Review: Hubert Dorigatti And The Blues Harp Masters – Poor Boy
Hubert Dorigatti And The Blues Harp Masters – Poor Boy
Format: CD – Digital / Label: Independent
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Bluestownmusic.nl in lederhose en jodelen? Je zou het bijna denken, als je in een bio leest over South Tyrolean musicians, maar nee, het gaat hier om het nieuwste album van Hubert Dorigatti (& the Blues Harp Masters) ‘Poor Boy’! En deze Hubert is in 1975 geboren in Zuid-Tirol en vanwege het feit dat Tirol zowel voor een deel Zwitsers grondgebied is en voor een deel Italiaans, Zuid-Tirol hè, is Hubert een Italiaanse blues-gitarist.
In zijn jeugd speelde hij trompet maar niet veel later, vanaf 16, begon hij met gitaarspelen. Hij heeft (zelfs) gestudeerd aan het conservatorium in Wenen en Trient (tegen de Franse grens aan). Vanaf de 90-er jaren telde echter alleen nog maar de blues en speelde hij in verschillende bands. Zijn inspiratie haalt hij uit het spel van grootheden als Lightnin’ Hopkins, Robert Johnson, Big Bill Broonzy en anderen.
In de bio heet het ook zo mooi: Hubert Dorigatti brings the blues from the Dolomites to the international stage. De naamaanduiding voor dit album vermeldt niet voor niets de toe- voeging “the Blues Harp Masters” want voor dit album heeft hij meerdere harmonicaspelers uitgenodigd om mee te doen. Bij de bespreking van de afzonderlijke nummers zal ik ze noemen. Van de andere medewerkenden heb ik geen namen kunnen vinden, op enig moment ben je uitgezocht…
Op dit album staan 9 nummers waaronder een versie van Led Zeppelin’s The Ocean. Poor Boy is uitgebracht in eigen beheer en op meerdere platformen beschikbaar.
Oké, lederhose en dirndl klaar? Beginnen maar!
Het openingsnummer Cold Cold Heart, met medewerking van Roly Pratt, een mooi rustig begin van een bekend bluesbegrip, Cold Cold Heart. “I’m the one who’s waiting, for her, for my love.” Heel, héél mooi gezongen! Met een mooie harmonica maar ik neem aan dat ik dat bij elk nummer wel kan zeggen… En ergens nog een heel kleine subtiele keyboards terwijl het hele nummer een basis krijgt van een strak slaande drums.
De titelsong Poor Boy mét Charlie Musselwhite, een traditionele blues, waarop naast Hubert ook Charlie zingt en dat geeft een mooie wisselwerking tussen beide stemmen. “Follow me my Poor Boy,” op weg naar… van alles wat er allemaal te beleven is… ondersteund door een nu duidelijk aanwezige keyboards met strakke drums, mooi melodieus en gevoelig harmonica-einde aan dit nummer.
Memphis-blues in Set Me Free waar Mickael Mazaleyrat de harmonica ter hand neemt. Heel erg Keb’ Mo’ dus bij voorbaat goed. Lekker fingerpicking gitaarspel! “The rain may fall, come on and Set Me Free.” Heel puik harmonicaspel met mooie uithalen. Top!
Lone Wolf, met Jason Ricci op harmonica en begeleiding van The Bad Kind, bestaande uit Brent Johnson op gitaar, Bill Blok op bass en Ricky Shelter op drums. Het zou maar zo kunnen dat dit trio ook de begeleiding vormt bij de andere nummers op dit album? Het zingen van Hubert is niet goed gemixt, is te hard waardoor het af en toe gaat “kraken”. Wel een echte blues maar ik vind het geen hoogtepunt deze Lone Wolf.
Het volgende nummer is The Ocean van Led Zeppelin, in deze uitvoering van Hubert Dorigatti en begeleiding op de harmonica van Greg Zlap. “Staying in the sunshine, laughing in the rain, heaven on the moonshine”, dat alles en nog meer valt er te beleven in The Ocean. Ergens, heel ver weg kun je nog wel iets van Led Zeppelin herkennen, niet dat direct nodig is want dit nummer staat op zichzelf, totdat er iemand op een piano begint te hameren als intermezzo, waarna de bespiegelingen aan The Ocean hervat worden. Goed gitaarwerk!
Een heel mooi en melodieus gitaarbegin aan Long Way Back Home. Ook heel anders en mooi gezongen door Hubert. “I cry without tears”, een hele subtiele harmonica van Christian Deimbacher, een beetje zoals Once Upon A Time In The West maar véél helderder, “it leaves me in shadows cold to the bone, on my Long Way Back Home.” Heel, heel mooi! Top! Een verhaal als een film!
Nee, natuurlijk is dit niet Leo Kottke. Dit is gewoon het lekkere, swingende gitaarspel van Hubert Dorigatti, begeleid door brush drums en Fabrizio Poggi op harmonica in Boogie Mama! En er doet ook nog een boogie piano mee! Lekker basic blues-nummer! Heel fijn!
Een onvervalste “plantage”-blues Mountain Life, nogmaals begeleid door Fabrizio Poggi op harmonica. Mooi akoestisch gitaarwerk door Hubert! Erg goed! Ook weer sterk harmonicawerk, bijna fluitend door Fabrizio!!! Een lekker lang nummer van 5½ minuut. En de drums slagen er onophoudelijk in het gevoel van “op een plantage” realistisch over te brengen!
Het laatste nummer alweer. Alles wat goed is lijkt sneller voorbij te gaan. Cianore, zonder harmonica-begeleiding dit keer. Zoekt en gij zult vinden. Zo snel geef ik niet op:
Vrouwelijke vocals… dat zijn twee dames onder de naam Bayou Side en het nummer Cianore gaat over hun Heimat en wordt gezongen in het Lombardisch, een Gallo-Romaanse taal. En deze info móet kloppen want de geboorteplaats van Hubert, Brüneck, ligt in Lombardije! Ja, ja.
Afgezien van het ontbreken van de volledige credits is dit een heel fijn album. Een mooie warme stem en prima gitaarwerk van Hubert en een hele mooie afwisselende harmonicaspelers en juist omdat het zoveel verschillende harmonicaspelers zijn krijgt het album een mooi gevarieerd palet van wat er allemaal kan met dat kleine instrumentje!
Hoogtepunten zijn voor mij Cold Cold Heart, Set Me Free, Long Way Back Home en Boogie Mama! Minpuntje Lone Wolf.
01. Cold Cold Heart
02. Poor Boy
03. Set Me Free
04. Lone Wolf
05. The Ocean
06. Long Way Back Home
07. Boogie Mama
08. Mountain Life
09. Cianore
Website: https://www.mountainblues.it/