Review: VV – Neon Noir
VV – Neon Noir
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Heartagram Records
Release: 2023
Tekst: Ella-Milou Quist
Eind 2017 nam de Finse band HIM (His Infernal Majesty) na twintig jaar plotseling afscheid van haar fans met de ‘Bang & Whimper: The Farewell Tour’. Dat het backstage al een poosje rommelde en het vuur allang gedoofd was, wist geen mens. Opeens was het einde daar, een shock voor alle HIM liefhebbers van over de hele wereld. De groep liet hen desolaat achter. Nooit meer Join Me, nooit meer Right Here In My Arms, nooit meer When Love And Death Embrace of The Funeral Of Hearts, nooit meer onze geliefde love metal, zoals HIM de muziek die ze maakte, noemde. Het kon gewoon niet, het bestond niet dat we dat nimmer meer zouden horen. Godsonmogelijk.
En gelukkig zijn onze gebeden verhoord. Voormalig HIM-frontman Ville Valo is terug!
Onder de naam VV en met een kneiter van een album, ‘Neon Noir’, kunnen we toch weer genieten van ons geliefde love metal genre, want, één; hij heeft nog hetzelfde soort geluid. Daarbij gedijt hij namelijk het beste. En twee; Ville Valo was HIM. Hij schreef bijna alle songs en bedacht de muziek. Ofwel hij was het brein achter de groep. En drie; hij heeft HIM-nummers opgenomen in de setlist en wisselt deze af met zijn nieuwe liedjes. Dus ook bovengenoemde klassiekers zul je voorbij horen komen wanneer je een concert van hem bezoekt.
Er zijn in de afgelopen vijf jaar, sinds HIM ons verliet, slechts een paar dingen veranderd: Ville Valo heeft voor het eerst het complete album zelf opgenomen en alle instrumenten zelf ingespeeld. Ook is hij gestopt met alles dat slecht voor hem is; drank, roken en cafeïne. En bovendien is hij volwassen geworden en serieuzer dan ooit.
Valo kan zichzelf nog steeds niet los zien van HIM, niet alleen omdat het zijn kindje is, maar ook omdat, zoals eerder al gezegd, bijna alle muziek en liedjes van hem zijn. Hij hoefde voor zijn solocarrière niet zo nodig met een schone lei te beginnen omdat die melancholische, donkere, moody sound, zoals we die kennen van de groep, bij hem past en hij dat geluid gewoon is. Wel heeft hij anderhalf jaar een uitstapje gemaakt door met zijn oude band The Agents een album (‘Ville Valo & Agents’, 2019) op te nemen met oude Finse popliedjes en op te treden in Finland. Hij trok daarmee een ander, ouder publiek aan. Het was ook heel naakt, zo zegt hij, want hij kon zich niet verschuilen achter een muur van geluid zoals met HIM of nu met zijn eigen muziek. Maar het was wel iets wat hij als bijzonder heeft ervaren omdat het mooie liedjes zijn in zijn eigen taal en het een totaal andere wereld is met z’n eigen regels. Ondertussen was Ville ook al bezig met het uitwerken van zijn ideeën voor een nieuw album.
Toen in maart 2020 steeds meer landen in lockdown gingen vanwege de COVID-pandemie moest Ville zichzelf bezig zien te houden, want het was, naar eigen zeggen, voor hem veel gemakkelijker om in die tijd in een diep, donker, zwart gat te vallen. Muziek was voor hem een redder in nood. Hij kon zich daarop focussen en het gaf hem iets om zich aan vast te houden tijdens deze donkere tijden. Het album ‘Neon Noir’ is daar het bewijs van, zo stelt hij. Op 20 maart 2020 verscheen dan ook out of the blue de verrassing van de eeuw voor HIM en Ville Valo fans: de EP ‘Gothica Fennica Vol.1’. Onder de naam VV bracht hij drie nummers uit: Salute The Sanguine, Run Away From The Sun en Saturnine Saturnalia. Nummers die, gelukkig voor de liefhebbers, niet heel veel verschillen qua geluid met HIM. Voorzichtig begon de hoop op een album te groeien. In april 2022 kwam het verlossende woord; samen met de eerste single Loveletting kondigde Valo aan een nieuw album uit te brengen en in 2023 op tour te gaan. In september kwam de tweede single Echolocate Your Love uit en afgelopen november verscheen ook nog eens de derde single; The Foreverlost.
Neon Noir
Afgelopen 13 januari zag ‘Neon Noir’, de solo debuutplaat van Ville Valo, eindelijk het levenslicht en stond de zanger ook voor de eerste keer met zijn nieuwe muziek op de bühne in club Tavastia in Helsinki, Finland (zijn woonplaats).
Inmiddels heel wat interviews en wat voorzichtige eerste beelden van zijn shows in Tavastia verder, is het Ville aan te zien dat hij zijn leven drastisch omgooide; hij heeft zijn duistere, verwilderde blik en ietwat arrogante houding verruild voor rust en kalmte. Hij is behoorlijk serieus en eindelijk echt volwassen geworden. Op het podium is hij opener en heeft meer interactie met zijn publiek. Een showpik zal hij nooit worden, want voor hem draait het echt alleen om het maken van muziek samen met zijn band, maar hij zingt het publiek nu echt toe, kijkt ze recht in de ogen en buigt zich naar hen toe. Iets wat je hem voorheen nauwelijks zag doen. Ik ben benieuwd naar zijn optreden in Paradiso (Amsterdam) op 20 februari.
