Review: Roland Van Campenhout – Segovia At The Wheel
Roland Van Campenhout – Segovia At The Wheel
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Meyer Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Als er één ding heel zeker is dan is het dat er op de muziek van Roland van Campenhout niet zo maar één etiketje te plakken is. Deze sympathieke Belg is inmiddels 81! en we zijn blij dat ie op Meyer Records een nieuw album heeft uitgebracht met als titel: ‘Segovia At The Wheel’. Een indrukwekkende zwart/witte hoes met daarop een waarschijnlijk dakloze die met z’n “hele bezit” in een boodschappenkarretje de straat over gaat, met daarbij de échte vriend van de mens: zijn hond! De vriend die geen waarde hecht aan uiterlijk- heden.
Die foto is zeker niet willekeurig gekozen. Roland van Campenhout voelt zich verbonden met wat we voor het gemak maar vaak omschrijven als buitenstaanders, verstotenen, de losers, en er voor datzelfde gemak er aan voorbij gaan dat het allemaal ménsen zijn! Roland ziet zichzelf vooral ook als een straatmuzikant die me op
voorhand doet denken aan Moondog (artiestennaam van Louis T. Hardin, een autodidact die vrij jong blind werd door een ontploffende dynamietstaaf wat hem er niet van weerhield zelf instrumenten te verzinnen en met een grote interesse in de muziek van de Indianen. Moondog, een Amerikaan uit Texas is in 1999 overleden in Münster (D)), een artiest die muziek maakt, wars van conventies en vaak op zelfgemaakte instrumenten en dan vaak midden in New York ergens gewoon op straat ging staan om geluiden op te nemen, vooral van “jakkerende” voorbijgangers en auto’s, al dan niet gecombineerd met z’n eigen muziek of geluiden (Street Scene, Up Broadway, Conversation And Music at 51th Street and 6th Avenue (New York City)) – één van zijn album heeft zelfs de veelzeggende titel On The Streets Of New York).
Heerlijk, ik houd daarvan. Hoewel veel gepolijster is een andere Belg, Willem Vermandere, ook in staat een degelijke sfeer op te roepen, vaak hele kleine miniatuurtjes, subliem basklarinetspel! Geweldige teksten die er toe doen! Om vooral maar even duidelijk te maken wat er over blijft als je alle glitter en glans van de fake-wereld af haalt! Ook van harte aanbevolen!
Zo’n indruk maakt Roland van Campenhout ook op mij. Vergis je niet, deze Belg heeft een imposante carrière achter zich die nog niet ten einde is, getuige dit album!
Oorspronkelijk actief in de jazz met alle schakeringen die daar in te vinden zijn, vervolgens veel gedaan in de folkscene à la Joni Mitchell, Woodie Guthrie en Bob Dylan en in al die jaren rondgereisd over onze aardbol, daar ontelbaar veel mensen ontmoet, vriendschappen gesloten, muziek mee gemaakt en natuurlijk heeft dat z’n eigen muziek beïnvloed en ontwikkeld! Roland, op wereldreis, kwam daarbij ook in “contact” met de reeds overleden meestergitarist Andrés Segovia…!
Wie maakt dát mee?
Alle songteksten zijn trouwens afgedrukt op de binnenhoes!
En dan, voordat we gaan luisteren, de deelnemers aan dit album van Roland van Campenhout ‘Segovia At The Wheel’:
– Roland van Campenhout – vocals, guitar
– Mirko Banovic – bass
– Pieter-Jan De Smet – guitar en background vocals
– Frederik Segers – keyboards, guitar en background vocals
– Teun Verbruggen – drums
Zo, en dán na deze inleiding die al bijna de omvang heeft van een volledige recensie, gaan we maar eens luisteren naar die 81-jarige Belg en zijn kompanen!
Het eerste nummer Seldom Seen Slim (Only A Hobo) gaat over de hobo Slim Ferge die als vervoermiddel goederentreinen gebruikte om in de wereld rond te komen…
Roland praat meer dan hij zingt, de vreemdste geluiden komen voorbij, een geheimzinnige samenzang, ergens lijken duiven te koeren op de dakrand. Handenklappend, roepend, schreeuwend, fluitend (voor zover dat lukt), begint My Fear. Chaotisch gezongen dat My Fear nog niet eens een nachthemd heeft, niet eens woorden in een goede volgorde kan zetten. Zelfs in de tekst van My Fear gaat het van de hak op de tak… Zware drums en bass. Mooi dat Engels met een Belgisch accent. Bijna swingend als je inderdaad niet vast zit in conventies.
