Review: izo Fitzroy – A Good Woman
Izo Fitzroy – A Good Woman
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Jalapeno Records
Release: 2023
Tekst: Ella-Milou Quist
De Britse zangeres Izo Fitzroy is gezegend met een diepe, rauwe stem die bij uitstek geschikt is voor haar favoriete muziekstijlen soul, gospel, jazz en blues. Met zo’n stem is het niet gek dat ze vaak gevraagd wordt als gastzangeres. Zo was ze onder meer te horen op nummers van onze eigen Kraak & Smaak, Flevans, Smoove & Turrell en Dr Rubberfunk.
Na jarenlang gospelkoren te hebben geleid, in 2003 al de prijs voor beste nieuwkomer te hebben ontvangen van The Guardian, in 2012 deel uitmaakte van de Hiphopgroep The Yesmen en daarna als stemcoach werkte voor de cast van de musical Mathilda op West End, kwam ze pas in 2017 met haar debuutalbum ‘Skyline’. Drie jaar later volgde ‘How The Mighty Fall’ en nu is het tijd voor haar derde release ‘A Good Woman’.
Fitzroy verkent op ‘A Good Woman’ het leven als alleenstaande vrouw; strijdend tegen conventies, vechtend tegen depressies, worstelend met schaamte en het creëren van een meer belichaamde band met zichzelf.
Hoewel de noodzaak om dit album te maken daardoor pijnlijk duidelijk wordt en groter lijkt dan ooit, hoor je dat niet terug. De emotie en het gevoel die het zouden moeten opwekken komen niet goed uit de verf. Het gaat niet diep genoeg, de liedjes komen niet zo vanuit haar tenen zoals op haar voorgaande twee platen. Het blijft allemaal een beetje vlak. Dit heeft grotendeels te maken met de muziekstijl, die veel minder gericht is op soul, gospel en blues, maar des te meer op lounge jazz en pop. Terwijl de andere genres, naast haar stem, nou juist haar grootste kracht zijn. Het is teveel gericht op de massa, op het toegankelijk zijn voor een groter publiek. Het is te gladjes. De ‘Het moet er uit en wel nu!’- factor ontbreekt. Het is meer alsof ze dit album eruit geperst heeft zodat er steeds maar drie jaar tussen haar releases zit en niet langer. Had dan nog even gewacht, dan hadden de nummers misschien de diepgang gehad die ze verdienen en die op de andere twee albums zo duidelijk aanwezig is. Zelfs Fitzroy’s vocalen klinken minder vurig, minder rauw en minder puur en donker. Normaal sneed ze met die stem continu dwars door je ziel, nu maar heel sporadisch. Ik mis Izo haar persoonlijkheid in deze plaat. Dat wat haar, haar maakt. Het is nu meer een cd die je op een zondag opzet als prettig achtergrond geluid, maar niet om er echt voor te gaan zitten en ernaar te luisteren. Het is niet boeiend en pakkend genoeg.
De enige nummers die er wel uitspringen zijn Keep Your Light On Me en God Gets A Little Busy Sometimes. De eerste vanwege de aanstekelijke groovy ritmesectie en opzwepende gitaar, Hammond en blazers. Het is echt bij uitstek het soort soul-nummer dat je van Fitzroy gewend bent. Heerlijk! En de tweede is Fitzroy zoals je haar het liefste hoort; rauw, puur en gevoelig. Ze werkt toe naar een grote climax die beloond wordt met, naast haar indrukwekkende stem en pianospel, een gospelkoor en voltallige band. Het nummer ontstijgt de rest van de plaat. Dit is de urgentie die ik bedoel; de urgentie die je voelt, proeft en hoort in alles. Het is groots, bombastische, meeslepend en overweldigend. Precies dit had ik het liefst het hele album door willen ervaren. Maar misschien is ‘A Good Woman’ meer bedoeld als een moment van bezinning, even tot rust en zichzelf komen. Gezien de teksten is dat niet geheel ondenkbaar.
Toch had het van mij allemaal sprekender en sprankelender gemogen. Echte diversiteit en authenticiteit ontbreekt. Erg zonde, want de Britse singer-songwriter is juist heel uniek en authentiek.
Overigens is ‘A Good Woman’ verre van een slechte plaat. De productie, dit keer in handen van Oscar De Jong (Kraak & Smaak), is zoals je verwacht van een Fitzroy album: uitmuntend. Alles klopt en het staat werkelijk als een huis. Het is zelfs gelikt. Niets wordt aan het toeval overgelaten en ook de mix en mastering is uitstekend. Alle details zijn hoorbaar en ook de band en het gospelkoor spelen en zingen de sterren van de hemel. De liedjes zitten goed in elkaar en hebben allemaal heel sterkte composities en arrangementen. De nadruk had echter veel meer moeten liggen op die rauwe gouden strot van Fitzroy, haar tekstbeleving, emotie en natuurlijk daar waar ze het sterkst in is; de combinatie van soul, gospel en blues met dat vleugje jazz en eventueel een flintertje pop. De intrinsieke motivatie van Izo ontbreekt in mijn optiek. Ze evenaart daarom ‘Skyline’ en ‘How The Mighty Fall’ niet. Hopelijk gaat ze met haar vierde plaat weer terug naar haar onvervalste roots.
Tracks:
01. Hope Divine
02. Chasing Days
03. Keep Your Light On Me
04. Call Me Pilgrim
05. Somewhere Beyond The Wreckage
06. Scram
07. God Gets A Little Busy Sometimes
08. Released (Interlude)
09. A Good Woman
10. Sum Of Its Parts (Interlude)
11. Small Mercies
12. Give Me The High
13. Love And Affection
Website: http://www.izofitzroy.com/