Rockcolumn: Frankie Miller – Drunken Nights In The City
De columns zijn verhalen over ‘de mens achter de ‘popster’
Tekst: Tom Wouters
Frankie Miller – Drunken Nights In The City
Drunken Nights In The City is het lijflied van een talentvolle zanger uit Glasgow, die met zijn prachtige rauwe soulstem in rythm & blues gedrenkte songs en hartverscheurende ballads vertolkte.
Frankie Miller zong vaak over verloren en tragische liefdes. De Schot, die ook in real day life flink tekeer kan gaan, vervat de rauwe romantiek van de grote stad tussen 1972 en 1977 in vier schitterende albums.
‘Once In A Blue Moon’ uit 1972, ‘High Life’ uit ’73, ‘The Rock’ uit ’75 en ‘Full House’ uit ’77 bezorgen Miller bij muziekcritici en collega-muzikanten een grote naam. Zijn songs worden succesvol gecoverd door andere artiesten.
Na het prachtige en succesvolle Full House gaat het langzaamaan bergafwaarts. Steeds weer nieuwe bands en producers moeten hem aan hits helpen.
Zonder resultaat. Zijn muzikale hoogtepunt blijft het album ‘Full House’ met de prachtige John Lennon-cover Jealous Guy en de ontroerende ballad Searching.
Een song die nu nog veel schrijnender klinkt dan toen in 1977.
Just another day of searching
Up and down
Will tomorrow
bring me sorrow
Will it bring me
Just another day of searching
Want sorrow kwam er in het leven van Frankie Miller. Zijn verhaal is een klassieke rock and roll-story: zoveel talent, zoveel prachtige songs, zo weinig succes. Het wordt stil rond Frankie Miller. Heel af en toe kruipt-ie uit de donkere krochten van zijn geboortestad Glasgow, waar hij zijn tijd voornamelijk doorbrengt dolend door de straten, zijn silhouet weerspiegelend in de regenplassen.
Het wordt allemaal nog veel erger als er in 1994 een klein berichtje in de muziekpers verschijnt. Zanger Frankie Miller is in de Verenigde Staten op 44-jarige leeftijd getroffen door een zware hersenbloeding. Het wordt angstig stil rond Miller die 5 maanden in coma ligt. Zijn overlevingskansen zijn minimaal. Maar de taaie Schot geeft niet op. In diepe eenzaamheid werkt hij jarenlang aan een gedeeltelijk herstel.
In 2003 verschijnt er een tribute-album, waarop zijn Schotse collega-muzikanten hem eren met uitvoeringen van een groot aantal prachtige songs, die hem de eretitel the white man’s Otis Redding opleverde.
In een voor zijn hersenbloeding opgenomen, hartverscheurende ballad horen we hoe goed Frankie Miller eigenlijk was, als componist en als zanger. Hij zingt samen met Bonnie Tyler de song met de zo toepasselijke titel Tears.
Will tomorrow bring me sorrow…