‘Neon Noir’ begint zo ongeveer waar HIM geëindigd is; met Black Sabbath beïnvloede doomy heavy metal, romantische en poëtische gothic rock en een flinke dosis melancholie. Vandaar dat de term love metal, zoals Ville het werk met HIM betitelde, nog steeds relevant is. Maar met het verschil dat Valo er nu een power ballad en synthpop sound uit de jaren tachtig aan toegevoegd heeft, ofwel de geluiden uit zijn jeugd. De energieke poprock opener Echolocate Your Love trekt je met een enthousiaste bassdrum, overstuurde gitaar en melodieuze synths met gothic tintje, lekker het album in. Door het daarop volgende Run Away From The Sun weet je weer waarom je HIM, en in het bijzonder Ville, zo miste (voor het geval je het even vergeten was); dat heerlijk dromerige timbre in zijn prachtige lage zangstem en die doomy gothicrock sound met pop randje. Ook Salute The Sanguine en Saturnine Saturnalia liggen in datzelfde straatje; het is zowel dansbaar als ook iets waarop je kan headbangen. Het volledig instrumentale en experimentele Zener Solitaire zou overigens een goede intro- en outro song zijn voor de show.
De titeltrack Neon Noir wordt gedragen door de vocalen. Hierop wordt Valo’s vermogen om melancholische, sombere gevoelens te kanaliseren en toch tegelijkertijd energiek en hoopvol te klinken, maar weer eens duidelijk. Dat is in de dertig jaar dat hij muziek maakt gelukkig nooit veranderd. Hij is nog steeds één van de beste zangers in dit genre.
Loveletting is een interessant soulvol liefdesliedje met een donkere twist. Het is Yin en Yang. Het is zowel klein en intiem door de akoestische gitaar en harmonieuze toetsen en synths, als juist ook heel bombastisch en groots door diezelfde synths, een elektrische gitaar en fantastisch strakke ritmesectie. Ville’s treffende woorden en zang gedijen daar perfect bij. The Foreverlost, wederom met een snelle high-hat ritmische flow net als in Echolocate Your Love, representeert echt alles wat de Finse muzikant aan genres in zich heeft. Ook hier hoor je weer de bittere noodzaak van Valo om te zingen; de zang is breekbaar, intens en barst van de passie en emotie.
Persoonlijke favorieten Baby Lacrimarium, In Trenodia, Heartful Of Ghosts en afsluiter Vertigo Eyes hebben een zelfde soort feel en timbre, zonder dat ze op elkaar lijken. Stuk voor stuk zijn het melancholische songs die met elke noot die Ville eruit perst meer en meer emotionele lading krijgen. En dat is ook precies Ville’s kracht.
Nooit klonk weemoedigheid zo sterk en hoopvol als op ‘Neon Noir’. Hoe langer je luistert, hoe boeiender, mooier en beter de plaat wordt. Het is en blijft constant fris aanvoelen omdat je steeds weer nieuwe texturen, lagen en soundscapes ontdekt. En net als bij HIM kan ik geen nummer ontdekken dat minder goed of minder mooi of saai is. Een uniek gegeven als je het mij vraagt, want tot nu toe ken ik dat van geen enkele andere band of soloartiest.
Succesvol
Dat alles in Ville’s thuis-studio door hem zelf (in één ruimte notabene) is opgenomen zonder band, hoor je er geenszins aan af. Het geluid is vol, levendig, expressief en zelfs gelikt. Het is even sterk geproduceerd als de HIM albums. Dit komt niet alleen door de lange tijd die Valo heeft besteed aan het maken van dit album, maar ook door gebruik van de juiste gear en de uitstekende mixing en mastering skills van Tim Palmer (tevens co-producer) en Justin Shturtz.
‘Neon Noir’ is het bewijs dat Valo ook zonder HIM uiterst succesvol is, niet alleen als het gaat om zijn (poëtische) teksten en zijn fantastische vocale talent, maar ook als multi-instrumentalist, arrangeur, componist en producer. Hij is een briljante songwriter die zonder moeite zowel gevoelige liefdesliedjes als hartverscheurende stemmige, melancholische stukken componeert en dit met zo veel passie en intensiteit brengt. Zowel zijn ontroerende stem alsook zijn gevoeligheid en eigengereidheid zijn zijn grootste aantrekkingskracht. Hij is uniek in zijn soort en zijn liedjes buitengewoon authentiek. Dit album had door niemand anders gemaakt kunnen worden. Het is Ville ten voeten uit. Zijn solocarrière maakt hiermee een vliegende start en hij zal zowel zijn oude trouwe fans als nieuwe fans aan zich weten te binden. Het ligt in lijn met zijn oudere werk, maar geeft geenszins het gevoel dat hij een poging doet om een HIM 2.0 te creëren.
Tracks:
01. Echolocate Your Love
02. Run Away From The Sun
03. Neon Noir
04. Loveletting
05. The Foreverlost
06. Baby Lacrimarium
07. Salute The Sanguine
08. In Trenodia
09. Heartful Of Ghosts
10. Saturnine Saturnalia
11. Zener Solitaire
12. Vertigo Eyes