Review: The Jesse Williams Band – Keep Steady
The Jesse Williams Band – Keep Steady
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Family Tree Productions
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Jesse Williams, een jonge “Mountain Mama” uit Dahlonega, Georgia, trad eens op in Atlanta bij Eddie’s Attic Songwriters Shootout. Dat optreden verliep zeer teleurstellend, maar voortdurend speelde er door haar gedachten dat er nooit een specifiek moment is om de “waarde” van jezelf vooral ook voor jezelf te bewijzen.
Gewoon Keep Steady en blijf vooral in jezelf geloven. Soms moet je het ook overlaten aan het toeval, het geluk, you name it, maar Joe Bonamassa hoorde haar muziek ergens, vond het hartstikke goed en zette een nummer van haar op zijn Spotify playlist. En de rest is geschiedenis. Er was al een EP en nu dus een volwaardig album ‘Keep Steady’ waarin Jesse een mix aflevert van roots, soul en blues en dat alles gezongen met haar bijna toch wel fragiele stem. Best bijzonder dat ze alle nummers heeft geschreven, ze co-produced het album, tekende zelf het hoesontwerp, haar merchandise maakt ze zelf handmatig en ze werkt samen met tante Niki Coltrane voor al het foto- en videowerk wat natuurlijk bij een album komt kijken. Alle nummers van Jesse worden gekenmerkt door haar roots, haar familie en boven alles haar authenticiteit, iets wat je niet zo maar gekunsteld in elkaar knutselt. Dat is nogal wat.
Laten we daarom kijken of wij als luisteraars al die beweringen kunnen ervaren, voelen en meemaken.
Daar gaat ie!
Het album begint met Making Headway, mooi melodieus, keyboards, blazers, met mooie uithalen van Jesse waar het er om gaat vooruitgang te boeken, waar er daar mogelijkheden toe zijn. Een te waarderen uitgangspunt. Door haar vrij hoge stem is niet alles goed verstaanbaar maar de bedoeling is duidelijk: Making Headway.
Quiet, Quiet, een neuriënd begin waarin haar akoestische gitaar steeds meer op de voorgrond treedt, alles weer primadeluxe begeleid door het Hammond-orgel. Ja, misschien jong en naïef, je maakt fouten, blijf rustig Quiet, Quiet, terwijl juist de drum een zwaarder tempo aanneemt maar Jesse neemt weer het voortouw, schetst wat er aan ontwikkeling mogelijk is, eigenlijk een variant op Making Headway, maar de manier waarop Quiet, Quiet dat laat horen is meer Quiet, Quiet.
Lessons We Learn, nooit weg natuurlijk. Voor Jesse een beetje ruigere uitvoering, bluesy stuwende keyboards. Ze haalt de nodige voorbeelden aan van wat ze heeft meegemaakt, heeft daar een mening over maar het belangrijkste voor haar blijft toch the Lessons We Learn daaruit. En daar ben ik het uiteraard helemaal mee eens. Pienter meisje, die Jesse. Aan het eind van de song een schijnbaar schokkende zang en begeleiding maar dat geeft juist een passende drive aan het nummer!
In These Days zingt ze onder begeleiding van zwaar aangezette blazers, drums en keyboards, gaat de stem echoën, valt het even stil en hervat een bas-solo het nummer en gaat de song weer verder. Ook in dit nummer gaat het over wat er in je dagelijkse leven gebeurt, je daar niet van moet wegkijken maar juist de confrontatie mee moet aangaan, aan het eind een wegstervende echo. Een iets minder nummer door de gekunstelde echo. Keep Steady, het hoogtepunt van het album, ontspannen jazzy,
rustige piano, drums en gitaar geven volledige ruimte om de gezongen tekst te accentueren. Zoals in de inleiding van deze recensie al beschreven gaat er om dat je Keep Steady, leuke en goed uitgevoerde break op akoestische gitaar. Mooi nummer! Duidelijke boodschap: “Get back in the saddle again!”
Leaving The Veil gaat in overdrachtelijke zin het afgooien van de sluier, oftewel, het op zoek gaan naar, het ontdekken van de waarheid, de werkelijkheid, achter iets wat normaal gesproken onzichtbaar blijft. Je moet er zeker moeite voor doen, niet beet laten nemen door mooie praatjes, dóórgaan! Het is heel simpel, er zijn “questions at all” en waar kleine kinderen hun ouders vaak tot wanhoop kunnen brengen met steeds opnieuw te vragen naar het “hoe” en “waarom”? is daar in dit nummer ook sprake van als je in je jonge volwassenheid zit. Zeker aan het eind een ruig nummer met scherpe gitaren, wat de noodzaak en de wanhoop symboliseert omdat je nog geen vinger achter de waarheid kunt krijgen. Dóórgaan! Dóórgaan! Alleen al vanwege de boodschap is dit een mooi en inspirerend nummer wat menigeen zal aansporen om dóór te gaan!
