Review: Mary Stokes Band – Hometown Blues
Mary Stokes Band – Hometown Blues
Format: CD – Digital / Independent
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Een verzameling van maar liefst 22 akoestische bluessongs op dit album van de Mary Stokes Band. Oorspronkelijk verscheen dit album al in 2002 in een oplage van slechts 300 stuks die al snel, kort nadat het album uitkwam, op een festival in Cork uitverkocht raakten. Plannen om een nieuwe oplage te produceren raakten in de vergetelheid maar de vraag naar het album bleef. Andere opnames werden op verschillende albums uitgebracht maar uiteindelijk vond men het tijd worden het, veel gevraagde, album opnieuw uit te brengen, geheel digitaal geremasterd , met een afwijkende tracklistvolgorde én 2 bonustracks. Een bonte verzameling van bekende, vaak ook Ierse artiesten levert een bijdrage aan dit album.
Omdat het met 22 nummers te ver gaat om de medewerking per nummer te vermelden, geef ik een overzicht zoals ook voorop de hoes vermeld is, in order op appearance:
Lluis Figueras, Peter McGowan, Paul Kelly, Graham Hynes, Ciaran Brougham, Al Cowan, Liam O’Maonlai, Niall O’Callaghan, Eoin Dubh, Mary Coughlan, Frankie Lane, Brian Palm (partner van Stokes), Dermot Stokes, Sam Cloud, Bill Whelan, Sarah Michelle, Bree Harris, Zamo Riffman, Jay Oglesby en Queen Bees.
Zo, dan kan iedereen zijn of haar geliefde artiest(en) er uit plukken. Laten we daarom maar gauw beginnen aan deze mooie, gevarieerde plaat.
Het eerste nummer Jack O’Diamonds is een traditional in een arrangement van Mary Stokes. Het nummer is zó bekend dat ik er niets aan toe te voegen heb. Lekker
“mmmmm-en” als backing vocals. Van Reverend Gary Davis is Death Don’t Have No Mercy. Voor alles wat er rondom ons heen gebeurt is er één ding zeker: Eens gaan we allemaal dood. Rechtvaardigheid pur sang omdat het zo ongeveer het enige op dit aardbolletje is waarin we allemaal écht gelijk zijn. Mooi gezongen, met de machtige stem van Stokes, interlude met fiddle en… natuurlijk hoopt ze dat de man met de zeis nog even weg blijft.
Verwarrend het volgende nummer, op de hoes staat How Can I Leave? en dat zou dan een nummer van J.B. Lenoir moeten zijn, maar Mary zingt toch écht Leave This Place!, veel percussie, stevig nummer. Geen moment dat ze zich afvraagt How Can I Leave?, nee, in tegendeel, ze pakt haar bags en leaves this place…! When You Are Old van W.B. Yeats is een bluesklassieker, ik vind het een beetje zeurderig en hoewel Mary zelf nog niet stokoud is brengt zo’n titel je natuurlijk niet in een opgewekte stemming. Busje komt zo, busje komt zo: Catch A Greyhound en dat is wat Mary doet om bij haar geliefde te komen, ze reist van town to town en heeft voor hem als een soort Sinterklaas veel cadeautjes bij zich… Craving Man Blues, doet sterk denken aan Maria Muldaur, dit nummer van Lilian Glinn en Sonny Boy Williamson. Lekkere pedal steel slide. Ze dacht zonder te kunnen maar ook zij needs… a man.
Harmonica-intro en honky tonk-piano in Mighty Long Time van Sonny Boy Williamson, een slow blues waarin het veel te lang geleden is dat ze haar “man” gezien heeft, ze doet geen oog dicht, eet niet meer. Ach, arme Mary. Avenue Breakdown van Jon Bledsoe is een traditionele blues, beetje boogie, veel harmonica, lekker vlot, met
handclaps en ondanks dat alles toch steeds wheepin’. In Mean Mistreater wordt een toxische relatie uitgebeeldwaarin Mary wel eventjes bevestigt dat ze zelf niet anders
zou doen als ze in de gelegenheid zou zijn. Kortom, louter vrolijkheid zo’n nummer (..). Helder gezongen. In het volgende nummer is het That’s Alright en zo zie je maar weer dat alles altijd goed komt. Dat is een natuurwet. Veel harmonica, dragende piano en drums. Lekker swingend nummer.
Weer een slow blues in Where Is My Friend? Ja, ja, waar zijn je vrienden als je ze nodig hebt, oftewel, in tijden van nood leer je je echte vrienden kennen en dat zijn er een
stuk minder dan gedacht. Dit nummer is live opgenomen in de Hot Pres HQ Hall of Fame in Dublin. Bad News (For The Nation), gebaseerd op een niet afgemaakt nummer van Phil Lynott. Waarom? Waarom slecht nieuws? Omdat hij gelogen heeft tegen haar en daarom, totaal van slag, op zoek naar een nieuwe zin in het leven. Toe maar. Veel huilende muziek, goed verzorgd gitaarwerk en het langste nummer op dit album met 6:17. Daarom maar gelijk het kortste nummer van het album er achteraan, net 2 minuten wordt besteed aan Moonshine, een vrolijk, opbeurend nummer met harmonica en gitaar in dit nummer van Ernest Lawlers. Jazzy! Strekking van het verhaal: Ze wil de stad uit zijn before the sun gets down. Na zoveel vrolijkheid is het weer tijd voor een slow blues. Jankende harmonica met gitaar als intro waarin Mary zingt dat ze niet langer zijn Drivin’ Dog wil zijn. Hoewel ze een Chevrolet en een Cadillac bezit, een shotgun heeft en dus de waarschuwing voor “hem” luidt: “Don’t drive me too far!”, aan het eind nog dreigend aangeslagen door de piano.
