Review: Vernon Reid – Hoodoo Telemetry
Vernon Reid – Hoodoo Telemetry
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Mascot Label Group – Artone / The Players Club Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Waarschuwing vooraf: Mensen die dit album op vinyl aanschaffen krijgen 4 nummers minder dan op de cd-uitvoering. Daarvoor geef ik een door mij hogelijk ge waardeerd label als Mascot een dikke onvoldoende! Dat wil je toch niet! Als de cd-lengte niet op 1 lp te persen is, wat ik aanneem, waarom dan niet, net zoals Stevie Wonder met z’n 2lp Songs In The Key Of Life, gewoon een singletje erbij gedaan met 2 nummers er op. Had je gelijk een gimmick en een USP (Unique Selling Point) waarin je de vinyl-kopers “iets éxtra’s” biedt. Gemiste kans. Jammer en voor- al niet echt eerlijk. Dit soort zaken probeer ik altijd zuiver en strak aan te pakken door ze “om te draaien”: Waarom moeten vinyl-kopers het doen met 4 nummers minder? Foei! Dat even als welgemeende opmerking vooraf.
Verder met de eigenlijke recensie van het album van Vernon Reid, die we natuurlijk allemaal (..) kennen van Living Colour, met z’n album ‘Hoodoo Telemetry’. Het is een solo-album maar gelukkig heeft hij wel een basale ritmesectie ingeschakeld met Jean-Paul Bourelly op gitaar, T.M. Stevens op bas en Dennis Chambers op drums, de Dennis Chambers die we kennen als drummer bij Santana tot Cindy Blackman-Santana, ook een drumbeest overigens, zijn stoeltje overnam. Diezelfde Cindy Blackman die ook al drumde in de “supergroep” Spectrum Road met Jack Bruce, Vernon Reid! en John Scofield. En om bij de inhoud van dit album terug te komen ook nog de
vermelding dat Cindy Blackman ook met vele grootheden heeft gespeeld, waaronder Pharoah Sanders, Lenny Kravitz en Joss Stone! Zo kom je elkaar altijd wel ergens tegen.
Nog een voorafje:
De vier nummers die niet op vinyl staan, zijn: Bronx Paradox, Or Knot, Meditation On The Last Time I Saw Arthur Rhames en Brave New World, zodat men aan de hand van deze recensie misschien vast kan stellen óf en wát men mist op vinyl…
Nog eentje dan: Wat moet je je inhoudelijk voorstellen bij een titel als ‘Hoodoo Telemetry’? Hoodoo, niet te verwarren met Voodoo is meer een mengeling van Afrikaanse, Indiase en Europese tradities waarin vooral aan kruiden, wortels en objecten een bepaalde betekenis wordt toegekend die ingezet kan worden ter bescherming, geluk en genezing van de “patient”, dan wel, de “klant”. Met zoiets als dit in het hoofd gaan we beginnen aan ‘Hoodoo Telemetry’ van Vernon Reid…
Je zou kunnen zeggen “Als deur eenmaal dicht is…” nou, zie ‘m dan nog maar eens weer open te krijgen! Door Of No Return komt gelijk lekker uithalend binnen. Funk? Free jazz? In ieder geval lekker met allerlei geluidjes zoals het hoort! Lekker begin! Een beetje op dezelfde manier, maar relaxter, mét vervormde “voices” begint Freedom Jazz Dance. En al die vervormde voices monden na een flink aantal improvisaties uit in het verstaanbaar gezongen Freedom Jazz Dance.
Vernon heet ons van harte welkom in Good Afternoon Everyone. Rustig tokkelend en drummend lijkt het sterk op een intercom op een treinstation, maar na een tijdje begint Vernon aanstekelijk normaal te zingen, eerst met background vocals, daarna in samenzang. Lekker rappend, heel ontspannend! In scherpe tonen eindigend. Erg mooi!
Een zwaar aangezette intro met de nodige “lichte” klanken op de achtergrond openen The Haunting. De manier waaróp er gezongen wordt heeft veel weg van T. Rex, ook een favoriet van mij – ik weet het, ik heb een brede muzieksmaak en dus ook her en der favorieten. T. Rex, Marc Bolan, is voor mij de “uitvinder” van die heerlijke “mean music”, als voorloper van de latere glamrockartiesten! Mochten jullie dat willen ontdekken beveel ik van harte het album ‘Born To Boogie’ aan! – en dat klinkt dus ook door in The Haunting van Vernon Reid! Een wegstervend slot van dit nummer met toch nog een paar spacy geluidjes.
Bronx Paradox, niet op vinyl, is van alles door elkaar, rap, samples, veel blazers (uit blik?) In de bio wordt leuk verwoord dat het een nummer is zonder begin en eind, oftewel in fatsoenlijk Nederlands, je weet niet of Vernon je nu bij de kop of bij de kont heeft en die laatste opmerking bedoel ik nadrukkelijk zonder verdere bijbedoelingen, om te voorkomen dat er een dubbele bodem in mijn recensie gezocht wordt die er heel zeker niet is! Sterke overeenkomsten met het werk van Reid in Spectrum Road.
Ruim 7 minuten voor On Knot, een voorlopig door keyboards voort- gedreven nummer met lekkere drums. Langzaam sterker en scherper wordende gitaar, die het echt een free jazz-vorm geven, zoals ook John McLaughlin vaak eindeloos kon “pielen” en er tóch altijd wel een logische opbouw in zat! Aan het eind van het nummer wordt het zelfs nog melodieus.
