Charlie Sutton – Primitive Songs for Modern Times
Format: CD – Digital / Label: Jukerdash Records
Release: 2020
Tekst: Filip Heidinga
Charlie Sutton is een singer-songwriter uit het Noord-Westen van Amerika die inmiddels al meer dan vijfentwintig jaar schrijft en optreed. In die vijfentwintig jaar heeft Sutton in verschillende bands gespeeld en als solo artiest opgetreden. Ook speelde hij in achtergrond bands op gitaar en banjo.
En nu is het tijd voor zijn eerste solo album getiteld ‘Primitive Songs for Modern Times’. Op dit album wil Sutton twee kanten van zichzelf laten zien (horen): zowel de vintage country-blues man als de moderne elektrische gitarist. Die twee werelden (vroeger en toekomst) botsen, jammer genoeg, af en toe op dit album.
De extremen zijn soms net iets te groot. Het album wordt dan ook beter hoe vaker je hem luistert omdat je er dan aangewend bent, en het verhaal begint te begrijpen. Het verhaal wat Sutton wil vertellen met dit album, het verhaal over zijn leven. Hij vertelt zijn verhaal in korte nummers (van zo’n drie minuten) en als kleine fragmenten uit zijn leven.
Het album begint met het country-blues nummer Someone New, een nieuw begin in een oud jasje. Het vrolijke openingsnummer wordt gevolgd door nog een country-blues nummer, maar is donkerder dan het eerste nummer.
Penitentiary gaat over het harde country leven maar heeft verder dezelfde sfeer als het eerste nummer. Als je de eerste elektrische noten hoort van High Heels weet je dat Sutton van oud naar nieuw is gegaan. Niet alleen de elektrische gitaar is anders ook de stem van Sutton is flink vervormd en erg moeilijk verstaanbaar.
De overgang naar The Old Wharfrat kan bijna niet groter. Van harde, snelle elektrische gitaren naar akoestische gitaar en weinig meer. Een mooi klein nummer die je een beetje lucht geeft na High Heels. Slick Willie kwam kort voor de release van dit album als single uit en is één van mijn favoriete nummers van het album.
Het nummer is weer een country-blues nummer met, door de achtergrondzang, hier en daar wat gospel. Iets wat we later op het album vaker gaan horen, en wat volgens mij Sutton’s sterkste punt is. Het nummer Slick Willie is zo’n nummer wat gewoon klopt, qua productie en qua sfeer. De eerste tonen van Heart in a Can doen vermoeden dat we weer een snel nummer krijgen maar het nummer blijft vrij rustig, wel is de stem van Sutton weer vervormd maar is hij beter te verstaan dan tijdens High Heels. Ook Radioactive Hound heeft dezelfde vervormde stem en sfeer als Heart in a Can.
Wat volgt is het kortste nummer van het album Banjo Lament van maar liefst zesentwintig seconden. Tijdens de laatste acht nummers van dit album gaat Sutton nog een aantal keer van oud naar nieuw en weer terug. Van snel naar rustig van country-blues naar blues-rock.
Kortom: Een debuutalbum van iemand die zoveel mogelijk kanten van zichzelf wil laten horen, waardoor je na het beluisteren niet echt een duidelijk beeld van Charlie Sutton hebt gekregen. Verder is het een erg leuk album, die je meer gaat waarderen als je hem vaker beluisterd.
Tracklist:
01. Someone New
02. Penitentiary
03. High Heels
04. The Old Wharfrat
05. Slick Wilie
06. Heart In a Can
07. Radioactive Hound
08. Banjo Lament
09. Modern Man
10. High Desert
11. Huckleberry Henry & Molly Morel
12. Windy
13. Dust Devils
14. Good Time Gal
15. Had a Dream
16. Incinerator
Website: Charlie Sutton