Rockcolumn: Willy DeVille – Unplugged in Berlin
De columns zijn verhalen over ‘de mens achter de ‘popster’
Tekst: Tom Wouters
Willy DeVille – Unplugged in Berlin
In het kader van de publicatie van mijn Rockcolumns op de site van bluestownmusic.nl schreef ik als aflevering 47 een Rockcolumn over Willy DeVille onder de titel: Een Romantische Straathond. Achteraf was ik niet erg tevreden over die column omdat deze te weinig eer doet aan de artiest. Daarom heb ik een nieuwe Rockcolumn over Willy DeVille geschreven: Unplugged in Berlin.
Unplugged in Berlin
Het is de avond van 21 maart 2002 in Berlijn. Op het podium van de Columbiahalle zitten drie mannen die een unplugged concert geven. Het publiek is nieuwsgierig en tegelijkertijd verwachtingsvol voor wat Willy DeVille (zang en gitaar), Seth Farber (piano) en David J. Keyes (contrabas) ten gehore gaan brengen.
Het wordt een gedenkwaardige avond daar in Berlijn, een concert dat de geschiedenis zal ingaan als ‘Unplugged in Berlin’ en gelukkigerwijs op tape is vastgelegd. Willy DeVille speelt er een dwarsdoorsnede van het repertoire dat hij in ruim dertig jaar als muzikant heeft opgebouwd.
Hij zingt zijn songs met een stem, die getekend is door de rauwe emoties uit zijn turbulente verleden. Zijn jarenlange, zware heroineverslaving, die hij aan de pre-punk era in New York en zijn eerste huwelijk met personal manager Toots overhield. De met veel drank en drugs overgoten tijd in New Orleans, waar hij zijn geheel eigen stijl ontwikkelt, ook wel Spanish-Americana genoemd. En de tijd die hij doorbracht met zijn tweede vrouw Lisa in New Mexico, waar Willy op een zwarte dag zijn vrouw vindt; ze heeft zichzelf opgehangen.
Overmand door schuldgevoelens stapt hij in zijn auto om zichzelf wat aan te doen. Zover kwam het niet, want in een flauwe bocht komt hij op de verkeerde weghelft terecht en wordt frontaal geramd door een Dodge Ram truck. Daarna kan Willy zich vijf jaar lang slechts met een stok voortbewegen en treedt hij, zoals in Berlijn die avond, zittend op een barkruk op.
‘Unplugged in Berlin’ is een optreden van Willy DeVille, waarin hij zich croonend, krijsend, funky, bluesy, sad and soulful door zijn repertoire worstelt, met onder meer zijn eigen hit Spanish Harlem, Gilbert Bécaud’s Let It Be Me (een wereldhit voor de Everly Brothers), Champion Jack Dupree’s Junker’s Blues (over junky life) en You Better Move On.
Het concert eindigt met een bijna huiveringwekkende versie van het door hemzelf geschreven Heaven Stood Still. Als de laatste tonen van die song weerklinken en het klaterende applaus van het overweldigde publiek losbarst, strompelt een emotioneel uitgewrongen Willy DeVille van het podium, rechtstreeks de donkere nacht van Berlijn in.
Website: https://en.wikipedia.org/wiki/Willy_DeVille