Rock And Roll Doctor
De columns zijn verhalen over ‘de mens achter de ‘popster’
Tekst: Tom Wouters
Lowell George – Rock And Roll Doctor
In het bed van een hotelkamer in Arlington, Virginia ligt het stoffelijk overschot van een dikke man. De man ziet er veel ouder uit dan de 34 jaar die hij op het moment van zijn overlijden, een paar uur geleden, telde. Zijn bandleden en zijn vrouw, verzameld in de hotelkamer, zijn in shock. Hoewel de dikke man in extremis een rock-‘n-roll-leven had geleid en ernstig ziek was, had kennelijk niemand verwacht dat hij zou sterven aan een zware hartaanval.
Drie weken voor zijn dood was Lowell George, songwriter, gitarist en zanger van Little Feat, een tour begonnen ter ondersteuning van zijn soloalbum ‘Thanks, I’ll Eat It Here’. Little Feat was op dat moment geïmplodeerd. Niet iedereen in de band kon het leiderschap van George accepteren, hoewel zijn buitengewone songwritingtalenten en muzikaliteit als een van de toonaangevende slidegitaristen van zijn tijd de band uiteindelijk grote faam bezorgden.
In 1969 verliet Lowell George al na een paar maanden Frank Zappa’s Mothers Of Invention. Hoewel Zappa het muzikale talent van George herkende, walgde hij van de rock-‘n-roll levensstijl die George leidde. Bovendien paste de songwriting van George niet zo goed in het repertoire van de Mothers. Dus richtte Lowell George samen met voormalig Zappa-bassist Roy Estrada, toetsenist Bill Payne en drummer Richie Hayward zijn eigen band Little Feat op. In deze band kwam George’s slidegitaarstijl tot volle bloei. Het gebruik van compressie gaf hem de middelen om de uitgebreide melodische lijnen te spelen die het handelsmerk van Little Feat waren. Het gebruik van een metalen bougie in plaats van de gebruikelijke glazen of stalen slide maakte zijn geluid nog opmerkelijker.
Ondanks de enorm getalenteerde line-up had Little Feat weinig succes met de eerste twee albums (‘Little Feat’ en ‘Sailin’ Shoes’). En toen Estrada besloot te vertrekken, breidde Lowell George de band uit tot een sextet met tweede gitarist Paul Barrere en percussionist Sam Clayton. Het geluid van de band evolueerde naar een meer New Orleans-funk georiënteerde stijl. Hun volgende album (‘Dixie Chicken’), geproduceerd door George zelf, was succesvoller. Little Feat was in die tijd al wel een geweldige live-act geworden. Het live-album ‘Waiting For Columbus’ uit 1978 werd hun bestverkochte album ooit.
Maar als gevolg van Lowell’s levensstijl liepen de spanningen binnen de band op. Niet alleen werd hij regelmatig opgenomen in het ziekenhuis vanwege motorongevallen, meestal in combinatie met zwaar drank- en drugsgebruik, wat leidde tot verschillende geannuleerde tours, toetsenist Bill Payne en gitarist Paul Barrere betwistten George’s muzikale leiderschap van de band. Toen George begon met het opnemen van zijn soloalbum ‘Thanks, I’ll Eat It Here’, spatte de band uit elkaar.
Een paar maanden later was Lowel George dood. Hij liet zijn vrouw Elizabeth en zijn dochter Inara achter, die haar vader een paar dagen voor haar vijfde verjaardag verloor. Zo’n twintig jaar later verscheen er een tribute-album voor Lowell George (‘Rock ‘n’ Roll Doctor’). Een van de artiesten die Lowell’s liedjes speelt, is Inara, die haar vader’s song Trouble zingt, het lied dat haar moeder na Lowell’s dood elke avond voor het slapengaan voor haar zong.
