Rockcolumn: Steve Hunter – Iconisch
De columns zijn verhalen over ‘de mens achter de ‘popster’
Tekst: Tom Wouters
Steve Hunter – Iconisch
Het is de avond van 21 december 1973 in New York City, als het publiek in Howard Stein’s Academy Of Music getuige is van een iconische gitaarsolo van een bebrilde gitarist, die de drie-en-een-halve-minuut durende introductie speelt van Lou Reed’s live versie van Sweet Jane. Het legendarische live-optreden van Lou Reed met een Detroit-style rockband als begeleiding verschijnt in twee delen op vinyl: Rock ‘n’ Roll Animal in 1974 en Lou Reed Live in 1975. De bebrilde gitarist schreef en speelde die iconische gitaar-intro. Zijn naam: Steve Hunter.
Steve Hunter was, voordat hij in aanraking kwam met Lou Reed, voornamelijk een sessiongitarist, die veel samenwerkte met sterproducer Bob Ezrin. Ezrin liet Steve Hunter een paar van de beste riffs in de rock geschiedenis spelen: de ‘slamming’ solo in Aerosmith’s Train Kept A Rollin’, het akoestische gitaarintro van Peter Gabriel’s Solsbury Hill en dus die iconische gitaarintro van Sweet Jane.
De sessiongitarist Hunter’s eerste contact met Lou Reed kwam ook tot stand via Bob Ezrin, die Reed’s aanvankelijk door de critici weggehoonde, maar decennia later tot in de hemel geprezen, soloalbum ‘Berlin’ uit 1973 produceerde. Het was ook Ezrin die de liveband van Reed samenstelde met naast Hunter, tweede gitarist Dick Wagner, bassist Prakash John en drummer Pentti Glahn. Een band die na de tour met Reed overstapte naar Alice Cooper, waarmee Hunter in 1975 het legendarische livealbum ‘Welcome To My Nightmare’ opnam. Net als met Lou Reed verdiende Hunter er een levenslange vriendschap met Cooper mee. Hunter speelde tot 2011 in Cooper’s touring band.
Lou Reed stelde Steve Hunter 35 jaar na de release van ‘Berlin’ aan als musical director voor de band, die in 2008 een integrale concertversie van het album uitvoerde (‘Berlin: Live at St. Ann’s Warehouse’).
Door zijn vele sessiewerk, zijn bescheidenheid en zijn, volgens eigen zeggen, ‘niet erg rock hero’ uiterlijk, is Steve Hunter voor het grote publiek nooit echt de guitar hero geworden die hij wel degelijk was. De erkenning voor zijn gitaarspel en zijn compositorische talenten kreeg hij vooral van medemuzikanten en producers. De veelzijdige gitarist bleef ondertussen een veelgevraagd sessiegitarist.
Het is 2014, North Hollywood. In de Entourage Studio zit de bebrilde en inmiddels bebaarde, gitarist samen met drie muziekvrienden (bassist Tony Levin, pianist Phil Aaberg en drummer Alvino Bennett) en speelt live een album met prachtige gitaarinstrumentals in.
Het album verschijnt onder de titel ‘Tone Poems Live’. De recording studio is dan voor Steve Hunter zijn natuurlijke biotoop geworden. Steve Hunter had al van jongsaf aan problemen met zijn gezichtsvermogen en is inmiddels geheel blind geworden. Live optreden gaat niet meer. Hij blijft in zijn homestudio echter sessiewerk doen, componeren en muziek produceren.
