Review: Randy Lee Riviere – Farmhand Blues
Randy Lee Riviere – Farmhand Blues
Format: CD / Digital / Label: Wilderness Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Voor mij ligt het vierde album van Randy Lee Riviere ‘Farmhand Blues’. Een album met een flinke bijdrage van Tom Hambridge, zowel in het co-schrijven van meerdere nummers met Randy Lee als ook de muzikale ondersteuning op drums, percussion en background vocals.
De volledige bezetting ziet er als volgt uit:
– Randy Lee Riviere – vocals en guitar
– Doug Lancio – guitar
– Bob Britt – guitar
– Michael Saint-Leon – guitar en harmonica
– Mike Rojas – keyboards
– Robert Kearns – bass
– Tom Hambridge – drums, percussion en background vocals.
Het album is opgenomen en verder afgewerkt in Nashville, Tennessee en is nét uit op Wilderness Records, als deze recensie op Bluestownmusic.nl staat.
Na zijn eerdere albums ‘Wyoming’ uit 2019, ‘Blues Sky’ uit 2021 en ‘Concrete Blues’ uit 2024, heb ik een aardig idee van wat we nu zo ongeveer kunnen verwachten van dit nieuwe album van Randy Lee Riviere. Een ding weet ik nu al zeker: Met ‘Farmhand Blues’ krijgen we een lekker vol album met 15 nummers!
Een “serieuze” waarschuwing vooraf: In the USA krijgt dit album geen clearance van de FCC, de Federal Communications Commission, ik zou bijna zeggen zoiets als de
Bond tegen het Vloeken, want er staan “ongepaste” woorden in de teksten op dit album, jáaa…! En wat zijn die woorden dan? – piss jar, shitty en bastard. Nou, nou, ’t is toch wat met die hypocriete Amerikanen. Wel “grab them by their pussy” en dan dit soort beeldende woorden die een tekst “verduidelijken”, niet!
Music!
In de bio beschreven als een tempo “fun” blues rocker that should get folks off their butts and onto the dance floor! En inderdaad, de sfeer komt er gelijk in. Stevig aangezet met stampende drums, scheurende gitaren en de zware, ruige stem van Randy Lee. Ook uit de bio: It’s about this mountain man that comes out of the woods, into Downtown, with a stack of songs and goes Downtown “where the music sounds so fine and I can show off some of mine”. Een rechtvaardiging dus om dit album uit te brengen. Niets aan toe te voegen. Lekkere ruige bluesrock!
En dan Big On A Bender. Met een herhalende did you “Ever” gevolgd door een vraag en of jou dus ook ooit zoiets is overkomen? Lekker stampend ritme. En ik, als nuchtere kaaskop vind de vraag “Ever need a piss jar handcuffed in the backseat of a police car” best grappig, eigenlijk heel gewoon want je zult er maar zó bij zitten terwijl je hartstikke nodig moet. Je kunt het toch moeilijk laten lopen? Krijg je d’r nóg een aanklacht bij! Zó voorstelbaar! Alleen al hierom uit solidariteit met Randy Lee: Top!
De titelsong Farmhand Blues, een onvervalste, stevige gitaarblues. Lekkere soli waarin je lekker mée kunt gaan. Een traditioneel “farmer”-verhaal en op een bluesalbum leidt dat als vanzelf tot een hele fijne Farmhand Blues. Kort maar krachtig. Een hele overgang naar een rustiger en bijna sprookjesachtig Bird Watchin’ . Randy Lee ziet ze tijdens z’n Bird Watchin’ in allerlei kleuren, red and blue, orange en white too. Tingeltangeltjes zoals een mobile in de boom, hoewel dat de vogels juist verjaagt, dus zullen de tingeltangeltjes in dit nummer anders bedoeld zijn. Vreemde eend (..) in de bijt dit nummer… maar dat komt waarschijnlijk omdat een eend toch een beetje een “andere” vogel is…
Alabama! Ik vond de stem van Randy Lee al overeenkomsten vertonen met de stem van Neil Young. Nou, de muziek klinkt als Crazy Horse. Lekker massaal zagende gitaren en dof stampende drums. Maar afgezien van de titel Alabama zijn er verder geen overeenkomsten met het nummer van Neil Young. Dit is gewoon een dikke, vette, rechttoe rechtaan gitaarblues, korte soli, een beetje background vocals en stampen maar!
Een countryrockerig begin aan Linden Lane met een verhaaltje over o.a. opa en oma op Linden Farm. Hele fijne gitaar! Opa en oma gaven je een gevoel thuis te zijn, zij zorgden voor alles. Mooie countryrock, met zorg gezongen. Linden Lane. Lekker langzaam wegstervend. Een ontmoeting ’s avonds met een “mystery lady” vormt de basis voor het verhaal in dit nummer Moonlight. Lekker vlot gitaartje dat aan het eind van een couplet steeds lekker op de voorgrond treedt. Moonlight dus, met een groot instrumentaal aandeel en dat klinkt meer dan aangenaam!
