Review: Various Artists – 1979 Revolt Into Style – 76 Year Defining Tracks
Various Artists: 1979 Revolt Into Style – 76 Year Defining Tracks
Format: CD / Label: Cherry Red Records
Release: 2022
Tekst: Peter Marinus
Het Cherry Red label gaat maar door met haar overzichten van de Britse pop en rockgeschiedenis. En dit keer staat het jaar 1979 centraal. Een jaar waarin de punkexplosie van 1977 was uitgeraasd en plaats maakte voor het zogeheten “new wave” geluid. Een zeer ruim begrip want in het “new wave” geluid kwam je stromingen tegen als mod, ska, power pop, post punk en electro wave.
Opvallend is het feit dat je een aantal bands tegenkomt, die in eerste instantie als punkband begonnen maar die allerlei andere, meer radiovriendelijke geluiden door hun muziek mengden. Ook een aantal artiesten, die in de 70’s met stromingen als progrock of folkrock bezig waren.
Zo hoor je Bill Nelson, de voormalige frontman van de progband Be Bop Deluxe met zijn nieuwe band Bill Nelson’s Red Noise in Revolt Into Style waarin het Be Bop Deluxe geluid nog wel aanwezig is maar een stuk feller klinkt.
Bizar is de band The Monks, met o.a. ex-Strawbs leden Richard Hudson en John Ford met hun felle messcherpe Johnny B Rotten. Magazine was de band van voormalige Buzzcocks zanger Howard Devoto en hun Rhythm Of Cruelty is een snijdende new wave klassieker.
Naast frontman Peter Perrett was de band The Only Ones opvallend doordat drummer Mike Kellie een verleden had in zowel Spooky Tooth als de band van Peter Frampton. Hun You Got To Pay, bezorgt door zijn kilheid nog altijd kippenvel .
Uiteraard ontbreekt de ‘grande dame” van de Gothic Rock hier niet. Siouxsie & the Banshees leveren het snijdende The Staircase (Mystery) af.
Adrian Borland zou bekend worden met zijn band the Sound. Daarvoor zat hij in de band The Outsiders die vertegenwoordigd zijn met het donker fuzzende White Debt. De echtgenote van Robert Fripp, Toyah Wilcox, en haar “over the top” zang zorgt in Victims Of The Riddle voor de nodige irritaties. Geukkig gaan Ian Dury & The Blockheads daarna met Sink My Boats weer lekker op de Cockney groove toer.
Schijf twee wordt geopend met de popwave van Squeeze (nog met Jools Holland) in Up The Junction.
The Clash klinkt in Groovy Times krachtig en folky, The Records zijn met de aanstekelijke powerpop van Girls That Don’t Exist in topvorm, Het latere Big Country geluid duikt op in Masquerade van The Skids. Niet zo gek als je je bedenkt dat gitarist Stuart Adamson zowel lid was van The Skids als Big Country. Joy Division’s Disorder klinkt nog net zo indrukwekkend donker als in 1979.
The Jags scoorden een klein hitje in ons land met Back Of My Hand. Voordat Julian Cope solo ging zat hij in de, in de UK, zeer populaire band The Teardrop Explodes. Hun Bouncing Babies (Zoo Version) is een bizar stuiterend nummer. Ook Adam & The Ants zijn aanwezig met een nummer uit de periode dat ze nog niet wereldwijd waren doorgebroken, Whip In My Valise.
The Undertones klinken nog steeds vrolijk springerig in Here Comes The Summer en The Jam (met Paul Weller) soulvol pompend in When You’re Young. The Ruts was een punkband, die flink ondergewaardeerd is gebleven in ons land. Hun Something That I Said is een venijnig hoekig punknummer, gevolgd door een vrolijke cover van het Troggs nummer I Can’t Control Myself door The Teenbeats.
Schijf drie opent met de dikke hit van XTC Making Plans For Nigel die gevolgd wordt door de bubblegumpunk van The Revillos in Where’s The Boy For Me? The Swell Maps zijn aanwezig met hun zeer gruizige lo-fi punk in Real Shock. Voor een potje massief beukende punkrock kan je prima terecht bij The Wall en hun Kiss The Mirror.
Public Image Ltd. met voormalige Sex Pistols zanger John Lydon klinkt zoals we van ze gewend zijn, zeer eigenzinnig in de dubwave Memories. Bekende namen als Madness met hun skapop in Bed And Breakfast Man en Dexy’s Midnight Runners in het soulvolle Dance Stance leveren vertrouwde kwaliteit.
The Boys zijn voor mij nog steeds de ultieme punkpoppers. Dat bewijst hun Kamikaze wederom en Where’s Captain Kirk? van Spizzenergi zal voor altijd te boek staan als de voor eeuwig ondergewaardeerde punkklassieker.
De meest plezierige verrassing van deze box is de garagerock van The Cannibals met You Can’t dat op een prettige wijze doet terug verlangen naar het smerige geluid van The Pretty Things.
Wederom een schitterend overzicht op het Cherry Red label!!
Website: https://www.cherryred.co.uk/
