Review: Shaman’s Harvest – Rebelator
Shaman’s Harvest – Rebelator
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Mascot Label group
Release: 2022
Tekst: Bert Ruisch
Ik moest in m’n geheugen duiken, vrienden en vriendinnen, nadat ik de nieuwe plaat van Shaman’s Harvest in m’n mailbox aantrof om er een stukje aan te wijden. Eerst even luisteren naar de nieuwe, ‘Rebelator’ geheten, en toen even in de historie van de band gedoken.
Op Spotify even de discografie opgezocht en hun eerste, herstel: tweede plaat aangeslingerd, ‘Synergy’ uit 2002. De eerste, ‘Last Call For Goose Greek’ uit 1999, is daar niet te vinden. Zal ongetwijfeld met het label te maken hebben…
Toen ik ‘Synergy’ een slinger gaf viel het kwartje weer bij me. Ik vond de band toen zeer aangenaam om naar te luisteren. Het swingde, het was dynamisch, behoorlijk rauw en werd m.i. terecht gelabeld als Post-Grunge (invloeden van RHCP, FooFighters, Audioslave enz) Rock, HardRock en zelfs Alternative Metal. Dat laatste label was en is een beetje onzin, als je het mij vraagt. Maar goed, Amerikanen vinden alles dat ruiger klinkt dan Bill Haley al HardRock, dus dit is niet verbazingwekkend.
Wat me opviel tijdens het luisteren van de oude platen en deze nieuwe, is het verschil in stem van zanger Nathan Hunt. Op de eerste platen klinkt hij veel voller, rauwer en dieper dan op Rebelator’ en voorganger ‘Red Hands, Black Deeds’ uit 2017.
Nou hebben veel zangers m/v er last van dat de stem dunner wordt in de loop der jaren, luister maar eens naar het verschil tussen het vroegere Deep Purple werk van Ian Gillan, of naar Rod Stewart of Roger Daltrey. Alleszins verklaarbaar door leefstijl en leeftijd.
In het geval van Hunt lijkt de oorzaak de keelkanker te zijn die hem in 2014, tijdens het opnemen van ‘Smokin’ Heearts and Smoking Guns’, trof. Hij heeft het gelukkig overleefd en z’n stem is bewaard gebleven, al is hij niet meer in staat om de rauwheid en het volle geluid van de eerste platen te halen en kan hij ook niet meer meekomen wanneer een nummer de hoogte in gaat of vraagt om een uithaal vanuit het diepste van z’n ziel.
De plaat opent met het catchy Under Your Skin, dat begint met een stevige riff van gitarist Derrick Shipp, gevolgd door het slaggitaargeweld van Josh Hamler (met Nathan Hunt de oprichter van de band in 1996) en de drums van Adam Zemanek, die sinds 2015 bij de band speelt, nadat ze een leger aan drummers hebben versleten in de jaren daarvoor.
Toe The Line en Flatline vervolgen de plaat, gevolgd door Voices, dat al in de zomer van 2021 werd uitgebracht, voorafgegaan door de afsluiter van ‘Rebelator’, Bird Dog. Voices gaat over depressies en geeft een beetje moed om er doorheen te komen of mee om te gaan. De gitaarsolo is meer dan uitstekend en brengt het nummer bij elkaar.
Wildfire en Lilith vervolgen en dat zijn nummers die me eerlijk gezegd niet veel doen.
Ik weet niet zeker wie de lead zingt op Mama, maar ik weet bijna zeker dat het Nathan Hunt niet is. Vermoedelijk is het Josh Hamler, met Hunt als backing vocal. Verder alleen een gitaar en een piano. Mooi nummer, zeker niet het slechtste nummer van de plaat.
De plaat met nog drie nummers, waarvan op Pretty People zanger Clint Lowery meedoet, om te eindigen met Bird Dog, dat klinkt als een Rival Sons track.
De plaat is prima, ondanks de nodige opmerkingen. De heren zijn allang afgestapt van Post-Grunge en HardRock en maken Rockmuziek in de geest van Blackberry Smoke, Black Stone Cherry, Rival Sons en The Georgia Thunderbolts en passen in de Southern Rock scene, wat mij betreft.
Tracks:
01. Under Your Skin
02. Toe the Line
03. Flatline
04. Voices
05. Wildfire
06. Lilith
07. Mama
08. Hurricane
09. Pretty People ft. Clint Lowery
10. Wishing Well
11. Bird Dog
Band:
Nathan Hunt – Zang
Josh Hamler – Slaggitaar
Derrick Shipp – Sologitaar
Adam Zemanek – Drums
Website: https://www.shamansharvest.net/