Review: Roomful Of Blues – Steppin’ Out!
Roomful Of Blues – Steppin’ Out!
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Alligator Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Ik heb lang uitgekeken naar dit album en tijdens dat wachten heb ik mezelf een plezier gedaan met hun live optreden uit 2024 in de Fallout Shelter in de buurt van Boston. Een klein theater met 100 zitplaatsen én een state-of-the-art opnamestudio. Je vindt het wel op YouTube. Hetzelfde plezier van dat optreden voel je ook bij het beluisteren van dit album en daarom begin ik vooraf met het vermelden van de personele bezetting:
Chris Vachon – guitar
Jeff Ceasrine – keyboards, Hammond, piano
John Turner – upright bass
Rich Lataille – alto sax
Craig Thomas – tenor sax
Chris Pratt – trumpet, flugelhorn
Mike Coffey – drums
en sinds kort is de band uitgbreid met
D.D. Bastos – vocals (en dat is absoluut een verrijking voor de band)
Stuk voor stuk muzikanten in de leeftijd van Harry Radstake en mij, dus alleen dat is al een garantie voor kwaliteit! Genoeg zover. Het beginnummer zet gelijk de toon: Satisfied. Drums, upright bass en blazers ondersteunen zangeres D.D. Bastos in haar pogingen haar geliefde te plezieren, to keep him Satiesfied. Lekker stevig, up tempo, een beetje een woestijn- melodie als je begrijpt wat ik bedoel. Maar als haar makker het verkeerd heeft krijgt hij dat ook duidelijk te verstaan in You We’re Wrong, een nummer van ZZ Hill uit 1964. Hetzelfde stuwende tempo met een hoofdrol voor bandleader Chris Vachon op gitaar.
Een stuk rustiger, bijna vaudeville, begint Steppin’ Up In Class van Jimmy McCrachlin, ook al bekend in de uitvoering van Elvin Bishop, een mooi nummer waarin iedereen de kans krijgt om z’n ervaringsrijke vakmanschap te laten horen. En wáár D.D. Bastos ook maar mee geconfronteerd wordt, ’t is goed zo: “I’m Steppin’ Out, I’m Steppin’ Up In Class”, suitcase by the door en dan weet je het wel. Slippin’ And Slidin’ van Little Richard uit 1956 is een heerlijk swingend nummer en wat heeft die D.D. Bastos een vocaal bereik zeg, dat noemen we een strot en ondanks dat ze niet meer piepjong is komt het er allemaal loepzuiver uit! Tingelende piano, afgewisseld met gitaar. Mooi.
Please Don’t Leave is een remake van hun versie uit 1987, een langzame blues. Mooie uithalen van D.D. Bastos! Strekking van het verhaal: Wat er ook gebeurt Please Don’t Leave (me). Tell Me Who ook uit 1956 en oorspronkelijk van Big Maybelle weer een fijn swingend nummer met veel ruimte voor de blazers en in dit nummer vraagt ze “hem” alsjeblieft haar te vertellen van wie die roddels over haar afkomstig zijn, Tell Me Who. Roddels, leugens, niets van waar, ze gaat niet vreemd, ze wil er maar één: You!
You Don’t Move Me No More waarin duidelijk wordt dat alles wat “hij” ook doet en zegt haar te bieden te hebben, helaas pindakaas, het maakt geen indruk meer op haar You Don’t Move Me No More. Good Rockin’ Daddy waarin de heren ook de backing vocals verzorgen is een gezellig nummer uit 1955 van Etta James en een uitnodiging “to get on your feet, because you’re a Good Rockin’ Daddy! WWW = Wee Willie Wayne en van hem is Tend To Your Business uit 1951. Nog slower dan slow, een echte blues. Het is zo gemakkelijk in de problemen te komen, kletsverhalen, foute vrienden, maar… je bent er zelf bij! Prima gitaar. Het beste is to Tend To Your Business, dan zul je zien dat alles goed komt.
Well Oh Well, een nummer dat ik ken van Tom Principato uit 1985, lekker snel, swing, bijna big band uit de jaren 40-50. Hoofdrol voor de sax waarna D.D. Bastos het met de vocals weer overneemt. Ook al gaat iedereen weg, ik heb het uitstekend naar mijn zin, ik blijf: Well Oh Well. Een intro à la Fats Domino maakt Why Don’t Cha Stop It tot een alweer swingend, bluesy nummer, zeker met een tekst waarin D.D. Bastos probeert haar partner bij de les te houden, beide saxen en trompet wisselen elkaar prachtig af maar belangrijker is dat die blufkikker van haar nou eens gewoon gaat doen in plaats van al die onzin, Why Don’t Cha Stop It. Ook van Big Maybelle is I’ve Got A Feelin’ uit 1954, doet een beetje denken aan de stijl die ook Caro Emerald succes bracht. Dondersgoed oppassen dat niemand haar “man” van haar afpakt want I’ve Got A Feelin’… Mooie break in een woestijn-stijl. Erg goed nummer!
Ze zijn overal: Dirty People, dat wist Smiley Lewis ook al in 1951. Quasi saloon-piano-intro. Zwaar aangezet door blazers en een diep zingende D.D. Bastos, uitmondend in weer een fijne piano-solo, gevolgd door een gitaar-solo waarna D.D. Bastos het nummer mag afsluiten. Boogie’s The Thing, in Nederland hádden we de onvolprezen
Rob Hoeke, al dan niet met Hein van der Gaag. Oef, dat is boogie woogie!!! En hier swingt de afsluiter van dit album zeker niet minder en ook dit nummer weer met de vocals van D.D. Bastos met de background vocals door de heren en hun gezamenlijke conclusie kán alleen maar luiden: Boogie’s The Thing!
Voor iedereen die Roomful of Blues al jarenlang bewondert biedt dit album waarschijnlijk niets nieuws onder de zon, maar dat hoeft ook niet, dat is juist de kracht van Roomful of Blues, “oude” nummers in een aanstekelijk, nieuw jasje gieten. Voor de nieuwkomers onder ons. een bijzonder aangename ontdekking! Heb je een feestje, wil je af en toe een spontaan dansje? Zet dan vooral deze plaat op.
Je moet dan wel even geduld hebben want vanaf 10 oktober (2025) is dit album pas verkrijgbaar op Alligator Records.
Klasse band, puike muziek, van harte aanbevolen!
Tracks:
01. Satisfied
02. You Were Wrong
03. Steppin’ Up In Class
04. Slippin’ And Slidin’
05. Please Don’t Leave
06. Tell Me Who
07. You Don’t Move Me No More
08. Good Rockin’ Daddy
09. Tend To Your Business
10. Well Oh Well
11. Why Don’t Cha Stop It
12. I’ve Got A Feelin’
13. Dirty People
14. Boogie’s The Thing
Website: https://www.roomful.com/home