In Yesterday And Tomorrow begint na een rustig gitaar-riedeltje als intro, een zeer aanwezige keyboards aan een song, gevolgd door een scherpe gitaarsolo, waar Jesse het heeft over hard times en good times die er altijd zullen zijn, of het nu gisteren of morgen is. Gisteren genoeg meegemaakt, good times of bad times, tomorrow zal er ook zeker weer van alles gebeuren, good times of bad times. Stevige drums begeleiden Jesse naar het slot van het nummer, terwijl haar ego is hurt, Yesterday And Tomorrow. Mooi, met “wanhopige” uithalen.
Aim To Please, je kunt het nooit iedereen naar de zin maken, ook al omdat je dan het gevaar loopt voor een allemansvriendje versleten te worden. Een lekker stevig, bijna rockend nummer. Met dit door Jesse bezongen genre liggen associaties met Maria Muldaur snel voor de hand en dat is in dit nummer duidelijk aanwezig en dat is dan een compliment want dit soort zingen staat voor een overtuiging, weten wat je wil, weten waarover je zingt, dus de “sterke vrouw”! Op dit album ook tot uiting komend door het feit dat ze zo ongeveer álles in eigen hand heeft gehouden! Ze zingt dan ook welbewust over de verhouding tussen man en vrouw en de verschillen die er zijn: bijvoorbeeld dat zij niet “shoot to kill”, dat ze hem liever gezellig op z’n knieën voor haar ziet en meer van dat soort vergelijkingen. Mooie background vocals, heel
melodieus, zoals op het hele album ook hier zeer aanwezige keyboards, drums en gitaar. Mooi, mooi nummer met een hele beste gitaarsolo.
Ik zou het niet doen als ik haar was Dream Til I’m Dead. Dat zou toch zonde zijn, zitten we te luisteren naar haar eerste volwaardige album en dat zou het dan zijn. Nee, wordt maar lekker wakker en verwen ons met nog meer van jouw vocale kwaliteiten. Lekker snel ritme, “hemelse” background vocals. Met dit nummer bestaat er geen kans dat je weg zou dromen! Een heerlijke trompetsolo waarna het nummer overgaat in een funky melodie met een pompende keyboards, een snerpende gitaar, terugkerend bij bas en drums om de eerdere melodie weer, in dit geval, instrumentaal te hervatten en ook te eindigen. Sterk gevarieerd nummer.
Het laatste, het langste nummer met ruim 7 minuten No Finer Company, een rustige blues, prachtige begeleiding door trompet en keyboards. Met al onze tekortkomingen “we do what we can” en als je dan eerlijk bent bestaat er No Finer Company. Keyboards en drums gaan “rollen” als een trein, lekker jazzy en weer terug
naar het langzamere tempo. Grote instrumentale uitwerking met een prachtige bas-solo, gevolgd door alle anderen. Mooi melodieus! En stijlvol afgesloten!
Over het algemeen een mooi, zorgvuldig uitgewerkt album, met redelijk lange nummers, tot ruim 7 minuten! Deze dame weet wat ze wil, heeft smaak, is heel bewust in haar keuzes, ook een perfecte keuze in haar “begeleiders”:
Spencer Pop – keyboards en Hammond-orgel
Evan Sarver – bas
Jonny Ezra – drums
Kyle Jerome – tenor sax
Ben Otieno – trompet
Want daarmee heeft ze een werkelijk “massief” geheel gesmeed die de indruk wekken of ze al járen niet anders doen muziek zoals op dit album maken! Een heel best album van een Jesse Williams waar we (cliché) nog heel veel van zullen horen, na de kwaliteit van dit album kan dat niet anders!
En… in 2024 ging Jesse terug voor een optreden in Eddie’s Attic Shoutout en… won ze de shootout met de song Keep Steady! Zeer toepasselijk ook dat in de bio Keep Steady wordt beschreven als “A mantra born from setback!
Tracks:
01. Making Headway
02. Quit Quiet
03. Lessons We Learn
04. These Days
05. Keep Steady
06. Leaving the Veil
07. Yesterday and Tomorrow
08. Aim To Please
09. Dream Til I’m Dead
10. No Finer Company
Website: https://thejessewilliamsband.com/