Rockcolumn: Michael Bloomfield – Between The Hard Place And The Ground
De columns zijn verhalen over ‘de mens achter de ‘popster’
Tekst: Tom Wouters
Michael Bloomfield – Between The Hard Place And The Ground
Michael Bloomfield leerde de blues spelen uit de eerste hand. Aan het eind van de jaren 50 speelde hij in Chicago’s beruchte South Side samen met blueslegenden als Sleepy John Estes, Little Brother Montgomery, Howlin’ Wolf en Muddy Waters. Bloomfield ontwikkelde zich razendsnel tot een fantastische bluesgitarist.
Begin jaren zestig werkte hij samen met mondharmonicaspeler en zanger Paul Butterfield en toetsenist Mark Naftalin in The Paul Butterfield Blues Band. Bloomfield blonk uit in de band, maar was altijd onzeker over zijn spel.
Na twee jaar en twee albums was Bloomfield moe van het rigoureuze tourschema van de Butterfield Band, verhuisde naar San Francisco en vormde Electric Flag met twee muzikanten uit Chicago, toetsenist Barry Goldberg en zanger Nick Gravenites.
De band bracht in 1968 het album ‘A Long Time Comin’ uit. Tegen die tijd viel de band echter al uit elkaar; ruzies tussen bandleden, slecht management en Bloomfield’s heroïneverslaving eisten hun tol. Kort na de release van het album verliet Michael Bloomfield zijn eigen band.
Bloomfield, altijd op zoek om beter te worden en altijd ontevreden over wat hij bereikte, ging verder met solo-, sessie- en back-upwerk. In 1970 stopte Bloomfield, gekweld door zijn onzekerheid, zijn chronische slapeloosheid en zijn heroïneverslaving met spelen:
“…shooting junk made everything else unimportant. My playing fell apart. I just didn’t want to play.”
Michael Bloomfield, de beste bluesgitarist van die tijd, verdween in de obscuriteit.
Later in de jaren zeventig speelde Bloomfield in lokale San Francisco Bay Area-clubs. En het was onder die omstandigheden dat Michael Bloomfield – onopgemerkt door het grote publiek – op zijn best was.
Van december 1976 tot mei 1977 speelden Michael Bloomfield & Friends elk weekend in de Old Waldorf Nightclub. Michael was daar in zijn element. In zijn woonplaats, met zijn goede vrienden. Geen verwachtingen, geen druk.
Hij schakelde de beste muzikanten in waarmee hij ooit speelde: Nick Gravenites op ritmegitaar en zang, Mark Naftalin op piano, Barry Goldberg op orgel, Roger Troy op bas en Bob Jones op drums en zang. Soms waren ze geweldig, soms waren ze slordig en af en toe waren ze hell-raisingly goed.
Die optredens in de Old Waldorf vormen de basis van Michael Bloomfield’s reputatie van complete, originele bluesgitarist.
Het genie van Bloomfield werd zelden echt goed op vinyl vastgelegd. De 1979-release van ‘Between The Hard Place And The Ground’ van de Old Waldorf-band kwam er nog het dichtst bij.
Op 14 februari 1981 werd Michael Bloomfield in zijn auto onder een brug in San Francisco gevonden, gestorven aan een overdosis heroïne.
Het duurde nog tot 1998 dat de wereld Michael Bloomfield hoorde als de fenomenale bluesgitarist die hij was, toen eindelijk de live-opnamen van de Old Waldorf-optredens werden uitgebracht.
