Review: Rosie Flores & The Talismen – Impossible Frontiers
Rosie Flores & The Talismen – Impossible Frontiers
Format: Vinyl LP – Digital / Label: Mule Kick Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Er is al een single uit, Lines, van het nieuwe album van Rosie Flores & The Talismen – Impossible Frontiers! En omdat het inmiddels oktober (2025) is, is het album ook al uit. Een zeer productieve dame van ruim 75 jaren jong! Maar Harry (Radstake) en ik zeggen vaak tegen elkaar hoeveel energie je krijgt van (goede) muziek! Wij zijn daar allebei levende bewijzen van!
Haar repertoire wordt omschreven als rockabilly en country music. De bio vermeldt dat mensen die fan zijn van Wanda Jackson, Tom Petty en Lucinda Williams, dit album heel zeker ook goed te pruimen zullen vinden. De bio vertelt helaas niets over de bandleden die meedoen op dit album dus beperk ik mij in de beschrijving van de nummers tot wat ik te horen krijg. Wat wel bekend is, is dat album is uitgebracht op Mule Kick Records.
Inmiddels hebben Rosie Flores & the Talismen ook al opgetreden als headliner op het AmericanaFest!
Niet langer getreuzeld. Geen woorden maar daden.
Beste Rosie, laat maar eens horen wat je voor moois hebt gebrouwen. De al uitgebrachte single van dit album Lines is er ook gelijk het openingsnummer van en inderdaad, heerlijke Americana, gitaar en Rosie, gevolgd door pedal steel en background harmonies vertellen het verhaal waarin Rosie je uitdaagt om “between the lines” te lezen en als je dat zou doen, “you wouldn’t be so blind”. Er komt een mooie tweede stem bij, weer de background harmonies, gitaartje en alle kleuren “Lines” beschrijvend, weer hele mooie hoge background vocals, een break door een fijne gitaar, lekker drumritme en een vocale afsluiting van dit meer dan prettig in het gehoor liggende nummer waarbij je sterk de neiging hebt om mee te gaan zingen!
Ik voel me zeker niet aangesproken door Just Another Fool, een langzamere blues waarin “hij” mocht blijven, zij alles voor hem over had gehad maar dat hij er toch van tussen gaat en dat de vrouw die dit alles nu mist Just Another Fool is. Heerlijk, scherp gitaarstuk! Amper te horen dat hier een vrouw van 75 jaar zingt. Weer een bewijs dat de oude rotten het nog steeds hartstikke goed doen. Verder in de nummer “that the woman who’s singing this song, is Just Another Fool.
Het is net alsof Lynn Anderson begint aan Rose Garden, nee ook niet de Everly Brothers, zelfs niet Connie Francis, nee het is “onze eigen” Rosie Flores die So Sad zingt, een onvervalste smartlap! Oh jongens, So Sad “to watch good love go bad” Huilie, huilie… compleet met bijbehorende “uithalen” als je begrijpt wat ik bedoel. En dat “hoopvol” verder in Who’s Lookin’ For Me, alleen het deuntje is opgewekter, een toepasselijke pedal steel maakt het een stuk draaglijker, ze vraagt zich af Who’s Lookin’ For Me, met een gekunstelde en hulpvragende stem gezongen, compleet met “Yieee”. Meer zoals een geraffineerde jongedame een pot jam moet open maken en dan in de ruimte slingert “Wie is er sterrek?” in de wetenschap dat er zich altijd wel een macho meldt met de woorden “Ach, meisje, zal ik je dan even hellepen…” Niet gelijk de teksten waar ik enthousiast van wordt…
I Got A Right To Cry. Hoe vaak heb je dat niet in het leven, dat je denkt dat je álles gehad hebt en dat het toch nóg erger kan. Nou, veel plezier bij dit nummer. Een rommelig nummer, een jengelende piano, een hoog tempo waarin het lijkt of alle aanwezigen moeite hebben het bij te houden. Aan het eind komt er dan nog een klein piano-pingeltje, zo van: dat hoort er ook nog bij. Ik ben in de war! Hoe krijg ik het gerijmd, na Lines en Just Another Fool, twee hele mooie nummers waar ik welgemeend heel lovend over ben en dán de vier daarop volgende nummers, en het ergste: Wat nu komt is nog veel erger, dat houd je niet voor mogelijk: Dracula’s Haunt, compleet met spooky geluidjes zoals je ze ook hoort bij het Spookhol op de kermis. Ondanks dat het begin veel weg heeft van The The met The Armageddon Days Are Here (Again), (gelijk maar even gedraaid om weer bij de positieven te komen…) Kom jongens: Dracula? Kinderlijk gewoon.
