Review: Matt Pascale And The Stomps – Home
Matt Pascale And The Stomps – Home
Format: CD – Digital / Label: Dixiefrog Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Italianen blazen tegenwoordig een flink bluespartijtje mee. Een voorbeeld daarvan is Matt Pascale die met zijn Stomps een debuutalbum heeft afgeleverd met de veelzeggende naam ‘Home’. Hope dan ook vooral in de zin van weliswaar min of meer traditionele blues maar heel zeker in een modern, fris jasje.
De bezetting op dit album is als volgt:
– Matt Pascale op gitaar, vocals en programming
– Matteo Magnaterra op bas en rhythm gitaar (2, 8, 10 en 11), keyboards (2 en 7), background vocals en ook programming
– Rishi Yildiz, een Turkse Nederlander, op keyboards, synth bas en background vocals
– Elia Squartini op drums
En de band wordt daarbij aangevuld met:
– Chiara Galvani op background vocals
– AJ Morra op drums en percussie (1, 3 en 9)
– Federico Privitera op trompet
– Daniele Nasi op tenor saxofoon
– Fabrizio Grossi speelt op bas (3), doet ook de programming en speelt op percussie en keyboards
Het album ‘Home’ met daarop 12 nummers is uitgebracht op het gerenommeerde Dixiefrog Records-label.
We gaan beginnen aan een album met een bonte mix van al die muziekstijlen waar we zo veel van houden en het openingsnummer van het album is gelijk de titelsong: Home, een traditioneel stampende en zuigende blues met echoënde backing vocals (..). Een hele mooie aanzwellende gitaarsolo waarna het vocaal en instrumentaal weer lekker verder gaat waar ze gebleven waren en een Matt die blijft beklemtonen dat hij z’n Home nodig heeft. Mooi.
Een heel gevoelig en mooi bluesy gitaarbegin aan F*cked Up Once Again waarin zelfs de titel van het nummer nog gevoelig en bijna romantisch gezongen kan worden alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Een hele fijne melodie, zang en begeleiding zijn het hele nummer door bescheiden van volume waar langzaam maar zeker de rol van de jazzy solerende gitaar groter wordt en ondanks de toch dramatische strekking van titel en tekst is F*cked Up Once Again een lekkere, langzame R&B blues. Ook heel mooi.
Strakke drums, puntige gitaar en veelvuldige backing vocals brengen ons binnen bij de afdeling Lost & Found. Een vlotte melodie met vaak gescrambelde vocalen en handclaps waarna weer het fijne gitaarspel van Matt de hoofdrol krijgt, vrij kort weliswaar, waarna de vocalen weer de overhand nemen ondersteund door weer net zo’n krachtige begeleiding.
Mr. No Money is blut, hartstikke blut! En als je zo stinkend je best doet en er toch niets aan over houdt, dan is niet bepaald opbeurend en motiverend. Een ghetto-achtige rocker, stevig in elkaar gezet met ook in dit nummer veel herhalende background vocals en een scheurende gitaar met echter nog steeds dezelfde conclusie: Mr. No Money!
Quasi onverschillig begint een groepje mannen te neuriën waarna het nummer overgaat in weer een lekkere bluesy groove. Nog steeds is er sprake van “no money” maar waar er meestal een sugar daddy op het toneel verschijnt is er nu sprake van een Sugar Mama waar eenieders hoop op gevestigd is… Lekkere, internationale, jazzy en bluesy uitgevoerde melodie.
In een “lege” ruimte begint Matt vocaal aan Hide & Seek, een toch min of meer rommelig, in meerdere melodielijnen, vormgegeven nummer waar nog net niet sprake is van rappen maar het komt dicht in de buurt. Op de achtergrond speelt de keyboards zelfs zodanig dat alleen dit instrument reggae lijkt de spelen tussen alle anderen die droge rock ten gehore brengen, zowel vocaal als instrumentaal.