Mooi begin, bijna zeemeeuwen horend boven het water, begint Dying To Live. Vernon vraagt zich waarom hij zo z’n best doet om te leven als er toch “niets” is om voor te leven. Nou, dan verwijs ik Vernon, heel onbescheiden, door naar mijn recensie van ‘Man Of The North‘, het album van Liam St. John. Duister, duister en toch wordt het
altijd weer licht. Geloof me, het is zo! Dus Vernon, houd moed! Jij zult in jouw indrukwekkende carrière al het nodige hebben meegemaakt en vaak genoeg hebben vastgesteld dat er voor elk probleem een oplossing kwam. Vaak zelfs uit onverwachte hoek! Dat is nog mooier! Lekkere gitaarsolo!
Gemene en zwaar aangezette tonen, waarschijnlijk om de gemeenheid van de Politician in zijn “big black car” aan te geven. Kan geen kwaad, net op het moment van een verkiezingsstrijd waarin menige Politician beloftes rond strooit waarvan hij en zij bij voorbaat weet dat ze onhaalbaar en/of onuitvoerbaar zijn. Maar ja, het bekt zo lekker en wat er in “chocoladeletters” gezegd en geschreven wordt blijft langer hangen dan het waterige compromis dat ná de verkiezing gesloten moet worden…! Dát is altijd de schuld van “de ander”! In die zin is Polician een passend nummer met een perfecte timing voor ons hier in ons herfstige kikkerlandje!
Weer een soort intercom-stem, met drums op de achtergrond als een trein of metro in Black Fathom Five. Mocht de titel verwijzen naar een schilderij van Jackson Pollock met die titel dan kan ik me daar wel iets bij voorstellen. Pollock is bekend om zijn verfspetters op zijn werk en dat komt wel zo’n beetje overeen met de chaotische opbouw van dit nummer.
Een lieflijk begin met mooie gitaarklanken, een rustige gitaar en veel “Sha la la’s” als “background” vocals in Beautiful Bastard. Gevoelig gezongen door Vernon: Beautiful Bastard. Ver weg doet het denken aan David Bowie en de Talking Heads… Weer een lekker lange gitaarsolo!
Meditation On The Last Time I Saw Arthur Rhames, niet op vinyl. Een zware bromtoon met wat potten en pannen gekletter, overgaand in een funky, free jazz thema met snelle drums en gitaar. Dat is waar Meditation On The Last Time I Saw Arthur Rhames mee begint en ik zie Dennis Chambers al kauwgum kauwend op z’n drumkit tekeer
gaan! En dan moet je het begrip “meditation” wel heel ruim uitleggen omdat daar meestal sprake is van nauwelijks “lawaai”, een serene melodie, lichte klanken en zo. Niets van dat alles bij Vernon Reid. Ruim 6 minuten voor deze wervelwind Meditation On The Last Time I Saw Arthur Rhames.
Een kort afgeknepen onzin-dingetje op ukelele, quasi ouderwets gezongen als op een 78 toeren-plaat, in het relatieve geweld van di album een totale afwijking. Accent-Italiaans gezongen ook nog! Gauw vergeten dit My Little Zulu Babe.
Zo kennen we Vernon weer. In Effigy. Rustige, kabbelende geluidjes die toch nog wel overgaan in wat steviger zang en begeleiding. Grappig. Met veel onverwachte wendingen door de verschillende instrumenten of geluiden. Loopt wel lekker dit nummer. Veel gitaarvariatie!
Brave New World, niet op vinyl, is de afsluiter van dit album. In het begin vooral gesproken woord met eenvoudige begeleiding door vooral drums, beetje synths in een solo, waarna het gesproken woord hervat wordt met daarna weer de soli en zo verder.
‘Hoodoo Telemetry’ van Vernon Reid, of zoals een bio beschrijft: “There is no point giving it a number.” en daar sluit ik me heel graag bij aan. Als voorbereiding op een recensie lees ik me in, luister naar eerdere albums, met de bedoeling “het” van een artiest of band te begrijpen. Met Vernon kom ik een heel eind. Het beluisteren van ‘Hoodoo Telemetry’ bracht me terug naar mijn jonge jaren waarin een iets oudere neef me leerde luisteren, waarderen en genieten naar en van de muziek van gasten als Chick Corea, Herbie Hancock, John McLaughlin en meer van dat soort muzikanten, waar ik nog geen kaas van had gegeten. Leerzaam. Zo ben ik later ook fan geworden van Pharoah Sanders. Ja, ook de zogenaamde “piep-kraak” maar ook hele fijne uitvoeringen van standards met voor mij dan ook nog weer een link naar Leon Thomas, ook zanger bij Santana, met het onvolprezen The Creator Has A Master Plan, door mij al ergens anders aangehaald.
Dus, op die manier luister ik naar Vernon Reid op zijn album ‘Hoodoo Telemetry’. Er valt heel veel te genieten, er valt veel te “ontdekken”, bijna voor elk wat wils en dat houdt gelijk in dat het niet per sé een samenhangend geheel is, met My Little Zulu Babe als bewijs daarvoor.
Voor de vinyl-kopers is het een kleine troost dat de vier nummers die niet op vinyl meegenomen zijn, nou niet direct de sterkste nummers zijn… naar mijn smaak, want, het blijft een onrecht dat deze nummers de vinyl-kopers onthouden worden en hen niet de gelegenheid wordt geboden zelf, met hun smaak, een oordeel te vellen over die vier nummers!
Mijn favoriete track: Door Of No Return, omdat het een nummer is waar het meeste in te “ontdekken” is!..
Tracks:
01. Door Of No Return
02. Freedom Jazz Dance
03. Good Afternoon Everyone
04. The Haunting
05. Bronx Paradox
06. Or Knot
07. Dying To Live
08. Politician
09. Black Fathom Five
10. Beautiful Bastard
11. Meditation On The Last Time I Saw Arthur Rhames
12. My Little Zulu Babe
13. In Effigy
14. Brave New World
Website: https://www.facebook.com/VernonReid/