Cynical, een titel die bij voorbaat goed past bij de manier van zingen van Randy Lee. De bio noemt dit nummer een “acid rocker” en daar kan ik me wel in vinden… Met een iets rustiger drums, “kabbelt” het nummer lekker verder, af en toe vergezeld door geluiden in een echo… Fijne gitaarsolo aan het eind die er moeilijk genoeg van kan krijgen! Net als ik! Een piano, keyboards, mooie drums als aanloop naar If I Were King. Een advies voor Randy Lee: Stop met wensen. Straks komt de wens uit en heb je geen “eigen” leven meer! Niet doen dus! Blijf gewoon Randy Lee Riviere en blijf gewoon lekkere gitaarblues-albums maken! Lekkere vette slide, waarna de piano een melodieus einde breit aan If I Were King met toch nog even aan het eind een korte slide!
Een akoestische gitaar opent Mother Lee, een beschouwelijk nummer dat overgaat in heftiger zang en dito begeleiding, waarin Randy Lee herhalend vraagt: “Don’t you know…?” Een mooi nummer waarin menig “heilig huisje” voorbij komt om vakkundig te worden afgebroken! “Don’t you know?, Can’t you see? Mother Lee?”. Heerlijke blues! Prachtige, langzame en gevarieerde solo. Mijn favoriet! Top! Klein drumsolootje als slot. Mooi.
De dag in december 1980 dat John Lennon vermoord werd heeft Randy Lee gemotiveerd om dit nummer December 1980 te schrijven. Meer in de zin van ”Weet je nog wat je deed op die dag?” Lekkere blues met een stevig de maat houdende drums terwijl de gitaar zich af en toe op de voorgrond speelt vanuit een begeleidende rol. Mooi bedacht. Het langste nummer op dit album met bijna 6 minuten, dus ja, het meandert aangenaam door. Goed nummer! Een beetje Canned Heat-afsluiting van het nummer, die konden dat ook zo lekker pompend!
Een blues-album zonder liefdesverdriet dat kan niet! You Ain’t No Loving Woman waarin Randy Lee alles opsomt waaruit blijkt dat ze Ain’t No Loving Woman is en hij nu zoveel verdriet heeft. Mooi. Mooi gezongen ook met een rustige, “verdrietige” begeleiding. Omdat het gevaar dreigt in te dommelen na het vorige nummer, pakt Randy Lee de vertrouwde draad weer op in Pecos. Een verhaal over zijn paard Pecos, hoewel dit paard dus een bastard is – komt dat woord gelijk in een “beter” daglicht te staan. Liefdevol gezongen ondanks het af en toe dwarse gedrag van Pecos. Ook mooi gelardeerd met korte gitaarsoli!
En als dan het leven eens tegen zit en je On My Way On Down bent, de duivel je op de hielen zit, het één grote bak ellende is, we luisteren tenslotte naar een bluesalbum, scheuren en jammeren de gitaren dat het een lieve lust is! En dat perfecte geluid voor onze oortjes wordt niet minder, nee, het wordt steeds beter! Ook al betekent het dat we Randy Lee achterlaten On My Way On Down. Hij is gelukkig niet alleen.
Absoluut heerlijke blues in Dovetail Joints, waarin onze mountain man de waarde beschrijft van het ouderwetse, harde werk en “de gewone” man, waar je op kon bouwen. Ook “4th of July” komt voorbij. Een waardig slotnummer van dit fijne album ‘Farmhand Blues’ van Randy Lee Riviere.
Een stevig album, veel gitaren, een koffiebruine stem van Randy Lee, soms heel zwaar aangezet, had niet overal zo gehoeven, maar, heel saai weer: Een kwestie van smaak. De liefhebbers van gitaarrock en gitaarblues worden verwend met dit album. Goed vormgegeven nummers met inderdaad hele fijne gitaarklanken én soli!!!
Een passende fotografie op alle kanten van de hoes. Ook mooi.
Mijn favoriet: Mother Lee.
Tracks:
01. Downtown
02. Big On A Bender
03. Farmhand Blues
04. Bird Watchin’
05. Alabama
06. Linden Lane
07. Moonlight
08. Cynical
09. If I Were King
10. Mother Lee
11. December 1980
12. You Ain’t No Loving Woman
13. Pecos
14. On My Way Down
15. Dovetail Joint
Website: https://www.randyleeriviere.com/