Old Angel begint hoopvol, big band-achtig met een leuke gitaar erbij en een basis van strakke drums, bas en keyboards. “Ze” is altijd in staat “hem” te doorgronden en geeft er blijk van hem in die zin al jaren door en door te kennen, de reden waarom Matt vindt dat ze als een Old Angel tegen hem praat, iemand die het allemaal beter weet, of gewoon een ouwe zeur… Mooie bas! Rustig wegstervende vocalen aan het eind van dit nummer.
Me And The Devil van Robert Johnson krijgt hier een geheel eigen uitvoering met scherpe gitaaruithalen, veel background vocals en een hakkende keyboards en drums, handclaps op de achtergrond. Een heel apart hakkende, hikkende melodie die af en toe vloeiend verloopt door de background vocals om dan weer door te gaan in een ruwe, rauwe instrumentele setting en dan abrupt eindigt.
Een oproep die wij niet nodig hebben, Wake Up, want we zijn er nog steeds helemaal bij! Een stevige bluesrocker met een keyboards à la ELP (!) en weer de vaste gitaarsolo, gevolgd door mannelijke background vocals met handclaps en dat alles in een oproep om waakzaam te zijn en te bewaken wat ons dierbaar is, Wake Up.
What Was I Made For kent weer een melodieus begin met een dikke bas en drums. Het is een overdaad aan geluid, of zelfs lawaai in dit nummer en dat wordt pas minder als er ruimte gemaakt wordt voor de vaste gitaarsolo van Matt. Nee, deze vind ik een stuk minder…
Een kristalhelder R&B begin aan Why Don’t Tell Me A Lie, heel rustig en “lang” gezongen met een heel gevoelige begeleiding, zoals gezegd R&B-waardig, subtiel keyboard-werk als een Glockenspiel. Dit is dus heel mooi. Dit is dus heel goed. “O baby, baby, Why Don’t (You) Tell Me A Lie.” Dit nummer heeft het in zich een klassieker te worden! Steekt in kwaliteit, compositie en uitvoering enorm af bij de eerdere tien nummers…
In dezelfde stijl gaat When The Money Talks verder, iets meer groovy en funky, vette bas en drums. When The Money Talks… gelijk maar even ontnuchteren: Uiteindelijk is het altijd “het geld” dat spreekt. Die enkele uitzondering daargelaten die daarmee gelijk de regel bevestigt. Een hele scherpe, snijdende gitaar door het hele nummer heen, een rustig deel dat weer gevolgd wordt door “méér” om de stelling nog meer kracht bij te zetten!
Matt Pascale & the Stomps geven ons op ‘Home’ twaalf nummers en ik vind een eindoordeel best moeilijk. De zang van Matt is zo schor Italiaans als een Italiaanse zanger maar kan zijn. Niets mis me. Charmant zelfs, ook al is het niet altijd even goed verstaanbaar. De afzonderlijke nummers echter zijn teveel hetzelfde, zang en begeleiding, een hele goede gitaarsolo en dan weer zang en begeleiding waarna elk nummer na zo’n drie minuten klaar is.
Als ik dit album vergelijk met al dat andere werk dat er voorbij komt op Bluestownmusic.nl dan ben ik toch een beetje teleurgesteld. Het is niet slecht, het klopt best maar als ik alleen Why Don’t (You) Tell Me A Lie het predicaat “favoriet” meegeef, dan weten jullie wat ik bedoel…
Op één na dus geen enkele keer dat ze mij “te pakken” hadden. Een goed album dus, zonder hoogvliegers. Hoeft ook niet altijd!
Tracks:
01. Home
02. F*cked Up Once Again
03. Lost & Found
04. Mr. No Money
05. Sugar Mama
06. Hide & Seek
07. Old Angel
08. Me & The Devil
09. Wake up
10. What Was I Made For
11. Why Don’t (You) Tell Me A Lie
12. When The Money Talks
Website: Facebook