Who Are You: Casey Anderson
In de jaren ’60 en ’70 verscheen een groot aantal albums van artiesten, die bij het grote publiek nooit bekend raakte. Daardoor was dit soort albums gedoemd om in de zogenaamde “uitverkoopbakken” te belanden. Hopend, dat er een persoon langs zou komen, die nieuwsgierig genoeg zou zijn om de betreffende artiest eens te gaan uitproberen.
Om die artiesten nu eens uit de vergetelheid te trekken hebben we de rubriek:
“Who Are You”
Tekst: Peter Marinus
Charles Henry Anderson zal bij sommige bluesliefhebbers beter bekend zijn als Casey Anderson. Hij werd in 1934 geboren in Chicago maar groeide op in Okmulgee, Oklahoma waar zijn beide ouders werkzaam waren als onderwijzers. In 1945 verhuisde het gezin naar Montgomery, Alabama, waar de ouders van Casey gingen werken op het Alabama State College.
Casey begon met optreden toen hij op het Maryland State College zat. Hij begon daar nummers te schrijven en speelde gitaar in diverse jazz bands.
Nadat hij afgestudeerd was vertrok hij naar Alabama waar ook hij als leraar aan de slag ging. Naast zijn baan trad hij op in nachtclubs.
Zijn baan als leraar gaf Casey op toen hij terugkwam uit de Korea oorlog. Hij vertrok naar New York om daar als muzikant verder te gaan.De eerste plaat van Casey was het album ‘Casey Sings Out’ uit 1959 op het Urania label. Op dat album werd hij begeleid door Art Ryerson (gitaar, banjo), Sandy Block (bas) en de drummers Phil Krauss en Bunny Shawker. Casey wist op dit album, en ook op zijn latere albums, blues te vermengen met folk en country.
Daarna verscheen het album ‘Goin’ Places’ op het Elektra label in 1960 en een single, Freedom Rider, op het Sutton label in 1961.
Casey bleek niet echt honkvast want zijn derde album, ‘The Bag I’m’ In verscheen op het Atco label in 1962. Een album, dat geproduceerd werd door de vermaarde producer Tom Dowd met Carl Lynch (gitaar, die o.a. op platen van Brownie McHee, les McCann en Hank Crawford peelde), Bruce Langhorne (gitaar, o.a. te horen op Bob Dylan’s Bringing It All back Home album), Bob Bushnell (bas, ex-Bill Doggett Combo en Louis Jordan & the Tympany Five) en Panama Francis (een jazz drummer die o.a. bij Lionel Hampton speelde) als muzikanten. In die periode verscheen Casey ook een aantal keren op de TV.
Het volgende album was ‘Pretty Girls’ in 1964 met o.a. Felix Pappalardi (Mountain) als begeleider.
De opvolger van dat album was het live album ‘Live At The Ice House’ uit 1965 en zijn laatste album voor het Atco label, ‘Blues Is A Woman Gone’. Een opvallend feit bij dat laatste album was dat de hoesfoto gemaakt was door ex-Velvet Underground zangeres Nico.
Na zijn avonturen op het Atcoi label verscheen het album ‘The Kind Of Man I Am’ op het kleine Super Star label. Na een aantal singles op het Reprise en Amos label, waaronder een cover van Bob Dylan’s I’ll Be Your Baby Tonight verscheen er pas in 1974 weer een album van Casey, ‘Good Old Boys’. Een album waarop hij eer betoonde aan country & western sterren als Hank Williams, Jim Reeves en Patsy Cline.
Zijn laatste album, Passing Time, verscheen in 1976 op het Chelsea label.
Anderson overleed in 1989 nadat een been was geamputeerd ten gevolge van heftige diabetes.
Website: https://en.wikipedia.org/wiki/Casey_Anderson