Review: Bad Temper Joe – The Acoustic Blues Guitar Revue
Bad Temper Joe – The Acoustic Blues Guitar Revue
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Timezone Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Een afgezaagd zinnetje: Er zit maar 24 uur in een dag. Helaas maar waar. Het zal velen van ons vaak overkomen dat ze op enig moment aan het eind van de dag, wanneer het tijd is om de noodzakelijke nachtrust toe te laten, waardoor we bij het opstaan, beseffen dat het goed was, we weer frisse, nieuwe energie hebben om er weer een mooie dag van te maken.
Bijvoorbeeld door weer een recensie te gaan schrijven voor Bluestownmusic.nl. En ja, omdat er maar 24 uur in een dag zitten, kom je niet overal aan toe, blijft er soms iets liggen, wat nooit de bedoeling is, maar het schrijven van een recensie bestaat allereerst uit het verzamelen van info, wie wat waar, enz. Dan luisteren, notities maken, wie horen we allemaal, hoe klinkt dat, hoe bevalt mij dat, ook in het licht van eerder werk. Dan toewerken naar een conclusie en de losse notities omwerken naar een goed verhaal. En dat kost tijd. Soms veel tijd als er veel uit te zoeken is en/of als er veel over een album te vertellen is.
En zo kan het zijn dat albums wel eens langer dan de bedoeling is op hun beoordeling moeten wachten, zoals het album van Bad Temper Joe – ‘The Acoustic Blues Guitar Revue’. Bad Temper Joe, die deze maand uitgebreid rond toert bij onze oosterburen, helaas (nog) niet in ons land maar wel in een aantal plaatsen vrij kort over de grens, dus mocht je willen…
Bad Temper Joe, een Duitser uit de omgeving van Bielefeld, speelt eigenlijk solo op dit album, slechts bijgestaan op een paar nummers (4, 5 en 8) op harmonica door Marcel Rahe. En natuurlijk zingt Joe ook. Zoals van de titel ‘The Acoustic Blues Guitar Revue’ te verwachten is, moet je dit album zien als een soort overzicht van alles wat er in het verleden verschenen is aan muziek waarin de bluesgitaar de hoofdrol speelt. In die zin kan ik me op voorhand heel goed voorstellen dat er een logisch vervolg op dit album komt, een Volume 2 en meer…? Op dit album dus eerst een verzameling van “traditional” blues, uitgebracht zo vanaf 1920 (dus meer dan 100 jaar geleden!) tot zo ongeveer de 60’s van de vorige eeuw. Onontkombaar dat we daarbij werk tegen komen van Elizabeth Cotton, R.L. Burnside en stijlgenoten. Naast veel verschillende gitaren speelt Joe op dit album ook op een Weissenborn lap steel guitar, een soort gitaar waar ik in andere recensies al lovend over mocht schrijven.
Dit album is in één keer opgenomen en geproduceerd zonder overdubs. Hij maakt nieuwe versies van al heel oude nummers zonder “de geest” van die nummers geweld aan te doen.
Het album ‘The Acoustic Blues Guitar Revue’ van Bad Temper Joe is al in augustus 2025 (nogmaals sorry) verschenen op Timezone Records.
Laten we maar gauw beginnen. Joe heeft lang genoeg op “zijn” recensie moeten wachten. Down The Dirt Road Blues waarin Joe met zijn schavende stem op pad gaat op zoek naar “that something” terwijl hij onverstoorbaar doortokkelt op z’n gitaar. Lekker nummer om dit album mee te
beginnen, dit nummer van Charley Patton. Het gitaarspel wordt gaandeweg heftiger, emotioneler zou ik willen zeggen. Heel, heel, mooi! Poor Black Mattie, van Robert Lee Burnside, gaat, hoe kan het anders over Mattie, gespeeld op de Weissenborn, en die Mattie, ach, het is niet anders. Joe heeft geen passende kleding, geen verwarmde slaapkamer, dus, hoe gezellig kan het worden? En dan wil ie ook naar Memphis, naar de World Fair, dat kost toch ook geld? Maar ja, daar is de vrouw die hij wil zien…!
Van Elizabeth Cotton haar grootste hit Freight Train, met de intro van de gitaar zie je als vanzelf Elizabeth zitten met haar gitaar, in dit geval begint echter Joe te zingen en dat heeft nota bene een vrolijke klank. Ik denk dat Elizabeth Cotton heel tevreden zou zijn over deze uitvoering van Joe. Erg zorgvuldig, bijna liefdevol, met respect voor Elizabeth gezongen en fijn gespeeld door Joe! Een populaire klassieker Baby, What You Want Me To Do. Ik denk door al honderden, zo niet inmiddels duizenden artiesten op de plaat gezet. En terecht. De melodie van Baby, What You Want Me To Do, vormt als het ware dé basislijn voor menige bluessong. Lekker ruig gezongen door Joe!
Eén van mijn favorieten all over, in talloze verschillende (!) uitvoeringen beschikbaar: Spoonful. Uitschieters van John Mayall en Ten Years After op het Texas International Pop Festival in 1969. En met het alleen noemen van deze twee doe ik heel veel artiesten tekort. Ik denk eerlijk gezegd dat het niet eens mogelijk is van dit nummer een slechte uitvoering te maken. In ieder geval is Bad Temper Joe er hier in geslaagd en overtuigende versie neer te zetten, lekker drukkend gezongen met aan het eind een mooie uithaal. Op dit nummer horen we ook de harmonica van Marcel Rahe die het nummer er compleet mee maakt dit nummer van Willie Dixon. Mooi.
