Concertfoto’s Eric Steckel – De Bosuil, Weert 4 mei 2022
Verslag en foto’s: Walter Vanheuckelom
(in samenwerking met http://www.concertmonkey.be/)
Na vier jaar afwezigheid in onze contreien heeft de Amerikaan Eric Steckel het water toch nog eens overgestoken voor een uitgebreide Europese tournee.
Gelukkig deed hij ook België en Nederland aan, zo was hij op woensdag vier mei te gast in De Bosuil te Weert. De eenendertigjarige Eric Steckel is afkomstig uit Leligh, Pennsylvania. Zijn eerste album ‘A Few Degrees Warmer’, was een live album dat verscheen in 2002. Eric was toen nog maar elf jaar oud. Een jaar later verscheen de Eric Steckel Band op het Sarasota Blues Festival, waar hij meteen indruk maakte. Ook John Mayall was onder de indruk van deze jonge gitarist en nodigde hem uit om samen met hem en The Bluesbreakers een paar nummers te spelen. Voor The Bluesbreakers Scandinavian tour 2004 nodigde John Mayall, Eric uit om met hen mee te gaan op tournee. Eric Steckel werd dadelijk omarmd door de Europese fans en de volgende jaren was Eric een graag geziene artiest op Europese festivals en in clubs. Vooral In Nederland, Duitsland, België en Italië was Steckel populair. Hij opende voor Johnny Winter in Paradiso te Amsterdam en deelde de affiche met Greg Allman op het legendarische Pistoia Blues Festival. In 2006 verscheen het erg sterke live album ‘Havana’, met het kenmerkende bluesrock geluid van de jaren zestig en zeventig. In 2008 volgde ‘Feels Like Home’, een album met allemaal originele songs, die een iets meer bluesy sound hadden. Steckel probeerde de ziel van de blues in de rockmuziek vast te leggen in ‘Milestone’ uit 2010 en ‘Dismantle The Sun’ uit 2012. Op het bluesrock project ‘Dismantle The Sun’ combineerde hij zijn fenomenaal gitaarspel met het soulvolle geluid van het Hammond B3 in het ronduit schitterende ‘Empty Promises’, een cover van de veel te vroeg overleden Michael Burks. In 2015 bracht Eric het album ‘Black Gold’ uit, dat opgenomen werd in Amsterdam, Nederland en in Nashville, Tennessee. Ook hier weer schreef Eric tien van de elf songs zelf. Begin 2018 verscheen met ‘Polyphonic Prayer’ al het elfde album van deze twintiger. In 2020 was hij op tournee in Europa., om zijn album ‘Grandview Drive’ te promoten. Spijtig genoeg sloeg toen juist het Corona virus toe. De dag voordat hij in Antwerpen en Weert zou spelen, werden de maatregelen van kracht waardoor alle concerten verboden werden.
Het hoeft dan ook niet te verbazen dat er heel wat bluesrock en gitaarliefhebbers woensdagavond naar De Bosuil kwamen om deze geweldige gitarist live aan het werk te zien. Met bassist Jos Kamps en drummer Henri van den Berg had Eric een volledige Nederlandse ritmesectie. Jos Kamps is een fantastische bassist die al een vijftal jaren bij Eric Steckel speelt, als die in Europa is . Het trio opende in Weert met de heavy midtempo bluesrocker ‘Solid Ground’, een schitterend nummer dat Steckel zelf schreef en dat terug te vinden is op zijn recentste album ‘Grandview Drive’. Met zijn beukende baslijn zorgde Jos Kamps, samen met het energieke en strakke slagwerk van Henri van den Berg voor een zware rock groove. In dit lange nummer had Eric Steckel tijd en ruimte genoeg om zijn klasse als gitarist te etaleren en dat deed hij dan ook met veel flair. De gitaarliefhebbers genoten met volle teugen van het boeiende, opwindende en scheurende gitaarwerk van Steckel. Bij de meeste gitaristen liggen er heel wat pedalen aan hun voeten. Bij Eric lag er maar eentje, namelijk een Wah Wah pedaal. Al wat Eric deed kwam uit zijn Knaggs Kenai t/s gitaar en zijn Mezzabarba M-Zero versterker. Het concert ging verder met de verschroeiende Texas rocker ‘Waitin’ For The Bus’, een cover van ZZ Top. Aan de fantastische groove had Eric wijselijk niet zo veel veranderd, de band bleef tamelijk dicht bij de originele groove. Het hoogstaande gitaarspel van Eric bleef ook in deze cover aanwezig. ‘Waitin’ For The Bus’ stond dan ook bol met geweldige gitaar riffs en de vlijmscherpe gitaar solo ging door merg en been. Het concert ging verder met een zeer stevige versie van ‘Born Under A Bad Sign’, een cover van Albert King uit 1967. Het had een verslavende groove, waarop Eric gulzig strooide met scherpe gitaar riffs. Eens hij aan zijn solo begon werd het echt onweerstaanbaar. Zijn vingers gleden met een vanzelfsprekend gemak over de hals van zijn Knaggs gitaar, onderweg de juiste snaren beroerend. Jos en Henri bleven zorgen voor het opwindende en pompende ritme. Halfweg kende het nummer nog een fantastische ritme en sfeer wisseling. Dit was al heel vroeg een eerste hoogtepunt.
