Review: Rebecca Pidgeon – Unillusion
Rebecca Pidgeon – Unillusion
Format: CD – Digital / Label: Independent
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Het inmiddels 12e album van Rebecca Pidgeon ligt voor ons klaar om te luisteren, te beoordelen en er een recensie over te schrijven. Rebecca Pidgeon, geboren in Cambridge, Massachusetts (je weet wel waar de carrière van de Bee Gees zo ongeveer mee begon), groeide op in Schotland, heeft nu een overwegend akoestisch album gemaakt, samen met Fernando Perdomo, met de volgende taakverdeling:
– Rebecca – akoestisch gitaar en vocals
– Fernando – bas en electrisch gitaar
En ter ondersteuning een aantal gasten:
– Andy Studer – violin en viola
– Eszter Balint – violin
– Matt Tecu – drums
Weet je wat, we gaan gewoon beginnen met het eerste nummer: Be My Butterfly. Een lekker begin, over alles wat groeit en bloeit en waar ik al op hoopte met de genoemde personele bezetting: een absolute “delightful” begeleiding van de strijkers! Heerlijk simpele, kleine verhaaltjes die eindigen met Be My Butterfly en een herhalend “my love”. Gewoon, heel goed, niets meer aan doen zeggen we dan! Dasharatha is compleet anders, ook een verhaal maar gelijk zwaarder aangezet. Dasharatha is geïnspireerd door een oud Indiaas gedicht “Ramayana” waarin het verhaal verteld wordt over jaloezie, rouw, wedergeboorte en meer van zulke steek- woorden: Dasharatha heeft een mooie zoon, maar z’n vrouw wilde beslist dat de zoon vertrok en zo gaat het hele verhaal door, een bijna Bijbelse lading. Het past niet hier een verdere uitleg van het verhaal te geven, je moet gewoon zelf luisteren, ook naar de op het juiste momenten inspringende strijkers. Dit is ook een mooi, iets langer nummer met aan het eind sterker wordende vocalen en strijkers!
Zware intro met drums en mooi gitaarspel laten Rebecca volgen met Queen Of The Field. Een beetje een folky begin, landerig of zoals Beethoven het noemt in zijn 6e symfonie: pastoraal. Mooi gezongen met alle zinnen achter elkaar, zonder komma! Ook dit is weer uitgebreid verhalend met korte coupletten die uiteraard nauw op elkaar aansluiten. Niet veel variatie in dit nummer maar dat hoeft ook niet altijd. Heel, heel mooi gezongen met uithalen die loepzuiver zijn en dus niet storen! Top!
Geheimzinnig, thrillerachtig begin laat Rebecca vragen Where Is The Man, een vleugje Kate Bush oproepend. Ja, de man, die is net even weg om zijn benen te harsen of ergens een filler aan het plaatsen. Maar ook dat gaat over en voorbij, zoals alles. De strijkers zorgen weer voor een mooie romantische sfeer waarin “de man” vanzelf weer verschijnt. Prachtig verhaal!
The Pleasing Waters Of Jahnavi, ook weer een rustige intro door Rebecca. Een sprookje met strijkers als Indiase klanken om te suggereren dat Jahnavi een plaats ergens in India is. Strijkers nemen de lead, aangevuld met veel percussie. Heel mooi. Uitroepend “Jahnavi” ondersteunen de strijkers dit aan het eind van dit korte nummer. Ik houd hier van! Het nummer Drumlins begint met een gesproken intro, zoals dat ook vaak viel te genieten bij Magna Carta. Heel mooi. Drumlins, een oorspronkelijk Iers woord voor lang gerekte heuvels ontstaan in de IJstijd. En daar gaat dit verhaal over, sterk gezongen met telkens de hele fijne strijkers.
Monkey Man, laat me niet zijn wat jij al bent, laat me your Monkey Man zijn. Stevig aangezet, de verschillende coupletten hebben, wat mij betreft, een beetje chaotische overgang waardoor de lijn van het lied verloren dreigt te gaan, je moeite moet doen weer bij de les te komen… maar zingen kan Rebecca! Met hele fijne “gedeeltelijke” backgrounds áchter de zang van Rebecca maakt Warm Stone op voorhand tot een nummer zoals we dat mogen verwachten op een album als dit, ‘Unillusion’ van Rebecca Pidgeon! “Wanna be your Warm Stone”, to love you!
Je weet nooit wat je over je afroept als je vraagt to Hypnotize Me. Qua keuze van onderwerp is het afwijkend van de andere nummers op dit album, het klinkt ook best een beetje futloos. Het lijkt er een beetje op dat er heel veel moeite voor gedaan moet worden, af en toe krijg je idee naar de iets oudere stem van Maria Muldaur te luisteren, die kan in sommige nummers ook laten doorklinken alsof ze eigenlijk te moe is… Niet verkeerd hoor, maar duidelijk een andere sfeer. Ook de begeleiding maakt geen overtuigende indruk, ook meer omdat het moet?
De afsluiter van het album Myself waarin het voor Rebecca duidelijk is dat ze gered moet worden… door Myself. It has to be! Myself! Veel strijkers, mooi ritme, gedragen gespeeld en gezongen en de nuchtere constatering dat je meestal het beste af bent met Myself. En dan te bedenken dat Rebecca twijfels had of dit nummer wel op dit album thuis hoorde. Fernando twijfelde gelukkig niet! Myself! Ook een passende constatering want als er nu één iemand aanwezig is op dit album dan is het Rebecca Pidgeon wel. Zij “draagt” het hele album! Heel mooi, volwassen, romantisch, nuchter, sprookjesachtig, stevig. Welk nummer je ook kiest, she’s the leading lady!
Puntje van kritiek: de onduidelijke foto op de voorkant van de hoes. Dat kan en moet beter! Tenslotte moet het een visitekaartje zijn waardoor je als een magneet aangetrokken wordt, nieuwsgierig en benieuwd te zijn naar wat ín de hoes op je wacht! En dat gaat je zeker niet teleurstellen en net zo prettig te weten dat Rebecca en Fernando zelf ook zodanig tevreden zijn over dit album dat er al weer plannen zijn voor een volgend album.
Nou, daar kijken we absoluut naar uit!
Conclusie:
Unillusion” van Rebecca Pidgeon (en Fernando Perdomo) is een heerlijk album, met goed verzorgde verhalen, daar waar het nodig is lekker intiem, daar waar het nummer er om vraagt: Uitbundig! Goed gezongen, goed gespeeld. Top! Heel fijn!!!
Mijn favoriet: Myself!
Alleen die hoes…
Tracks:
01. Be My Butterfly
02. Dasharatha
03. Queen Of The Field
04. Where Is The Man
05. The Pleasing Waters Of Jahnavi
06. Drumlins
07. Monkey Man
08. Warm Stone
09. Hypnotize Me
10. Myself
Website: https://rebeccapidgeonmusic.com/