“Glory, glory, hallelujah”, oftewel Since I’ve Laid My Burden Down van John Hurt. Dit is me toch een fijn nummer! Wat een gitaarspel. Kristalhelder en snel. Mijn favoriete nummer op dit album. Helemaal goed! Ook zo’n nummer dat we regelmatig tegen komen, bij mij vooral bekend van Delaney & Bonnie met Duane Allman op gitaar, is natuurlijk Come On In My Kitchen van Robert Johnson. De uitvoering die ik bedoel staat o.a. op Duane Allman’s ‘Anthology, volume 2’. Een heerlijk lang nummer van bijna 8 minuten waarin Joe ruim de tijd neemt om ons uit te nodigen to Come On In My Kitchen en hij, als we eenmaal binnen zijn, ons allerlei huis-, tuin- en keuken-verhaaltjes vertelt, waarbij hij natuurlijk niet vergeet ons te ver- wennen met zijn subtiele en sublieme akoestische gitaarspel. Zowaar roept het echo’s op aan Duane Allman. Ik denk dat ik geen groter compliment kan geven aan een gitarist… Een lang nummer als dit geeft Joe de mogelijkheid in een tussenstuk lekker te improviseren en dan terug te keren naar het thema. Da’s het mooie aan de blues, dat altijd terug te keren naar het thema! Hij eindigt rustig en benadrukt dat mocht je nog niet binnen zijn “you better Come On In My Kitchen because it’s going to rain!” Ik zou het dus maar doen, kun je gelijk het volgende nummer horen!
En dat nummer is van Johnny Cash Big River, een lekker vlot nummer over een toevallige ontmoeting met de Big River die een Big River is geworden door alle tranen die heeft gelaten om “haar” en wiens oproep hij volgt omdat zij haar weg vervolgd langs die Big River en hij haar daar ergens denkt te vinden, maar waar hij ook komt, bij elke plaats is ze nét vertrokken! Moedeloos wordt hij er van. Hopeloos. “I’m gonna sit right down until I die”. Da’s nou zielig.
Van Leadbetter krijgen we Goodnight Irene, wie kent het niet, dit nummer? Niet elke uitvoering die we van dit nummer tegen komen is even sprankelend. Niet zelden is het toch iets zeurderigs, maar na een rustige gitaar-intro van Joe hebben we hoge verwachtingen. Joe stuurt Irene naar huis met de woorden Goodnight, Irene en
bezweert haar dat “he will see her in his dreams”, da’s toch een fijne gedachte. Een afscheid doet pijn maar kan ook iets moois in zich hebben. Hoe vaak is het niet zo dat je dierbaren niet vaak ontmoet, dat dat helemaal niet zo erg is, want het goede gevoel daarover zit van binnen, ik denk nog wel waardevoller!
Ruim 8 minuten voor een eigen nummer van Bad Temper Joe in If Tears Were Diamonds! Een gevarieerde lange gitaar-intro, die doorloopt in een melodieus begin van If Tears Were Diamonds. De strekking van het verhaal is natuurlijk op voorhand duidelijk, zoals met de meeste bluessongs, dus geen verrassing en dat maakt het alleen maar makkelijker je te richten op de muziek. Een leuke woordspeling dat hij voor “haar” een symfonie wil schrijven “the day before tomorrow”. Een redelijk kaal nummer dat het moet hebben van het sobere gitaarspel en de donker- bruine stemgeluid, dat steeds luider wordt, van Bad Temper Joe. Aan het eind bespeelt hij zijn Weissenborn alsof het percussie is. Mooi riedeltje aan het eind als afsluiter van het laatste nummer op dit album!
En dan… de conclusie.
Nou, die Bad Temper Joe kan me wat met z’n “bad temper”. Als hij überhaupt maar met iets van een slecht humeur aan dit album begonnen zou zijn, dan rolt er niet zo’n mooi gefühlvolles album uit. Niet zo maar een partijtje gitaar spelen, nee, écht onderscheidend qua kwaliteit, prachtige stem waaruit de nodige levenservaring doorklinkt. Mooie selectie van nummers die een mooie samenvatting geven van een periode van “onze” muziek uit vervlogen tijden, die ook respectvol gebracht worden naar de oorspronkelijke artiesten toe.
Nee, van mij mag deze sympathieke Duitser direct z’n naam ver- anderen in Happy Temper Joe! Als je zo’n zorgvuldige selectie kunt maken zou ik zeggen: Kom maar op met The Acoustic Blues Guitar Revue, volume 2! Een heel fijn album van een fijne artiest, een uitstekende gitarist met op enkele nummers een perfect passende harmonica-begeleiding! Top!!!
Tenslotte ben ik heel blij nu deze recensie te hebben geschreven. Joe en ook wij allemaal hebben er “even” op moeten wachten het was het wachten meer dan waard!!!
Tracks:
01. Down The Dirt Road Blues
02. Poor Black Mattie
03. Freight Train
04. Baby, What You Want Me To Do
05. Spoonful
06. Since, I’ve Laid My Burden Down
07. Come On In My Kitchen
08. Big River
09. Goodnight, Irene
10. If Tears Were Diamonds
Website: https://www.badtemperjoe.com/