Als een vriendelijke waterval begint Back Home To You waarin Roland zich voorstelt hoe het is “when the slave becomes the master” en “nobody gives you orders”. Een interessant gegeven! En wat als je met pech op de highway staat en iedereen gewoon voorbij raast, zonder je te willen helpen, dan, ja dan, wil je maar éán ding: Going Back Home To You, waar ik in alle “vrolijkheid” maar even in het midden laat wat Roland dáár dan weer te wachten staat…!
Een intro, inderdaad à la Moondog en toch een ongecompliceerde titel I’m Just A Lucky So And So en dat omdat iemand onderweg hem “Hello” zegt. Zo simpel is. Als je hem naar z’n banksaldo zou vragen, zou hij het je niet kunnen vertellen. Niet dat hem dat interesseert want I’m Just A Lucky So And So, aangevuld met weer de vreemdste klanken die vreemd genoeg mét de backing vocals én een sirene op de achtergrond een hele leuke melodie vormen, eindigend in de laatste aanslagen op een bas.
Camel Funk, psychedelisch begin, zwaar aangezet met een passende gitaar, drums en percussie, waan je je in de woestijn waar een, in mijn woorden, “funky kameel” rond huppelt. Veel gesampelde vocaaltjes, Afrikaans dat wel maar voor het overige instrumentaal. Mooi nummer! Een lopende kraan in de echo van een badkamer? Raga In Rage. Onduidelijke zang, meer klanken dan zang. Roland zet z’n TV uit en tuned in in een raga. Zou ik ook doen. En de raga wordt met veel vocalen en echo verder uitgebouwd. Raga In Rage. Met ruim 6 minuten het langste nummer op dit album en… de raga gaat maar door: Raga In Rage! Met dan toch nog een rustig kabbelend einde aan dit nummer.
Een boek dat door ook in het écht door Roland geschreven zou kunnen worden, vanuit zijn natuurlijke weerstand tegen hokjes en andere conventies The Book Of Changes, heel melodieus met perfect aansluitende harmony vocals, een simpel ritme op gitaar, het kan allemaal zóveel eenvoudiger en om dat te realiseren hebben we The Book Of Changes. Ook licht psychedelisch maar ook met een romantische onder- grond. Across the ocean, kabbelt dit nummer lekker door met een mooie gitaarsolo. Op weg naar alle veranderingen eerst maar eens “Goodbye again!”. Ook heel mooi!
Een ratjetoe aan geluiden moet dan staan voor Entschuldigung. Een woord dat aan het eind van dit nog geen minuut durende nummer ook sec uitgesproken wordt. De noodzaak ervan ontgaat mij. En waarom in het Duits? Ik weet het niet, maar dat mag ons niet verbazen als je naar Roland van Campenhout’s ‘Segovia At The Wheel’ luistert. Door het hele album val je van de ene verbazing in de andere verbazing en ik ben er van overtuigd dat dat precies is wat Roland met zijn muziek wil bereiken. Dat wat niet logisch is, dwingt je om er over na te denken!
Seven String Banjo, hol klinkende percussie en drums leiden in naar de beschrijving door Roland van zijn Seven Strings Banjo. In de kakofonie van geluiden vertelt hij ook dat hij z’n testament heeft opgesteld, bezoekt een tweedehands markt, maar… eenbanjo heb ik niet gehoord en dus “we kissed and said goodbye” als afsluiting van dit wonderlijke nummer.
Een titel als Buddha Box On Parade schept een verwachting waaraan Roland maar al te graag niet aan wil beantwoorden. Hoewel, er zit wel een beetje Buddha in dit nummer maar dan anders. Met een dreinend begin met veel verschillende geluiden en vogeltjes tussendoor, wordt het nummer opgebouwd waarna we op gitaar toch meer Buddha krijgen voorgeschoteld. Dit zou zo maar een compositie kunnen zijn van een moderne “klassieke” componist kunnen zijn en dan zouden waarschijnlijk de “Ooh’s” en Aah’s” niet van de lucht zijn. Nou, zie dit nummer dan maar zo en dan blijkt het een hele mooie compositie te zijn!