En dan See You Again, dát wil ik horen, mooi gedragen gezongen met de wens to See You Again, heerlijke strijkers met een hoofdrol voor de cello. Top! Top, maar hoe moet ik dat rijmen met de vier nummers hiervoor? Waarom doet Rosie me dat aan? Maar goed, dit is dan ieder geval weer een heel stuk beter. Absoluut. Mooi! Natuurlijk ben ik nu bang voor de volgende titel: Honky Tonk Moon, het zal toch niet weer… Nou vooruit, met zo’n titel kan het niet anders maar het is een vrolijk nummer, lekkere begeleiding waarin Rosie enthousiast is over de Honky Tonk Moon in a western sky. En dan vergeef ik haar de hier en daar “nodige” “Yippy-a-ye” en “Oeps”.
Bij Bandera Highway heb ik meer vertrouwen want highway-nummers zijn aan mij meestal wel besteed. Even luisteren of dat klopt. Een rustig beginnend tokkeltje, zingt Rosie dat ze geboren is in San Antonio, Texas en daar is niets aan gelogen, de rest van de band komt er bij als ze besluit om terug te gaan naar San Antonio, om geliefde herinneringen op te halen en inderdaad, veel van wat ze ziet is een déjà vu en zo hoort het ook. Childhood memories. Ze weet het zeker “I’ll be back again” en die weg er naar toe loopt dan over de Bandera Highway. (Bandera is een stad in Texas die zichzelf de “Cowboyhoofdstad van de wereld” noemt en Bandera (Spaans voor vlag of vaandel) maakte vroeger deel uit van de Great Western Cattle Trail.) – Zo, weten we dat ook weer.
De binding met San Antonio is dus niet vreemd want het volgende en laatste nummer op dit album heet I’ll Be Your San Antone. Een onvervalst country-begin en het laat Rosie koud dat er een willekeurig welk ander lied gedraaid wordt, voor haar komt alles samen in I’ll Be Your San Antone.
En dan is het aan mij om een eindoordeel te vellen over ‘Impossible Frontiers’ van Rosie Flores & the Talismen. Nou, dat is niet makkelijk. Je hebt wel eens vaker dat de samenstelling van een album nou niet direct evenwichtig, uitgebalanceerd is uitgewerkt, maar Rosie zet mij voor het blok, dit zijn voor mij met recht ‘Impossible Frontiers’.
Rosie maakt al heel lang muziek en haar fans zijn waarschijnlijk terecht heel blij met dit nieuwe album, maar ik als neutrale luisteraar wordt op het verkeerde been gezet met een titel als ‘Impossible Frontiers’. Heeft Rosie die onmogelijke grenzen opgezocht met deze totaal van elkaar verschillende nummers of heeft ze daar juist de Impossible Frontiers mee willen aangeven waarvoor ze zich geplaatst zag. Ik probeer altijd alle muziek die ik recenseer te begrijpen, er “in” te kruipen, me te verdiepen in de artiest of band, maar… “Draula”… dat vind ik toch wel een brug te ver.
Op dit album staan écht, heel serieus, hele mooie nummers! Maar de combinatie met “die andere” nummers slaat als een tang op een varken en geloof me, vanuit een “vorig leven” heb ik heel veel sympathie voor het varken. Een dubbel gevoel blijft over en ik kan het oordeel over dit album alleen aan jullie over laten. Fans tevreden, anderen: smaken verschillen.
De Rijdende Rechter zou zeggen: Dat is mijn oordeel en daar moet u het mee doen.
Tracklist:
01. Lines
02. Just Another Fool
03. So Sad
04. Who’s Lookin’ For Me
05. I Got A right To Cry
06. Dracula’s Haunt
07. See You Again
08. Honky Tonk Moon
09. Bandera Highway
10. I’ll Be Your San Antone
Website: https://rosieflores.com/