‘Can’t You See’ is een cover van The Marshall Tucker Band. In deze Southern rocker slaagde Steckel er met verve in om zijn accenten te leggen. Het verschroeiende en scheurende gitaarwerk van Steckel was weer van uitmuntende kwaliteit. Ook hier gaf het contrast tussen de rustige en dromerige strofes met het geweldige en intens splijtende snarenwerk een extra touch. Een energieke Jos Kamps martelde met klasse de dikke snaren van zijn vijf snaren bas. Fantastische bassist. Na twee geweldige covers kregen we terug eigen werk met ‘Take My Love To Town’. Ook hier werd weer op geen instrumentale inspanning gekeken. Ik ben er zeker van dat drummer John van den Berg al goed in het zweet stond na zijn energiek en opwindend slagwerk tijdens de vijf eerste songs. Eric steckel is een wonderkind op de gitaar. Dat hij zijn gitaar volledig beheerst liet hij dan ook verscheidene keren horen. Hij strooide het gehele nummer kwistig rond met huilende, splijtende en jammerende gitaar riffs en zijn machtige en vingervlugge snarensolo was een lust voor het oor. Jos Kamps zorgde in deze zinderende bluesrocker weer voor een waanzinnig beukende baslijn. Top nummer, waar je maar niet genoeg van kreeg. Na al dat instrumentale geweld kregen we met de powerblues ballade ‘When Ignorance Turns To Bliss’ een trager nummer. Het is een ouder eigen nummer, waarvoor Eric nieuwe arrangementen schreef,. Hij deed dat zonder aan de essentie van het lied te raken. Het contrast van ingetogen, rustige strofes en het brandende en opwindende refrein gaven ‘When Ignorance Turns To Bliss’ nog meer cachet. Het gitaarwerk van Steckel was weer van een waanzinnig hoog niveau. Het snarenwerk was het ene moment zacht en heel gevoelvol, even later kregen we dan een metamorfose naar vlijmscherp, zinderend en vingervlug gitaarwerk, dat je raakte tot op het bot. Met twee fantastische solo’s etaleerde Eric Steckel nogmaals dat hij een waanzinnig goede gitarist is.
Met een vlijmscherpe en meeslepende gitaar groove werd het ‘Day Drinkin” ingezet. Een prachtig groovend nummer waar men moeilijk kon blijven bij stilzitten en waarin de steeds weerkerende sterke gitaar riff de sound van het nummer bepaalde. De oude Donny Hathaway cover ‘We’re Still Friends’ was één van de weinige rustpunten in het concert. Het bleef intiem en zacht tot het moment dat Eric begon aan zijn gitaarwerk, vanaf dat moment voelde je de spanning stijgen. Eerst rustig, daarna met snel vingerwerk opbouwend naar een climax die maar bleef duren. Eric, Henri en Jos bewezen met succes dat ze ook tijdens ballades erg sterk uit de hoek kunnen komen. De instrumentale ‘Bluesrock Jam’ die daarop volgde was zonder twijfel één van de hoogtepunten van het concert. Eric en de band gingen hier tot het uiterste en de jongens mochten alle drie met een uitgebreide solo hun klasse etaleren. Wees maar zeker dat ze die kans niet lieten liggen. Met een lange vingervlugge gitaar solo begon Eric aan de Michael Burks cover ‘Empty Promises’. Deze slowblues was om duimen en vingers af te likken. Minutenlang stond Eric met zijn soepele vingers zijn snaren op de hals van zijn Knaggs gitaar intens en met veel gevoel te beroeren, het haar op mijn armen kwam recht te staan. Eric, Jos en Henri breiden nog een fantastisch slot aan deze lange versie. Als je dit allemaal kan mag je jezelf terecht een wonderkind van de gitaar noemen. Het spijtige bij een schitterend concert is dat de tijd voorbij vliegt en dat was woensdag in Weert niet anders.
Eric Steckel, Jos Kamps en Henri van den Berg namen afscheid van Weert met de stomende bluesrocker ‘Tennessee’. Dit is de sound waarmee Eric Steckel al jaren succes heeft. Het weergaloze gitaarspel van Eric zorgde voor magistrale gitaarklanken, die de oren van de gitaarliefhebbers weer optimaal verwenden. Eric Steckel blijft op de gitaar zichzelf elke keer overtreffen en mensen die Eric al live bezig zagen zullen samen met mij beamen dat hij dat doet met veel flair en een vanzelfsprekend gemak. Onder een daverend applaus vertrok het trio backstage. Het publiek bleef maar roepen om meer en na een paar minuten verscheen het trio terug op het podium. In het door Eric geschreven ‘Best With You’ draaiden bassist Jos Kamps en drummer Henri van den Berg de gashendel weer volledig open. Eric Steckel liet tijdens deze verschroeiende bluesrocker het enthousiaste publiek in De Bosuil voor de laatste maal genieten van zijn fantastisch gitaarspel. Met Jos Kamps en Henri van den Berg had Steckel weer een waanzinnig sterke ritmesectie naast hem staan. Het was dankzij de drie muzikanten op het podium een top concert. Ook wil ik nog de mensen van De Bosuil bedanken voor hun gastvrijheid en de jongens achter de knoppen van het licht en het geluid voor hun schitterend werk.
Website: https://ericsteckel.com/home
Wie Eric Steckel nog deze tournee aan het werk wil zien kan dat op:
11 mei in Luxor in Arnhem
12 mei in Bibelot in Dordrecht
Voor meer foto’s van Eric Steckel in De Bosuil, kijk je op mijn fotoalbum photoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720298660348
