Tekst: Tom Wouters
De columns zijn verhalen over ‘de mens achter de ‘popster’
Paul Kossoff
The Cryin’ Guitar
Na een jarenlange klassieke gitaaropleiding ziet een 15-jarig in Londen geboren jochie een optreden van Eric Clapton en John Mayall’s Bluesbreakers.
Vanaf dat moment zet Paul Kossoff zich volledig in voor de blues. Hij koopt een Gibson Les Paul Custom gitaar en speelt in een band genaamd The Black Cat Bones. In die band ontwikkelt Paul Kossoff zijn unieke emotionele speelstijl, beïnvloed onder andere door Peter Green van Fleetwood Mac. Een band waar The Black Cat Bones vaak voor openen.
In april 1968 vormen Kossoff en Simon Kirke, drummer van Black Cat Bone, samen met Paul Rodgers en Andy Fraser, Free. Vier zeer getalenteerde kids die een soort muziek spelen die diep geworteld is in rythm and blues en soul met ook wat folkinvloeden. Anders dan bij de standaard bluesbands van die tijd, hebben de nummers van Free, meestal geschreven door Rodgers en Fraser, een open sound.
Een sound waarin het zeer emotionele gitaarspel van Kossoff perfect past. Zijn ‘cryin’ gitaar’ schittert in nummers als I’m a Mover, Fire and Water, The Stealer, Travelling Man, Lady en Come Together In The Morning.
Maar Paul Kossoff was niet alleen een unieke gitarist, hij had ook een monkey on his back. Vanaf zijn vijftiende gebruikte hij Mandrax. Kossoff’s drugsgebruik maakte hem onbetrouwbaar in de laatste stadia van Free. Vaak kwam hij niet opdagen voor studiosessies of verscheen hij on stage in een slechte conditie. Zijn gitaarspel leed eronder, terwijl hij worstelde met zijn verslaving.
Paul Kossoff was kapot van het uiteenvallen van Free. Free was alles wat hij had en waar hij voor leefde. Zijn treurnis over het uiteenvallen van Free en zijn drugsverslaving droegen bij aan een drastische achteruitgang van zijn gezondheid.
Hij bleef wanhopig het enige doen waar hij zo goed in was: het spelen van muziek, met een band genaamd Back Street Crawler. Op tournee in de Verenigde Staten met deze band stierf Paul Kossoff op 19 maart 1976 op tragische wijze op een vlucht van Los Angeles naar New York door een longembolie, slechts 25 jaar oud.
Nu, na al die jaren staat het oeuvre van Free nog steeds als een huis, met de cryin’ guitar van een emotionele en gekwelde jongeman als het geheime wapen van de band. Het duurde helaas te kort.
Zoals Paul Rodgers het zei: “Koss was gewoon te gevoelig voor deze wereld”.
