be Satisfied, Depot Blues (Son House) en de traditional Morning Train.
Op ‘Damage Control’ laat Salgado deze aanpak achter zich. Hoewel Salgado een uitgebreid medisch dossier heeft (leverkanker en -transplantatie, longkanker, forse hartoperatie), weerhoudt dat hem niet op ‘Damage Control’ gewoon weer voluit te gaan.
Wat mij betreft zelfs een beetje ‘te’ voluit. Op de meeste nummers is hij geneigd zich te overschreeuwen, waarmee hij de zoveelste powerhouse blueszanger dreigt te worden. Ook zijn begeleidingsband geeft vrijwel voortdurend vol gas en helpt Salgado voort te gaan met de stevig rockende, uptempo rock ‘n’ roll die hij de laatste jaren maakt.
De rock ’n roll-piano ratelt er lustig op los, de drums stuwen het tempo op en Salgado zingt zijn strot schor. Bob Seger in overdrive, zo klinkt het zo nu en dan.
Salgado is een kundig componist in het genre Amerikaanse (rhytyhm and) blues. Zijn aanpak als componist doet denken aan het werk van John Hiatt of Stevie Wonder.
Maar dat blijkt in het geval van Salgado geen garantie voor catchy songs. Compositorische invloed is er ook van Bruce Springsteen (Count Of Three) en voor sommige arrangementen heeft Salgado zijn oor te luister gelegd bij de grappige koortjes van Kid Creole & The Coconuts (One For The Cry Eye)
Openingsnummer The Longer That I Live is met zijn Billy Preston/Leon Russell-achtige orgel en piano, mondharmonica à la Stevie Wonder -en een goede band- gewoon een goed rocknummer. Niet minder, niet meer. Maar het beklijft niet, hoe Saldago zich ook uit de naad zingt.
Jammer, want in de meer ingetogen nummers komt de blueskwaliteit van Salgado goed tot zijn recht. In een paar ballad-achtige nummers combineert Salgado op smaakvolle wijze ouderwetse soul en blues.
Dat geldt voor Always Say I Love You (At The End Of Your Goodbye), Oh For The Cry Eye en The Fix Is In. Ook titelnummer Damage Control is er een voorbeeld van.
Over dat nummer zegt Salgado: “Life is all about damage control. It’s about dealing with what gets thrown at you and saying, ‘I ain’t finished yet.” En dat is dan weer géén stoplap, maar een hartekreet van een muzikant die zijn sporen verdiend heeft bij Robert Cray, Roomfull Of Blues en als soloartiest.
Over het geheel genomen laat Salgado op ‘Damage Control’ vakkundig gemaakte rock horen, die een eigen sound ontbeert. Ook afsluiter Slow Down krijgt een standaard rockbewerking, die magertjes afsteekt bij het origineel van Larry Williams en de Beatles-cover uit 1964.
Tracks:
01. The Longer That I Live
02. What Did Me in Did Me Well
03. You’re Going to Miss My Sorry Ass
04. Precious Time
05. Count of Three
06. Always Say I Love You (At the End of Your Goodbyes)
07. Hail Mighty Caesar
08. I Don’t Do That No More
09. Oh for the Cry Eye
10. Damage Control
11. Truth Be Told
12. The Fix Is in
13. Slow Down
Website: Curtis Salgado