Van Big Bill Broonzy komt Too Many Drivers voorbij waarin Mary aangeeft graag in zijn auto te willen rijden, ook al heeft hij “too many drivers at the wheel… Lekker vlot nummer. Weer een eigen nummer van Stokes Quit Doggin’ Me. Heeft ze iets met of tegen honden? Ik weet het niet. Als intro een blaffende harmonica en hoewel ze alles en iedereen zat is, blijft het wel een lekker vrolijk nummer, maar iedereen moet wel stoppen haar steeds te “doggen”. Een onmiskenbaar Son House-nummer: Grinnin’ In Your Face en of je het niet erg vindt dat everybody is grinnin’ in your face? Aan het eind van dit nummer ook weer de conclusie dat een echte vriend is hard to find.
One For Phil van Davy Spillane, moet waarschijnlijk zoiets als een ode zijn aan Phil Lynott. Helaas voor Mary kan ik er geen appelmoes van maken. Best leuk dat er ook een nummer van Billie Holiday op de plaat staat: Long Gone Blues. Eén van mijn favoriete vocalisten, Billie Holiday dus, een vrouw die ondanks haar ellendige leven geweldig kon zingen met haar uit duizenden herkenbare stem en met een perfecte timing zoals ook Frank Sinatra dat kon (vaak met de orkesten van Nelson Riddle en Billie May). Mooi, lang uitgewerkt nummer met ook een prominente rol voor de harmonica, zonder dat het stoort. Long Gone Blues, oftewel: wat er ook allemaal gebeurd is, het is long gone. Wel krachtig gezongen door Mary Stokes die toch wel een “aanwezige” stem heeft. Nog een live in de Hot Press HQ Hall of Fame in Dublin opgenomen nummer: Portland Town van Derroll Adams, een voor mij iets té doordringend nummer, zware orkestratie en de zang wordt een beetje schel.
Tot zover de nummers die ook op de oorspronkelijk plaat uit 2002 stonden. In deze nieuwe gedigitaliseerde uitgave wordt het wachten op het heruitbrengen van ‘Hometown Blues’ “beloond” met de toevoeging van twee bonustracks. De eerste I’m A Stranger Here van Brownie McGhee en Sonny Terry. Eén van de gastzangeressen meent in een tweede stem mee te moeten zingen. Niet echt synchroon en nog al schreeuwerig alsof beide zangeressen elkaar voortdurend willen overtreffen in wie het hardste kan zingen. Met de tweede bonustrack My Voodoo Doll, een compositie van Mary Stokes en haar partner Brian Palm, wordt dit album afgesloten. Dreigend gezongen met veel “ooh-ooh’s”. Voor mij hadden deze laatste 2 nummers niet toegevoegd hoeven te worden als “bonus”-tracks. Ze voegen niets toe. In tegendeel. Compleet afwijkend van de andere nummers, compleet andere sfeer in deze nummers dan de oorspronkelijke 20 nummers waarbij vooral het laatste nummer My Voodoo Doll na 2:42 resoluut wordt afgekapt.
Ja, wat vind ik er van? Het is veel, 22 nummers met heel veel harmonica en in die zin voor de fan/liefhebber “waar voor je geld”. Als ik me beperk tot de oorspronkelijke 20 nummers zoals die ook in 2002 op de plaat stonden, dan is het in grote lijnen een fijne plaat met de nodige klassiekers die iedereen kent. Fijne instrumenten die vakkundig bespeeld worden, passend bij de verschillende nummers, sterk aanwezig gezongen door Mary Stokes. Een heel leger aan meewerkende artiesten (en dat is vaak niet echt een garantie voor kwaliteit, ook al valt dat hier reuze mee).
Dit album is dan ook zeker geen miskoop waarbij vooral de fans die jarenlang hebben moeten wachten op de heruitgave van dit album ongetwijfeld heel blij mee zijn.
Dus, meer dan ruim voldoende tot goed.
Het album is exclusief verkrijgbaar bij Bandcamp.
Tracklist:
01. Jack O’Diamonds
02. Death Have No Mercy
03. Leave This Place
04. When You Are Old
05. Catch A Greyhound
06. Craving A Man’s Blues
07. Mighty Long Time
08. Avenue Breakdown
09. Mean Mistreater
10. That’s Alright
11. Where Is My friend?
12. Bad News (For The Nation)
13. Moonshine
14. Drivin’ Dog
15. Too Many Drivers
16. Quit Doggin’ Me
17. Grinnin’ In Your Face
18. One For Phil
19. Long Gone Blues
20. Portland Town
– Bonus Tracks:
21. I’m A Stranger Here
22. My Voodoo Doll.