Review: The Damn Truth – The Damn Truth
The Damn Truth – The Damn Truth
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Spectra Musique
Release: 2025
Tekst: Henk Hekkelman
De Canadese rockband The Damn Truth keert in 2025 terug met hun titelloze vierde album – een krachtige opvolger van ‘Now Or Nowhere‘ (2021).
Elf tracks, stuk voor stuk doordrenkt met vintage rockgevoel en moderne flair, vormen samen een explosieve reis door de muzikale ziel van de band. Zangeres Lee-La Baum, gitarist Tom Shemer, bassist PY Letellier en drummer Dave Traina leveren een plaat af die niet alleen stevig rockt, maar ook emotioneel raakt, cinematografisch aanvoelt en barst van de persoonlijkheid.
Onder de vertrouwde vleugels van producer Bob Rock – bekend van onder meer Metallica en Bon Jovi – is de band opnieuw de studio ingedoken. Rock, die ook ‘Now Or Nowhere produceerde, was deze keer vanaf het prille begin betrokken. Zijn visie? “Als ik jullie hoor, voel ik de geest van Led Zeppelin’s debuut. Laten we die energie vangen.” En dat is exact wat dit album ademt: een organisch, live geluid dat bol staat van chemie en dynamiek.
Vanaf opener Be Somebody is duidelijk dat The Damn Truth geen gas terugneemt. Wat begint als een intieme akoestische intro, mondt uit in een explosie van samenzang, rauwe gitaarklanken en een refrein dat zich direct in je geheugen nestelt. Het zet de toon voor de rest van de plaat.
I Just Gotta Let You Know is een schoolvoorbeeld van hun kracht: meezingbaar, hookrijk, met vurige gitaarlicks van Shemer en een zangprestatie van Baum die balanceert tussen soul en rock-‘n-roll. Letelliers pompende bas en Traina’s mokerslagen op de drums maken het af – dit is muziek die je voelt. Op If I Don’t Make It Home toont de band zijn zachtere kant. Een ballad die raakt, zowel qua tekst als uitvoering. De opbouw is meeslepend, het achtergrondkoor bezorgt kippenvel, en Lee-La’s stem – met haar kenmerkende rauwe vibrato – draagt een boodschap van liefde en vergankelijkheid die naadloos binnenkomt.
Maar ook de rauwere kant van het viertal krijgt volop ruimte. Love Outta Luck knalt met een funky baslijn de speakers uit, Mirror Mirror giert als een op hol geslagen stoomtrein voorbij, en All Night Long heeft de bravoure van een band die precies weet wat ze doet. Het is rock die flirt met glam, blues en zelfs een vleugje punk.
Een van de emotionele hoogtepunten is The Willow, een spirituele track die start met akoestische gitaar en subtiele orkestratie, om uit te monden in een episch nummer met Led Zeppelin-achtige grandeur. Lee-La’s performance doet denken aan de stem van een jonge Buffy Sainte-Marie – krachtig, breekbaar, en intens.
Addicted biedt dan weer een broeierige groove waarop Shemer zijn gitaarspel volledig kan laten spreken, terwijl Killer Whale en afsluiter The Dying Dove de plaat afronden met drama, diepgang en een flinke scheut seventies-mystiek. Vooral het laatste nummer voelt als een soundtrack van een film die nog geschreven moet worden: groots, meeslepend en emotioneel geladen.
Wat dit album bijzonder maakt, is de balans. Elk bandlid schittert, zonder te overschaduwen. De productie is groots, maar niet gladgestreken. De hooks zijn pakkend, maar niet voorspelbaar. Dit is rock met hart, ziel én ruggengraat.
Met hun vierde studioalbum levert The Damn Truth niet zomaar een opvolger van ‘Now Or Nowhere’ af – ze bouwen erop voort met meer lef, meer nuance en een nog hechtere bandchemie. Voor fans van klassieke rock met een moderne inslag is dit simpelweg verplichte kost.
Met invloeden van Led Zeppelin, soul, blues en classic rock weet The Damn Truth een sound neer te zetten die vertrouwd aanvoelt maar fris klinkt. ‘The Damn Truth’ is een plaat die rockliefhebbers niet mogen missen – eerlijk, krachtig en doordrenkt van persoonlijkheid.
Tracks:
01. Be Somebody
02. I Just Gotta Let You Know
03. Love Outta Luck
04. If I Don’t Make It Home
05. Better This Way
06. Mirror Mirror
07. All Night Long
08. The Willow
09. Addicted
10. Killer Whale
11. The Dying Dove
Website: https://www.thedamntruth.com/