Review: The Milk Men – Spin The Bottle
The Milk Men – Spin The Bottle
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Independent
Release: 2022
Tekst: Peter Marinus
In 1978 kocht ik het dubbelalbum ‘Hope & Anchor Front Row Festival’. Een live-album met hierop een aantal bekende new-wave/punkbands zoals the Stranglers en 999 maar ook een groot aantal, voor mij destijds, minder bekende bands. En het waren met name die laatste bands waar ik hevig van onder de indruk raakte. Bands als the Tyla Gang, Roogalator, the Pirates en the Solid Senders. Bands, die een flinke energieke klodder blues aan hun new wave hadden toegevoegd.
Aangespoord door dit album startte mijn zoektocht naar meer van dit soort muziek en ontdekte ik bands als Eddie & the Hot Rods, the Real Kids, the Heartbreakers, the Jolt en the Motors.
Het vierde album van de Britse band the Milk Men laat mijn hart “jubelelen” want hun muziek is doorspekt van het geluid van de bands die ik destijds zo lekker vond.
Gezien de bandbezetting is dat niet zo vreemd. Bassist Lloyd Green is de zoon van de legendarische Pirates gitarist Mick Green en drummer Mike Roberts maakte zelfs deel uit van die band! Jamie Smy is de zanger, die een heerlijke raspende stem heeft, die ergens tussen Roger Daltrey en Rod Stewart zit en gitarist en toetsenist Adam Norsworth levert de nodige felle riffs en bijtende soli af.
In het openingsnummer Driving It duiken er direct in het intro duidelijke the Who referenties op via de krachtige riffs. Het nummer gaat daarna over op een mix van felle rock (Pirates, The Jolt, Eddie & the Hot Rods) en powerpop a la the Real Kids. Een zeer energieke rocker met hard bijtend gitaarwerk.
In het ongepolijst, hoekig rockende Cheap Seats zit een funky Tyla Gang/Roogalator geluid. Go Go baby is energiek rockend, net zo lekker als de opener van dit album.
Daarna volgt een drietal nummer waarin de meer ingetogen kant van de band op een Rod Stewart/Faces-achtige wijze aan bod komt. Het semi-akoestische Adelaide, het intieme How Do You Think I Feel? en de slowblues Sing The Blues met prima warm gitaarwerk.
Gabba Gabba Hey is uiteraard een eerbetoon aan the Ramones maar echter niet in een punknummer maar in een mix van Johnny Thunders’ Heartberakers en the Faces, dus venijnig rauw pompend. Fabulous is een pop-rocker in de beste Radio Stars traditie. Highway Woman is een hard riffend nummer met Deep Purple invloeden, vermengd met de powerpop van the Motors.
Het ingetogen Bad Seed sluit het album af met heerlijk huilend bluesy gitaarwerk.
Ik ben zeer in mijn nopjes met dit album van the Milk Men. Door hen voel ik mijn weer jong…en dat is ook heel wat waard, toch?
Tracks:
01. Driving It
02. Cheap Seats
03. Go Go Baby
04. Adelaide
05. How Do You Think I Feel?
06. Sing The Blues
07. Gabba Gabba Hey
08. Fabulous
09. Highway Woman
10. Bad Seed
Line-up:
Jamie Smy – Vocals
Adam Norsworthy – Guitars, Piano, Backing Vocals, Percussion
Lloyd Green – Bass Guitar
Mike Roberts – Drums
ADDITIONAL MUSICIANS
James Welch – Hammond organ
Produced Adam Norsworthy & Wayne Proctor