Spaanse gitaar, quasi engelengezang Segovia At The Wheel, easy jazz in optima forma. Roland vertelt over een van zijn reizen, van Siberië naar Moskou en dan blijkt hij in een bus te zitten met Andrés Segovia, de befaamde Spaanse gitarist, achter het stuur! Ook goed, zelfs met balalaika’s! En middenin de bevroren sneeuw een beschrijving van het Spaanse landschap en steden zoals dat alleen door Roland van Campenhout met elkaar gecombineerd kan worden! Frozen music melted on the bus-radio. En nadat Segovia z’n handen heeft opgewarmd begint hij ook nog gitaar te spelen! Om dat anno 2025 mee te maken kan ook alleen maar uit de koker van Roland van Campenhout komen. Het nummer is gebaseerd op een gedicht van Lawrence Ferlinghetti in zijn bundel Moscow In The Wilderness, Segovia In The Snow, uit 1967. (Voor de goede orde: Segovia overleed in 1987.)
Een Interlude als afsluiting van dit bijzondere album van Roland van Campenhout. Alleen een mooi gitaartje. Een betere manier om dit album te eindigen is er niet.
Zoals anderen, met mij, al eerder hebben vastgesteld, is ook de de intentie om de muziek op dit album compacte wijze te beschrijven een zinloos voornemen. Dat lukt niet, dat lukt nooit, niet vandaag en ook niet morgen. Uiteraard zijn blues en folk aanwezig, maar ook psychedelica, jazz, oosterse muziek en Noord-Afrikaanse klanken.
En al deze ogenschijnlijk treurige deunen wijzen er op dat, zoals een Duitse columnist het zegt dat de “Wohlstansidioten” bij hun “Schampussaufen” en kunstmatig genot zichzelf ervan overtuigen dat alle straten er toch alleen maar zijn voor hun vette brandstofslurpers en zich waarschijnlijk nooit zullen realiseren dat er op die straten, hier en daar, nog echte mensen rondlopen, voor wie de straat en alles wat er bij hoort ook hun Heimat is.
Mensen niet onzichtbaar zijn maar toch niet gezien worden. Mensen waar Roland van Campenhout veel mee heeft. Dát is de waarheid en werkelijkheid waar Roland van Campenhout ons fijntjes op wijst. Met teksten zoals je ze ook vaak tegen komt bij Randy Newman en één van mijn favorieten Tom Waits! Ja, dit is ándere koek. Een spiegel die hij ons voor houdt? Dat mag ieder voor zichzelf uitmaken nadat iedereens goed in die spiegel heeft gekeken!
Het oordeel over dit album?
Hoe vaak lees je niet dat schoonheid en waanzin dicht bij elkaar liggen. Kijk, oppervlakkige logica hoef je niet van Roland te verwachten. Integendeel. Het is chaos, zaken die in een nummer die zich niet laten combineren maar bij Roland wel. Dat is ook logica! Toch wel!
Dit is geen album om maar even gezellig te draaien, nee, dit album van Roland van Campenhout dwingt je na te denken, over de wereld, de mensen én… over jezelf. En ja, af en toe absurdistische muziek, maar als je m’n inleiding van deze recensie leest zul je waarschijnlijk best de context begrijpen waarin je dit album het beste kunt beluisteren en beoordelen.
Als een 81-jarige Belg onverminderd de energie op kan brengen om dit soort teksten en muziek te produceren dan kan het bijna niet anders dan dat af en toe klein vonkje ervan op ons overslaat! Dat hoop ik tenminste. Op dezelfde manier heb ik geluisterd en genoten van ‘Segovia At The Wheel’ van Roland van Campenhout, dus…!!!!!
Tracks:
01. Seldom Seen Slim (Only A Hobo)
02. My Fear
03. Back Home To You
04. I’m Just A Lucky So And So
05. Camel Funk
06. Raga In Rage
07. The Book Of Changes
08. Entschuldigung
09. Seven String Banjo
10. Buddha Box On Parade
11. Segovia At The Wheel
12. Interlude
Website: Facebook