Rockcolumn: The Dregs – Day 444
De columns zijn verhalen over ‘de mens achter de ‘popster’
Tekst: Tom Wouters
The Dregs – Day 444
Een zondagmorgen in 1981, drie-hoog-achter in de Sint Peterlaan in Arnhem, een dag om uit te slapen. Dommelend in bed, radio aan. Uit die wekkerradio klinken opeens wonderschone klanken. Klaarwakker neem ik de instrumentale muziek van een verbijsterende, lyrische schoonheid tot me. Een mix van rock, jazz en symfonie die ik 7 minuten lang ademloos aanhoor. De combinatie van gitaar, elektrische viool, keyboards, elektrische bas en losjes improviserende drums vormt een unieke, geheel eigen sound, die met geen enkel bandgeluid uit de moderne muziek te vergelijken is. Gespannen wacht ik de afkondiging af. De bronzen stem van radiomaker Aad Bos verraadt mij dat het gaat om het nummer Day 444 van het album ‘Unsung Heroes’ van de voor mij toen nog volkomen onbekende Amerikaanse band The Dregs.
Sinds 1970 ontwikkelden vijf conservatoriumstudenten (gitarist Steve Morse, bassist Andy West, violist Allan Sloan, keyboardist T. Lavitz en drummer Rod Morgenstein) aanvankelijk onder de naam The Dixie Dregs tijdens talloze oefensessies en optredens de unieke Dregs-sound. Vijf muzikanten uit Georgia, USA, die virtuoze muziek maakten met elementen van psychedelische rock, symfonische rock en country, zoals muzikaal leider Steve Morse de sound benoemde.
Als The Dregs maakte de groep het album ‘Unsung Heroes’ met het nummer Day 444 in 1981 en ‘Industry Standard’ in 1982, twee albums vol met unieke muziek. Bij gebrek aan commercieel succes besloot de band er helaas het bijltje bij neer te gooien. Frontman Steve Morse zou daarna met zijn Steve Morse Band de Dregs-sound doorontwikkelen naar een meer guitar orientated rock sound.
Maar het werd nooit meer zo mooi als de sound van Day 444, die een uitslapende muziekliefhebber als een donderslag bij heldere hemel op zondagmorgen ademloos uit zijn bed liet vallen.